Rock Werchter 2023 - Dag 2 - Achtergrondmuziek vs. fenomenale hoogtepunten
Werchter Weide, 29 juni 2023 - 2 juli 2023
Wisselvallig lijkt de juiste omschrijving voor dag twee van Rock Werchter. We leggen het graag voor u uit.
Na de ontmoeting met de nieuwe Barn een dag eerder besloten we ruim op tijd te vertrekken om vooraan te kunnen staan bij Spoon. Bleek dat we ons weinig zorgen hadden hoeven maken, gezien de tent tien minuten voor het optreden nog niet half gevuld was. Wel kunnen we met zekerheid zeggen dat de afwezigen weer eens ongelijk hadden. Frontman Britt Daniel wenste ons nog een goedemorgen, ook al was het al twee uur gepasseerd. De band was duidelijk nog niet lang wakker, maar dat hoefde niet te betekenen dat ze er niet klaar voor waren. Voor Wild bleek het publiek meteen graag bereid om het op een dansen te zetten. Ook The Hardest Cut van laatste album 'Lucifer On The Sofa' volgde al snel, hoewel niet enkel recente songs aan bod kwamen. Ook oldies Got Nuffin en The Way We Get By zorgden voor extase in de springende en dansende Barn. Tussendoor nam Daniel de tijd om bijna voor elke gsm op de eerste rij een serenade te brengen tot groot jolijt van de desbetreffende eigenaars. Britt Daniel en co bewezen met andere woorden nog maar eens wat ze waard zijn. (lvg)
The Interrupters mochten na The Haunted Youth het hoofdpodium op. Er was vooraf nogal wat te doen over het beperkt aantal vrouwen op de mainstage. Maar dat zorgde bij zangeres Aimee Allen duidelijk niet voor stress. Zij voelde zich als een vis in het water en telde met die kanonstem voor drie. The Interrupters zijn waarschijnlijk niet de grootste naam, maar de setlist liet zich wel volledig meezingen. Met opener Take Back The Power nam de band direct het volledige plein op sleeptouw. Soms leek het wel alsof het toch al talrijke publiek al jaren fan was. Alle nummers werden luidkeels meegezongen of -geroepen. Het gezelschap bestaat naast Allen uit drie broers en dat was te merken aan Family. We werden namelijk vriendelijk uitgenodigd op het zeer familiale gebeuren van de Amerikaanse skaband uit Los Angeles. De groep kreeg er direct een andere familie, die duidelijk muzikaal minder getalenteerd was, bij. Met She’s Kerosene eindigde de toch verrassend goede set en werd de toon gezet voor een mooie vrijdag. (adr)
Waar moet u zich in godsnaam aan verwachten bij een band, die zichzelf Viagra Boys noemt? Wel exact dat wat bij u opkomt, als u aan het blauwe pilletje denkt: opvallende mannelijke figuren met een drang naar viriliteit, maar fysiek misschien niet in de beste conditie. Alle vooroordelen aan de kant geschoven, de Zweedse punkrockers nemen zichzelf duidelijk niet al te serieus en dragen de punkethos hoog in het vaandel. Bierfonteinen, cowboyhoeden, saxofonisten met verleidelijke heupen,... het is lang geledend dat we zo'n zootje ongeregelden op Werchter zagen, maar ze waren goed voor een heerlijke rockshow die in ons in permanente staat van erecti... euh extase bracht. En Sports blijft een ondergewaardeerde punkparel. (nvh)
Intussen vloog de tijd voorbij en beseften we plots dat we slechts vijf minuten de tijd hadden om de dansbenen naar de MainStage te krijgen voor Black Box Revelation zou beginnen. Daar aangekomen, hoorden we al meteen Set Your Head On Fire door de boxen knallen. Snel volgde Gravity Blues en een ingekorte versie van War Horse. (Waar die song normaal een goed kwartier duurt, hielden ze het dit keer op een dikke vijf minuten.) Maar u hoort ons niet klagen. Ook nieuwe single Heads Or Tails passeerde de revue, al vonden wij dit niet echt hoogtepunt. Een eervolle vermelding krijgen ze zeker voor het geniale I Think I Like You en afsluiter Wrecking Bed Posts moest daar zeker niet voor onderdoen. (lvg)
