Slowdive - Everything Is Alive
Dead Oceans
Zes jaar na de alom bejubelde comebackplaat, komt Slowdive met nieuw werk op de proppen. Die vorige plaat was zodanig quasi-perfect, dat de band wellicht voor een tweede keer in hun leven stresste voor de zogenaamde "moeilijke tweede". De Britten zetten zich boven die druk en voegen met 'Everything Is Alive' een prachtig nieuw hoofdstuk toe aan het oeuvre.
Naar verluidt kwam songschrijver Neil Halstead met veertig elektronische demo's naar het repetitiekot. Die werden door de overige vier bandleden gewikt, gewogen, gefilterd en aangescherpt tot acht volwaardige Slowdive-nummers overbleven. Het was een reis die vertrok van ver buiten hun comfortzone en eindigde ergens op de breuklijn van het verleden en het heden. 'Everything Is Alive' klinkt vertrouwd, maar werd toch geen doorslagje van de catalogus. De titel van de plaat verwijst naar het feit dat er altijd hoop is, ondanks alle tegenslagen op de menselijke levenswandel, maar kan wat ons betreft evengoed slaan op het werkstuk zelf: de sound van Slowdive is niet retrospectief of blijft niet ter plaatse trappelen, maar leeft en evolueert organisch verder.
Opener Shanty vat de plaat zowat samen en ontpopt zich haast tot de ultieme Slowdive-song. Mistig opborrelend uit een krautrockerig streepje synths, scherpen gitaren en ritmesectie even later de song aan, waarna de harmonieuze stemmen van Halstead en Rachel Goswell het warme dekentje compleet maken. Puur. Pracht. Shanty drijft op een ondertoon die ons doet denken aan Portishead of BEAK> (maar die projecten van Geoff Barrow bouwden destijds natuurlijk ontegensprekelijk zelf voort op de oorspronkelijke Slowdive). Een intense beleving voor de zintuigen, die mooi wordt opgevolgd door een onthaastend Prayer Remembered. Na dit erg filmische, instrumentale stuk, lijkt Alife niet meer dan een frivole, poppy afwisseling, maar de song ontluikt alsnog in een zomerse oorwurm. Het is dan ook geen verrassing dat net deze song eerder deze week nog als amuse-oreille werd losgelaten.
Ook een band als Slowdive kan de invloeden niet verbergen. Op Andalucia Plays toont Halstead zich een beetje soezerig van de folky kant, maar tegelijk hoor je echo's van The Cure ten tijde van 'Disintegration' of 'Faith'. Een ijle, ongrijpbare song waarbij David Lynch wel een script kan bedenken.
De eerste inkijk in dit album kregen we een paar maand geleden al met Kisses. Op het eerste gezicht een brave, veilige song, maar met elke luisterbeurt maakte een nieuw laagje zich van ons meester en groeide de song uit tot een soort anthem waarop je een nieuw lief voor het eerst zou willen kussen. Opnieuw volgt een iets logger, donkerder naspel. Veel verbeelding heb je niet nodig om Skin In The Game in een set van pakweg Cigarettes After Sex te horen opduiken. De laatste twee nummers van de plaat, Chained To A Cloud en The Slab, houden zich dan weer minder aan een songstructuur, maar kronkelen grillig, plagerig spelend langs de grenzen van Slowdive's muzikale wereld. Een spannende exploratie.
'Everything Is Alive' overstijgt zowel de jaren negentig als het heden en klinkt nu al als een tijdloze plaat die de relevantie van de tweede jeugd van Slowdive alleen maar verder onderstreept. Begin 2024 tourt Slowdive op het Europese vasteland, maar voorlopig werd nog geen Belgische datum geprikt (je kan in januari wel gewoon naar deze 'Everything Is Alive' beluisteren onderweg naar concerten in Amsterdam, Parijs of Keulen).