Slowdive - Slowdive
Dead Oceans
Tweeëntwintig (22!) jaar liet Slowdive ons op de honger zitten. Maar na een paar dagen op endless repeat lijken we instant verslaafd aan de nieuwe plaat. Tegelijk langverwacht en niet-meer-verwacht is het simpelweg 'Slowdive' getitelde album onmiskenbaar schatplichtig aan de eigen erfenis uit de nineties maar tevens ook een momentopname van vijf muzikanten die intussen een half leven ouder en rijper zijn.
Toen we in 2014 het Pukkelpop-shuttlebusje achter de Clubtent zagen aankomen, knepen we onszelf letterlijk in de bovenarm. Het was écht: Slowdive zou wel degelijk luttele momenten later op het podium staan. Parallel met de reünie-optredens doken ook de geruchten op dat de Engelse band op nieuw materiaal zat te broeden. Begin dit jaar losten ze een eerste song, Star Roving, vorige maand sijpelde een drietal nummers de setlist binnen tijdens een korte Europese tour. Het kon tellen als opbouw naar die eerste plaat sinds 1995.
'Slowdive' begint erg rustig, alsof de band je comfortabel door het album wil loodsen. Opener Slomo stapelt algauw een aantal mooi gedoseerde laagjes op. Ijle drums en aan Catch The Breeze refererende gitaren. Neil Halsteads stem klinkt aarzelend, haast gebroken. Rachel Goswell ondersteunt hem op de achtergrond; een bijna zeven minuten durende, onzekere maar pakkende aanzet.
Het intussen gekende Star Roving, dat erop volgt, voelt bijna aan als een rechttoe-rechtaan rocknummer. Strak en dromerig; of hoe je in vijf minuten muziek uitlegt hoe de shoegazevork eigenlijk aan de steel zit. Meteen erna komt Don't Know Why ietwat magertjes over, maar het is wel een mooi brugje naar het lieve, fragiele Sugar For The Pill dat erop volgt - wat ons betreft het hoogtepunt van dit album. Een overduidelijke Neil Halstead-signatuur die balanceert tussen de nevelige, warme sound van 'Souvlaki' en het uitgebeende, bijna minimalistische geluid van 'Pygmalion'. De essentie van de rijpere Slowdive anno 2017, een song waarvoor zelfs The xx een moord zou doen.
Potten breken doet een nummer als Everyone Knows niet, maar het geeft op zijn minst de Slowdive/shoegaze-klonen van de voorbije twee decennia het nakijken (wist je trouwens dat Rachel Goswell onlangs in een interview het Belgische Newmoon tot haar favoriete nieuwe bands rekende?). No Longer Making Time is dan weer zo'n song waarop je tijdens een concert het publiek met gesloten ogen ziet wegdromen (als je zelf je ogen niet dicht hebt tenminste).
Dat Slowdive niet zomaar krampachtig tracht vijfentwintig jaar jonger te zijn, hoor je in Go Get It dat de shoegazebagage verenigt met het verhalende, soms bucolische van Mojave3. Het album sluit af met het eerder atypische Falling Ashes, een haast meditatieve epiloog die acht minuten lang drijft op een repetitief pianodeuntje waarover spaarzaam gitaren en zang gestrooid worden. Of hoe we ons zowaar met een arm om de schouder naar de uitgang van de plaat begeleid voelden.
Het nieuwe album is een mooie (voorlopige?) apotheose geworden van een reünieverhaal dat intussen drie jaar geleden begon. Hoog tijd om de nieuwe nummers nu ook eens aan den lijve te ondervinden. We kunnen alleen maar hopen dat de programmatoren van zalen en festivals te lande meelezen.