The Knife - Het concept "concert" overstegen

Ancienne Belgique, Brussel, 6 mei 2013

Er vloeide op voorhand al heel wat inkt over het concert van The Knife in de AB en het concert was dan ook op een half uur uitverkocht. Tot grote wanhoop van de vele fans, die al zeven jaar aan het wachten waren op hun comeback. Na de show werd en wordt er nog een pak meer over gepraat. Het was dan ook een, op zijn zachtst uitgedrukt, aparte ervaring.

Con·cert (het; o; meervoud: concerten) openbare muziekuitvoering.

Uit de definitie van Van Dale denken we te kunnen afleiden dat playback en dansopvoeringen geen concert zijn. Toch werd de show van het Zweedse elektro-/opera-/artduo The Knife aangekondigd als concert en vandaar wellicht de enorme teleurstelling van vele fans en legio negatieve recensies van alle kanten.

Wat The Knife zondag in de AB bracht, valt dan ook gemakkelijk af te kraken. Het geheel was arty farty in het driedubbel kwadraat: er waren geen groepsleden te onderscheiden en er werd zo goed als uitsluitend materiaal gespeeld, excuseer gebracht uit  het recent verschenen ‘Shaking The Habitual’. Die plaat valt niet meteen te vergelijken met hitmateriaal à la Heartbeats of zelfs niet met hun laatste langspeler ‘Silent Shout’. Conceptuele muziekstukken van meer dan tien minuten waren ook vanavond meer regel dan uitzondering. Maar bovenal, er werd zo goed als niets live gespeeld.

Daarmee trad The Knife één van de basisregels van een live optreden, hoewel daar niemand graten in ziet bij pakweg Britney Spears. Dat laatste moet overigens één van de vele inspiratiebronnen geweest zijn voor deze show. Het gehele concept "concert" werd op de helling gezet en in het belachelijke getrokken. Wie de tijd nam en het schokeffect overleefde, kon een show vol kritiek op de hedendaagse optredens zien en horen. En daarnaast waarschijnlijk nog tal van andere al dan niet intellectuele zaken, die we niet eens durven benoemen.

Bij de opener en het extreem experimentele en van onuitstaanbare basdrums voorziene A Cherry On Top had je vaag de indruk dat niet alles live gespeeld werd, al zouden we het bij het daaropvolgende Raging Lung en Bird nog geloofd kunnen hebben. Vanaf A Tooth For An Eye was er echter geen instrument  - nu ja, we weten zelfs niet eens of het instrumenten waren die we ontwaarden - meer te bespeuren en werd er volop ingezet op prachtige choreografieën en een indrukwekkende lichtshow.

Na een tijdje dachten we zelfs Karin Dreijer Andersson en Olof Dreijer te ontwaren, al vragen we ons achteraf af of zij het wel zelf waren. Verwarring troef dus, op alle vlakken. Het publiek, met een typisch Belgische stijfheid (vooral bij de aerobics warmup was er geen beweging in te krijgen) en kritische houding stond erbij en keek ernaar. Een deel was verloren (we hoorden zelfs menige “boe”), maar het merendeel stond tegen Full Of Fire toch te schudden, in tegenstelling tot de performers op het podium, want die stonden voor de helft van het nummer, toch een dikke vijf minuten, stokstijf in het ijle te staren terwijl de muziek loeihard door de boxen knalde en stroboscopen overwerk leverden.

Afsluiter Silent Shout, voor de gelegenheid omgewerkt tot een stevige technostamper, bracht de negen dansers en uiteindelijk ook het quasi-voltallige publiek in complete extase. Het einde van het optreden betekende echter niet het einde van de avond want een dj in het midden van de zaal ging meteen hevig verder, waardoor de AB alsnog een halfkolkende danstempel werd.

Je moet erbij geweest zijn om het te geloven en het te begrijpen, maar zeker is dat The Knife een statement van jewelste neergezet heeft en dat het laatste woord over hun ‘Shaking the Habitual Show’ nog niet gezegd zal zijn. En dat is tegenwoordig op zich al een immense verdienste.