Tamino - Sahar

Communion

We zullen onze eerste ontmoeting met Tamino nooit vergeten. We schrijven maart 2016 in de Hasseltse Muziekodroom. Een regenachtige vrijdagavond luidde een concert in van Het Zesde Metaal, maar hoe hard Wannes Cappelle en co ook probeerden, de ster van de avond was de jongeman in het voorprogramma. Met niets dan een elektrische gitaar en een engelachtige stem lonkte een piepjonge Tamino al hebberig naar ons hart om in 2018 over te gaan tot brutale diefstal. Debuutplaat ‘Amir’ maakte duidelijk dat gans België weer trots mocht toekijken op een artiest met onbegrensd potentieel. Tot het plots stil werd.

Drie jaar gingen voorbij, waarvan er ook voor ons twee bijzonder wazige, waarin het verlangen naar nieuwe muziek plaats maakte voor verwarring. Hoezo kan iemand aan de vooravond van de internationale doorbraak zo plots verdwijnen? We kwamen tot het punt dat we ons vragen begonnen te stellen over het bestaan van Tamino. Als een oase in de woestijn leek hij een sacrale, maar fictieve verschijning, door onze hersenen gecreëerd om tijdelijk genot te schenken. 

Eind april openbaarde de oase zich plots uit het niets. Tamino doorbrak met The First Disciple de stilte en maakte duidelijk dat hij allesbehalve een tijdelijke verschijning is. De eerste klanken deden de luchtvochtigheid kelderen en we voelden al snel de eerste korrels zand door de speakers sijpelen. De kenmerkende oosterse klanken, check! Maar onderging hij ook de noodzakelijke evolutie die een tweede plaat verlangt?

Tweede single Fascination bediende ons op de wenken en wierp met gemak de voorgaande vraag bij het restafval. We kunnen niet zuinig genoeg zijn met de hoeveelheid lof die we deze song toeschrijven. Met een nieuw geluid, dat het spectrum van Tamino wagenwijd opentrekt, was het eigenlijk de perfecte verrassing. Dat zwevend gitaarriedeltje, die plukkende baslijn en een refrein waardoor Van Dale het woord "euforisch" van een nieuwe voetnoot moet voorzien. Wie zo’n nummer kan voorleggen, beschikt over talent om het bijzonder ver te schoppen.

Zo uitbundig als op Fascination zal het op ‘Sahar’ jammer genoeg nooit meer worden. De stijlelementen van het nummer sijpelen gelukkig wel door naar de andere songs. Het Radiohead-kantje ontdekken we bijvoorbeeld ook bij The Flame dat op een hypnotiserend gitaarlijntje lijkt te parasiteren, maar eigenlijk een sensuele en bij momenten dansbare groove kan voorleggen. Om nog maar te zwijgen over de grootse ontknoping. Ergens over het kanaal zit Thom Yorke te vloeken dat hij het nummer niet zelf op het cv kan zetten. 

You Don’t Own Me opent met een stel onheilspellende blazers om al snel het meer neerslachtige pianowerk op te zoeken. We verdenken Tamino ervan om bij het schrijven de liefdesbaby van Habibi en Indigo Night in gedachten te hebben. Wanneer het nummer de bombastische climax bereikt, loert het kippenvel een eerste keer om de hoek. Van Sunflower krijgen we net niet dat gevoel, al scheelt het niet veel. Wel vragen we ons vier minuten lang af aan wie de speelse en charmante vrouwenstem toebehoort. Wanneer we uit ongeduld dan toch Spotify checken, blijkt het niemand minder dan dat andere Belgische godenkind Angèle te zijn. Qua geslaagde duetten haalt ‘Sahar’ ook alvast een ruim voldoende.

Het jongenskamer-romanticisme rijkt op Cinnamon net iets te ver. De falsetto's in het refrein voelen ook net iets te gelikt aan, maar de verkeerde kant van het experiment maakt de juiste kanten des te mooier natuurlijk. Al kan het beproefde recept nog altijd goed smaken, zo bevestigt A Drop of Blood. 

Afsluiten doet Tamino met My Dearest Friend And Enemy. Over wie het nummer gaat, daar hebben we het raden naar. Maar als iemand met enkel een gitaar en een prachtige stem zelfs de meest doorwinterde recensent een traantje kan doen wegpinken, vragen we ons af hoe de persoon over wie het nummer gaat, zich moet voelen. Eindigen met grote klasse noemen we dat. 

We hebben er lang op moeten wachten. Ongetwijfeld te lang. Maar in tegenstelling tot vorige keer zullen we ons bij de volgende stilte niet meer afvragen of Tamino het zoveelste tijdelijke hersenspinsel was. Daarvoor heeft ‘Sahar’ met al die weerhaakjes zich al te diep in ons brein en ons hart genesteld. De nieuwe geluiden, die op de plaat geïntroduceerd worden, doen vermoeden dat hij geen onetrickpony wil worden die steeds de oosterse instrumenten gaat opzoeken. In combinatie met de meer klassieke singersongwriter-accenten en een hedendaagse Radiohead-sound is het aan hem om ons met plaat nummer drie opnieuw/helemaal omver te blazen. Die laatste keuze laten we nog even over aan u, wij gaan ons nog even onderdompelen in de schemerzone van ‘Sahar’.

Tamino speelt op 5, 6 en 7 december in het Koninklijk Circus. Tickets voor die concerten zijn helaas helemaal uitverkocht. Wie hem toch aan het werk wil zien, kan op 23 maart van volgend jaar terecht in Vorst Nationaal.