Een uur voor de mannen van Bear’s Den het podium opkwamen, begon het volk The Barn binnen te druppelen. Voor aanvang van de show werd de volledige capaciteit al vlotjes bereikt. Het was dan ook geleden van 2019 dat de Britten op Rock Werchter te gast waren en het publiek had hen duidelijk gemist. Ze staken van wal met Red Earth en Pouring Rain, gevolgd door Elysium. Het ging er gemoedelijk aan toe en het leek wel alsof er een zacht dekentje over de twintigduizend toeschouwers werd gelegd. Een gevoel van eenheid en rust nam de bovenhand. Dat de Britten het met hun indiefolk graag rustiger aan doen, was duidelijk en voor velen een verademing en welgekomen rustpauze. Evelyn was één van de meest recente nummers die ze op The Barn loslieten. Auld Wives en Laurel Wreath mochten uiteraard evenmin ontbreken op deze setlist. Het publiek zong tijdens de set gewillig mee met de Britten en verliet na afsluiter Agape The Barn met een uitgerust en gelukzalig gevoel, klaar om er weer tegenaan te knallen. (mds)
Tamino is al lang niet meer de golden boy van de Belgische rockscene. Voor u in een kramp schiet: we willen gewoon duidelijk maken dat hij die status van beloftevolle kerel al even is overstegen. Met de plaat van de bevestiging op zak wist hij The Barn om te toveren tot een oase van stilte en sereniteit. Een strakke band, de kenmerkende engelenstem en een sobere, maar imponerende lichtshow, alle ingrediënten voor een topoptreden. U voelt ons ondertussen al komen, we hebben Tamino al beter gezien. Iets minder dan een jaar geleden op Pukkelpop bijvoorbeeld. Waar het juist aan ontbrak, kunnen we de vinger niet op leggen, maar als je een perfecte score gezien hebt, kan een "goed" concert soms een beetje magertjes aanvoelen. (nvh)
The Barn was op vrijdag toch vooral de plek om aan introspectie te doen. De volgende therapeut die ons een sessie audiotherapie voorschotelde was Ben Howard. Diens laatste passage op Rock Werchter kan als legendarisch omschreven worden, zij het vooral door de randanimatie - u weet wel: die wedstrijd van de Rode Duivels tegen Brazilië - want muzikaal was het vooral een lange zit door het toen net verschenen 'Noonday Dream'. Ondertussen tourt Howard met vijfde worp 'Is It?', een plaat die enigszins onder de radar is gebleven, maar zeker uw aandacht verdient. Bij uitbreiding kunnen we u enkel ten stelligste aanraden om Howard ook live aan het werk te zien. De man is in de beste vorm in jaren, heeft ondertussen de perfecte balans tussen oud en nieuw werk gevonden - hij speelde verdorie nog eens doorbraakhit The Fear - en is gewoon een uitstekend muzikant met gelijkwaarde begeleidingsband. Welkom terug, Ben! (nvh)
Nog een eervolle vermelding behoort toe aan de immer ongelofelijke Liam Gallagher. Hij zou niet durven onderdoen voor zijn broer en vormde daarom één van de hoogtepunten van vrijdag op de MainStage. Hij kon dan ook niet anders dan starten met Morning Glory. Eigen songs liet hij grotendeels achterwege, hoewel er links of rechts nog wel eentje passeerde. Wall Of Glass en Once waren daar mooie voorbeelden van. Verder volgde nog een hele lijst aan Oasis-nummers, waaronder (uiteraard) Wonderwall en Champagne Supernova. We zouden bijna vergeten dat die band niet meer bestaat. Ondanks dat die Oasis-nummers er een hoogtepunt van maakten, ontbrak het de band vaak aan de originaliteit, die Liam toch toonde op de solo-albums. De drang om te scoren nam de bovenhand, maar maakte het daarom ook niet slechter. (lvg)
Als de deuren van The Barn opengaan en na nog geen vijf minuten opnieuw dicht moeten wegens het bereiken van de volledige capaciteit, dan weet je dat er iets aan de hand is. Het publiek was opgezweept, enthousiast en testte nog snel de vocale sterkte bij de vooraf gespeelde playlist. Bij pakweg Don’t You Want Me van The Human League werd al duidelijk dat de stembanden waren opgewarmd. Twintigduizend mensen in The Barn en nog eens duizenden buiten waren klaar voor Editors en hadden zin in een feest.
