Slowdive - Feeëriek feest

Koninklijk Circus, 27 mei 2024

Zou er een film gemaakt worden over de carrière van Slowdive, de kans is groot dat we de plotwending, waarin een ooit verguisde en grotendeels vergeten band plots grote zalen uitverkoopt en tieners tot in de diepste ziel ontroert, vooral erg ongeloofwaardig zouden vinden. Maar kijk, ruim dertig jaar nadat ze schuchter in de Vaartkapoen in Molenbeek stonden, openden voor Cranes in Gent of in een kelder in Mons speelden, mogen band en fans genieten van een ware triomftocht langs zalen als het Koninklijk Circus. Die Brusselse zaal was de plaats van afspraak waar Slowdive maandagavond alle verwachtingen op grandioze wijze inloste.

Dat iedereen ontzettend had uitgekeken naar dit concert, is een understatement. Toen Slowdive de tourdata voor 2024 aankondigde, leek daar aanvankelijk geen plaatsje in voor ons land. Vele Belgische fans trokken dan ook in januari maar naar Amsterdam of Parijs, maar "by popular demand" werd in extremis toch een concert in België aan de tournee gebreid, begin februari. Helaas werd dat langverwachte concert de dag zelf afgelast en verplaatst naar eind mei.

"Sorry dat het even duurde voor we hier geraakten", merkte Neil Halstead in de loop van de avond droogjes op. Ons geduld werd in het Koninklijk Circus nog even op de proef gesteld met een half uurtje Pale Blue Eyes. Deze jonge shoegazesnaken uit Devon knijpen zich wellicht elke ochtend in de armen, want het moet een ongelooflijk verhaal zijn dat ze opnieuw met Slowdive door Europa mogen touren. Pale Blue Eyes mag dan wel alle kneepjes van het genre degelijk onder de knie hebben, we misten ook nu weer een beetje een eigen smoel. Desalniettemin een onderhoudende opwarmer voor wat nog moest komen.

Intussen liep de zaal vol voor een hopeloos uitverkocht concert. Even voor het concert bleken nog steeds meer dan duizend mensen zoekende op Ticketswap. De tweeduizend gelukkigen die wel tijdig aan een ticket geraakten, beleefden een magische avond. Toen de bandleden het podium op wandelden, kon je in hun ogen een soort ongeloof ontwaren. Staan hier echt weer een paar duizend fans op ons te wachten? Rond ons stonden overlevende fans uit de vorige eeuw, maar evenzeer (of nog veel meer) piepjonge fans die het waanzinnig vonden dat ze Slowdive eindelijk konden zien.

De band trapte af met twee songs uit de tweede jeugd, Shanty en Star Roving, maar het viel op dat oud en nieuw werk even enthousiast werden onthaald door het publiek dat een handvol generaties overspande. Terecht natuurlijk, want zowel 'Slowdive' (2017) als 'Everything Is Alive' (2023) moeten allesbehalve onderdoen voor de intussen mythische platen uit de jaren negentig. Uit die vroegere periode kregen we al heel vroeg in de set het bloedmooie Catch The Breeze. Hoewel alle emoties bij Slowdive in de eerste plaats uit de muziek en zang worden gepuurd, viel toch op dat ook de visuals een wezenlijke bijdrage leveren. We zagen de band een dag eerder in Aeronef, net over de grens in Lille, met een meer sobere lichtshow, maar in Brussel was het toch net ietsje overweldigender.

We schreven al dat eigenlijk elke song die Slowdive inzette, met liefde werd ontarmd door de zaal. Dat was ook zo voor een meer obscuur, ambient nummer als Crazy For You (de enige song uit buitenbeentje 'Pygmalion' dat de setlist nog haalt) en het etherische Souvlaki Space Station. Behalve uitbundig, kon het publiek ook respectvol en verwachtingsvol stil zijn. In die mate dat Rachel Goswell na een paar songs luidop dacht dat we echt wel heel erg "quiet" waren. Het was heerlijk te zien dat oude fans niet alleen ontroerd werden door jeugdsoundtracks als When The Sun Hits, maar evenzeer met de ogen dicht knikkebollend stonden te genieten van recenter werk als Sugar For The Pill of Kisses. Zelden voelde de generatiekloof zo veraf. Toen de band na 40 Days het podium verliet, waren we alle besef van tijd een beetje kwijt. Dit had een set van veertig dagen kunnen zijn, of gewoon van een uurtje. Natuurlijk was het dat laatste, maar Slowdive kwam terug voor een wel heel erg lekkere toegift.

Neil Halstead leidde de bisreeks in met de blijde boodschap dat ze zich aan een song zouden wagen, die ze in geen tien jaar meer hadden gespeeld. Het was dan wel ietsje minder lang geleden (zo speelden ze de song nog in 2015 op Rock Herk), toch was Machine Gun een wel heel aangename verrassing en alweer een pareltje qua samenzang tussen Rachel Goswell en Neil Halstead. Na deze in de nineties gedrenkte song bewees Slowdive met Chained To A Cloud dat ze zichzelf alles behalve willen herhalen. Dat nummer uit de recentste plaat drijft op een repetitief keyboardmotiefje waarmee ze lijken te willen onderstrepen waar pakweg Beach House al tijdreizend de mosterd haalde.

Hoogtepunt van de avond was voor velen misschien wel het uiterst intieme Dagger. Ingetogen ingezet door Halstead, enkel belicht door een halfdonkere groene spot. Het blijft beklijvend om Goswell en Halstead in de loop van de song samen de zangpartijen te horen en zien delen in een song die eigenlijk refereert aan de eigen break-up-tristesse - het tweetal was een koppel in de begindagen van de band. Het moet heimwee naar die begindagen hebben aangewakkerd, want even later kondigde Rachel Goswell aan dat ze de set zouden eindigen waar het ooit allemaal begon: Slowdive, de eerste single uit 1990. Het gebeurt niet vaak dat het debuut van een band decennia later niet gedateerd klinkt, maar deze lasagna aan gitaarlaagjes was wat ons betreft een uitzondering op die regel. Wat een impressionnante bisreeks als apoteose van een briljant concert!

Toen we een tijdje na het concert vriendelijk werden verzocht de zaal te verlaten, zagen we aan de intussen opgeruimde merch-stand Neil Halstead verbroederen met oudere jongeren (eufemisme voor oude zakken) en hun memorabilia. De ene wou hem een ticket laten zien van het concert in de VK in 1991 ("Was dat met Cranes? Nee, dat was twee jaar later in de Vooruit"), de ander pronkte met zijn vintage 'Souvlaki'-T-shirt. Voor een keertje leken niet de tieners, maar de vijftigers de selfie-verslaafden.

Wie even intens als ons van dit concert genoot of wie de pech had er niet bij te kunnen zijn, die kan volgende week dinsdag 4 juni nog naar Atelier in Luxemburg (daar zijn warempel nog tickets voor!), op 8 juni naar het Best Kept Secret festival of op donderdag 4 juli naar Rock Werchter.