Pukkelpop Kwartier - dag 2 - Vrijheid en blijheid

Muziekodroom, 20 augustus 2021

Vrijdagavond was het dan eindelijk zover: onze eerste festivalervaring dit jaar zonder mondmaskers en social distancing, iets waar we lang naar hadden uitgekeken. Op de tweede van vier opeenvolgende dagen Pukkelpopkwartier, hét alternatief bij uitstek (dat je volgens de organisatie niet zo mag noemen) voor het helaas geannuleerde Pukkelpopfestival 2021, stonden een vijftal interessante namen geprogrammeerd.

Van bij het betreden van het gezellig ingerichte festivalterrein, een buitenlocatie op de Muziekodroomsite langs het kanaal in Hasselt, overviel ons een gevoel dat we lang niet meer hadden gekend. Een gevoel van totale vrijheid, blijheid om eindelijk terug echt onder (in plaats van afgescheiden van) de mensen te zijn. (Bijna) alles mag en kan weer zonder voortdurend rekening te moeten houden met die vervelende coronaregeltjes die ook en vooral de muzieksector zo lang hebben lam gelegd.

Doordat er gewerkt werd met een maximale capaciteit van vijftienhonderd toeschouwers per dag en slechts één podium, voelde het bovendien nooit te druk aan. Een kleinschaligheid die ons best beviel, om niet te zeggen veel beter dan de mastodont van een festival die Pukkelpop zelf doorheen de jaren is geworden. We herademden weer.

Van Slow Crush hadden we op voorhand al veel positiefs opgevangen, maar vrijdag arriveerden we helaas te laat - damn you, Antwerpse ring! - om hen de festiviteiten met eigen ogen op gang te zien trappen. Dat was bijgevolg weggelegd voor de vier indierockers van DIRK. en die stonden alvast met de nodige knaldrang op het podium. En soms ook iets lager in de tent - nietwaar Jelle Denturck? - om de fans extra aan te vuren. Niet dat dat echt nodig was, want nummers als Hit (what’s in a name?), het uptempo Toulouse, een mooi Fuckup, Gnome en Sick ’n Tired gingen er als zoete broodjes in en deden ons oud, maar goed bewaard punkhartje algauw een paar tellen sneller slaan. Leuke binnenkomer, quoi!

Vervolgens zou Mauro Pawlowski, man van vele muzikale gezichten die we ondertussen gerust een veteraan in de Belgische muziekscene mogen noemen, de nog te verschijnen nieuwe worp ‘Eternal Sunday Drive’ presenteren aan het publiek. Dat resulteerde in een vrij afwisselende set waarin Mauro en begeleiders nu eens gezapig, dan weer iets meer rockend of funky klonken. Slechts enkele herkenningspunten voor ons (knappe nummers als Spotlight, Always Someone of The Silent Sky), maar niettemin een gesmaakt en welgekomen rustpunt tussen de meer dansbare artiesten op de affiche vanavond.

Voor een overdaad aan positieve energie en vibes waren we daarna duidelijk aan het juiste adres bij Intergalactic Lovers. De band uit Aalst had er na lange afwezigheid meer dan zin in en hetzelfde gold voor de overgelukkige fans, die al vanaf song nummer twee in de set (Shewolf) de aanstekelijke, melodieuze liedjes gretig meezongen. Even later grapte zangeres Lara Chedraoui: “Dit was het dan, ons kwartier”. Gelukkig enkel een geslaagde knipoog naar de naam van dit nieuwe (eenmalige?) festival. Na drie albums in tien jaar bestaan kunnen de intergalactische geliefden al met heel wat moois uitpakken. En het was dan ook volop genieten van pareltjes als Islands, Fade Away, No Regrets of Delay. En de vier nieuwe nummers die we voorgeschoteld kregen, waaronder huidige radiohit Bobbi, stelden ons gerust dat dit succesverhaal nog lang niet ten einde is.

Ondertussen was de duisternis definitief ingetreden, de ideale omstandigheden om naar een concert van Whispering Sons te kijken. Ook zij deden al vanaf het prille begin, en zeker vanaf de tweede song (het jachtige Heat) de hele tent overstag gaan. Velen hadden hier reikhalzend naar uitgekeken, zoveel was zeker, en de ontlading bij heel wat (vooral jonge) fans resulteerde zelfs in stevige moshpits. Op prijsnummers als Alone, Surface, Hollow of Satantango kan je dan ook moeilijk blijven stilstaan, toegegeven. "De warmste kille postpunk", zo luidde de mini-bio op de website van Pukkelpop en daar sluiten we ons graag bij aan. Die omschrijving gaat trouwens ook op voor de rustpunten in de set, de op mooi pianospel van Kobe Lijnen en gepassioneerde zang van Fenne Kuppens drijvende songs Screens en Aftermath. Jammer voor ons dat die ietwat verstoord werden door het luide gebabbel van enkele mensen, maar dat was dan ook het enige minpuntje aan deze we-kwamen-zagen-en-overwonnen-set van terechte afsluiter Whispering Sons. En we keerden, om het met een quote van Mauro te zeggen, (meer dan) tevreden terug richting Oost-Vlaanderen.