Sinner’s Day Special - Zwarte woensdag

Klein Strand Oostende , 25 augustus 2021

Sinner’s Day Special  - Zwarte woensdag

Het Sinner’s Day festival, dat later dit jaar - als alles naar plan verloopt - opnieuw zijn beslag zal krijgen, is sinds kort ook in de grijpgrage handen (of om het in zakelijke termen uit te drukken: in de portefeuille) van de mensen achter W-festival terechtgekomen. Om het doelpubliek alvast op te warmen hiervoor, besloot men op de dag voor aanvang van laatstgenoemd festival alvast een Sinner’s Day Special uit de zeegrond te stampen.

 

Al wie gedacht had dat de organisatorische problemen, die het festival ook reeds teisterden bij de meest recente editie in 2018, daarmee voorgoed van de baan zouden zijn, was er evenwel aan voor de moeite. Wie zonder zonde is (sic), werpe de eerste steen, maar menigeen bleef woensdag op het Klein Strand van Oostende op zijn honger zitten. En dat mag je gerust letterlijk nemen. Gelukkig was het een blij weerzien (voor het eerst in ruim anderhalf jaar) met talloze vrienden en konden we ook nog van een portie goede muziek genieten…

Begeleid door een stralend zomerzonnetje - ja, het kan nog - fungeerden The Names als opwarmer, althans voor ons en de rest van het geleidelijk binnensijpelende publiek dat openingsact Pesch had gemist. “From Brussels with love”, maar de meest toonvaste zanger zal Michel Sordinia helaas nooit meer worden. We hoorden niet onverdienstelijke postpunk uit de jaren tachtig van vorige eeuw en lieten ons even meevoeren op de melancholische tonen van het aan Arno opgedragen Life By The Sea, een vertraagde versie van culthit Calcutta en het mooie Nightshift.  

Al heel wat meer volk verzamelde zich vervolgens voor het podium om The obsCURE aan het werk te zien. Dat is - u raadde het misschien al - één van de beste, om niet te zeggen dé beste Cure-tributeband die ons landje rijk is, onder aanvoering van de charismatische Robert Smith-lookalike Dirk Vreys. Die had voor de gelegenheid overigens zijn al even muzikale zoon Jarne meegebracht, die zich (op basgitaar) volledig inleefde in de rol van Simon Gallup. Mooi om te zien, en vermits de band op één track na de volledige ‘Concert’-lp uit 1984 ten gehore bracht, hadden we ook qua repertoirekeuze geen reden tot klagen. Een zalige, muzikale tijdreis was het, van Shake Dog Shake en Primary over Charlotte Sometimes en The Walk tot Killing An Arab en - wat had u gedacht? - A Forest natuurlijk. Ideaal festivalvoer!

Over 'De Nieuwe Lichting'-laureaten Ramkot waren we minder enthousiast, al deed dit jonge trio uit Gent flink zijn best - hoe zou je zelf zijn aan het begin van je carrière? - om zoveel mogelijk nieuwe fans te winnen. En misschien lukte hen dat woensdag ook wel, want op zich viel er weinig aan te merken op de stevige cocktail van (stoner)rock en aanverwante genres die ons afwisselend aan het beste van Royal Blood, Triggerfinger en Queens Of The Stone Age deed denken. Waaraan ze echter deze relatief hoge plaats op de affiche van Sinner’s Day Special te danken hadden, blijft een raadsel.   

Wat Linea Aspera en/of Zanias niet gegund werd, namelijk een latere spot, bleek dan weer geen enkel probleem voor last minute invaller Suicide Commando. In de vroege jaren negentig nog gewoon het soloproject van Johan Van Roy, maar intussen uitgegroeid tot een live (met drums en synths versterkt) trio met flink wat spierballen en een explosieve orkaankracht om U tegen te zeggen. De krachtige elektronische beats van tracks als Euthanasia, Die Motherfucker Die, Love Breeds Suicide en Hellraiser gingen er in Oostende als zoete broodjes in bij het dansgrage publiek. Leuk weetje: voor het eerst vandaag zagen we ook mondmaskers opduiken bij enkele fans, niet zo ongebruikelijk voor wie al eens eerder naar een SC-optreden was gegaan.