En dat feest kregen ze zonder meer. Sinds 2022 is Editors uitgebreid met nieuw lid Blanck Mass en de invloed is duidelijk hoorbaar doorheen de setlist. Bij hits als Bones en Sugar was dit een subtiele elektronische toevoeging, bij andere zoals So Low (Hallelujah) en Ocean Of Night moest het publiek toch wel aandachtig luisteren om te achterhalen welk nummer hun werd voorgeschoteld. Maar eenmaal dit duidelijk werd, was het publiek ook helemaal mee. De herwerkingen van de oude hits sloten naadloos aan op nieuwe nummers als Lemonade, Picturesque en Karma Climb. En wij konden alleen maar beleefd vragen: “Release please”.
De hele setlist was een ware jukebox en het publiek smulde gretig van het menu. Tribunes en plankenvloer daverden onder de springende massa en toen Smith tijdens Violence ook nog eens het publiek indook, werd het toppunt bereikt. Blanck Mass heeft Editors nieuw leven ingeblazen en schrapte meteen het woord "rust" uit het woordenboek. Het publiek werd verwend en dankte de band met een ontembaar enthousiasme. Sinds 2010 is het nummer, waar iedereen naar uitkijkt, uiteraard No Sound But The Wind. Zo ontvlambaar het publiek was voordien, zo stil werd het, toen de band het podium verliet en Smith alleen achter bleef bij de piano. Terwijl twintigduizend man woord voor woord meezong, gaf Smith nog maar eens het beste van zichzelf. Zichtbaar ontroerd bedankte hij iedereen, terwijl de band opnieuw het podium beklom. Met een duidelijke krop in de keel, maar zonder aarzeling werd Papillon ingezet, het teken voor het publiek om finaal loos te gaan. Een uitzinnig einde van een fenomenaal optreden. (mds)
Vorig jaar sloten ze de main stage af, dit jaar openden ze het concert met Can’t Stop. Red Hot Chili Peppers waren voor velen het hoogtepunt van de dag, ook al was het eerder een heruitgave van de show van het jaar daarvoor. Veel nummers die toen werden gespeeld, kwamen dit jaar terug: Black Summer, Californication en nog een paar andere classics. Op zich is dit niet erg, maar voor wie er vorig jaar bij was, kon dit saai overkomen. Ook waren veel jams, die tussendoor werden gespeeld, na een tijd overbodig. Het was een beetje te veel van het goede.
Maar het optreden werd wel ingekleed met humor. Frontman Anthony Kiedis en bassist Flea wisten het publiek met grappen te entertainen en iedereen kweet zich erg goed van zijn taak. Sommige van die nummers zijn dan ook dergelijke klassiekers dat ze niet anders kunnen dan een groot publiek behagen. Ook dit jaar kreeg gitarist John Frusciante een moment om een song te zingen. En ook nu was dat weer verrassend goed. De gitarist liet alweer duidelijk blijken dat hij meer kan dan scheuren op de gitaar.
Dat alles resulteerde in een degelijk optreden, ondanks de hang naar repetitie. Voor diehard fans was dit wat je kan verwachten van de Peppers. Voor de doorsnee muziekliefhebber, die hen al eens aan het werk heeft gezien, fungeerde het waarschijnlijk eerder als achtergrondmuziek. (kv)
Axel De Ridder, Lobke Van Gestel, Koen Vanhees, Nick Van Honste