Als we al van één ding zeker waren op voorhand, dan was het wel dat "afternoon headliner" Whispering Sons hier de concurrentie het nakijken zou geven. We zagen hen recent nog Pukkelpop Kwartier inpalmen en wisten dus ongeveer wat we konden verwachten: een super-gefocuste en erg gedreven spelende band, die de laatste jaren een ijzersterke livereputatie heeft opgebouwd. Van de coronacrisis maakten ze handig gebruik om tweede album ‘Several Others’ in te blikken en uit te brengen, en het was dan ook het songmateriaal daaruit dat woensdag centraal stond in de gloedvolle set. Kippenvel op klaarlichte dag? Eén adres: Whispering Sons.

Ook het Zwitserse trio The Young Gods behoorde tot de absolute hoogtepunten van deze SD Special. Al maakten ze het zichzelf en het publiek niet bepaald gemakkelijk door voornamelijk de uitgesponnen, soundscape-achtige nummers uit het twee jaar oude ‘Data Mirage Tangram’ te presenteren. Ook de Kurt Weill-cover September Song was nog een ingetogen moment, maar daarna mocht het gaspedaal dieper ingedrukt en greep de invloedrijke band rond zanger Franz Treichler alsnog terug naar ouder werk als L’Amourir, The Night Dance en Kissing The Sun. Gewaagde maar geslaagde programmatie!

In de categorie ‘publieksparticipatie’ deed VNV Nation het dan weer uitstekend in Oostende. Niet zo verwonderlijk, want het project van Ronan Harris (ja, dat was die kerel met die kenmerkende, lijzige stem) heeft al decennialang een uitstekende band met ons land en de concerten draaien steevast uit op een dansfeestje. Dat was hier niet anders, en zelfs wij genoten van songs als When Is The Future? en Control. Maar ook van rustiger werk à la Illusion en Nova (Shine Your Light On Me) bijvoorbeeld.

Toch zaten we stiekem al ongeduldig te wachten op de komst van ebm-pioniers Front 242. Na veertig jaar nog altijd alive and kicking, zo bleek algauw. Het muzikaal vakmanschap en de energie, die nog altijd de live shows van deze Belgische legende typeren, dwingen op zijn minst respect af. Ook ditmaal was het weer eens duimen en vingers aflikken bij het horen en zien performen van sterke, onverwoestbare tracks als Take One, Don’t Crash, Funkahdafi, WYHIWYG/U-Men en überclassic Headhunter. Front smokkelde zowaar ook twee nieuwe, niet onaardige nummers in de set en sloot af met het bommetje dat Welcome To Paradise na al die jaren nog altijd is.

Het contrast met de laatste groep van deze avond, het Leuvense The Neon Judgement, kon niet groter zijn. Hoewel ze in 2015 reeds hun definitief afscheid hadden gevierd in de Ancienne Belgique, sierden ze nu toch nog één keer de affiche van een groot (nu ja) Belgisch festival. Op zijn minst vreemd te noemen, maar wellicht zal de organisatie een flink deel van het budget aan deze oude glorie opgesoupeerd hebben (zodat ze op andere departementen dan weer konden besparen, met alle gevolgen vandien voor het publiek). Mochten Dirk DaDavo en TB Frank nu nog hun reputatie waargemaakt hebben in Oostende en uitgepakt hebben met een optreden dat nog lang bleef nazinderen in het geheugen van alle aanwezigen, dan zouden we het nog ergens kunnen begrijpen. Maar helaas, het tegendeel bleek waar, zodat we ons flink bekocht voelden na afloop. En velen met ons blijkbaar, want we zagen verschillende mensen teleurgesteld en voortijdig afdruipen. Je eigen klassiekers (Tomorrow In The Papers, The Fashion Party, TV Treated, Factory Walk) vakkundig de nek omwringen tijdens je allerlaatste (?) optreden ooit, je moet het maar klaarspelen. Bizar einde van een festival waarover het laatste woord nog niet gezegd is.

28 augustus 2021
Jan Vael