Rock Werchter 2022 - Dag 2: Punk in meerdere vormen triomfeert

Werchter Weide, 30 juni 2022 - 3 juli 2022

De vrijdag van Rock Werchter begon vroeg voor ons, maar dat was geen bezwaar.

Een "blast from the past" lijkt de ideale omschrijving van het optreden van Sum 41, de opener van de dag. Het is altijd even bang afwachten als "oudere" groepen, die al lange tijd een tanende populariteit kennen, het podium betreden. Aan de opgekomen fans te zien leek niemand zich daar nochtans zorgen over te maken. Een volgelopen festivalweide zag Sum 41 het hoofdpodium afbreken. Zelden hebben we zoveel volk gezien voor een opener en dat was honderd procent terecht. Oud, maar niet versleten was de eerste opmerking die in ons opkwam. Dat "oud" moeten we natuurlijk wel nuanceren, zeker op dagen met Metallica en Pearl Jam. Maar het zijn niet meer de twintigers die in zwembroek de videoclip van In To Deep opnamen, ook al was daar tijdens het optreden weinig van te merken.

Er werd stevig gestart met Motivation. Hell Song werd er vervolgens tegenaan gesmeten. De brandende zon was dan nog slechts bijzaak voor een weide, die intussen al helemaal in vuur en vlam stond. Wie had ooit gedacht dat de punkrockgeneratie nog zo voltallig aanwezig zou zijn? Er wordt wel eens gezegd dat millennials een luie generatie zijn, maar zij hebben hen duidelijk nog niet zien springen.

Sum 41 legde de lat voor die dag (en de rest van het festival) al meteen enorm hoog. Zanger Deryck Whibley stak het niet onder stoelen of banken en gaf al aan niet volledig tevreden te zijn met het vroege aanvangsuur. Hij en kompanen mochten zich dan al gestoord hebben aan het vroege uur, het leek wel de juiste motivatie voor een knaloptreden te zijn.

Lang zijn de shows van Sum 41 eigenlijk nooit. Veel te snel zaten we al aan In Too Deep, waarop meerdere stembanden zijn gesneuveld. De eerste noot was eigenlijk al genoeg voor een uitzinnig publiek. Wie achteraan stond, heeft de instrumenten en vocalist met moeite gehoord. Na deze knaller wist ook iedereen dat er nog twee liedjes zouden volgen. Fat Lip kregen we als voorlaatste voorgeschoteld en Still Waiting volgde nog. Een passende afsluiter voor elke punkrockfan, die nog altijd niet is opgegroeid en na dit optreden dat ook niet te doen.

Sum 41 op Rock Werchter was de droom van ons Peter Pan-syndroom, waarna we helaas moesten toegeven dat de knieën niet meer zijn wat ze geweest zijn, al hadden we dit meteen opnieuw willen doen.

Op vrijdag werd het programma in KluB C door elkaar geschud door de ontstoken amandelen van Sam Fender. Dat kwam goed uit voor STIKSTOF, die daardoor een langer slot kregen als opener. En dat concert was een waar schot in de roos. Het is pas wanneer je STIKSTOF live ziet, dat je beseft hoe populair de hiphop-formatie is. In het najaar van 2021 brachten ze een nieuwe plaat uit – ‘Familie Boven Alles’ – en in juni van dit jaar nog eentje. Wel: STIKSTOF zijn jeugdidolen. Heel wat van de toegestroomde vloot aan jonge mensen stonden elk woord van elk nummer mee te rappen. Zwangere Guy, Jazz en Astrofisiks waren vastbesloten om de tent te slopen en lieten meermaals de hele tent een grote cirkel maken om in te pogoën. Bij Alles Kapot ging dus effectief alles kapot en wie na afsluiter Ambras nog niet onder de indruk was van zoveel vrijgelaten energie, moest wel dood zijn. STIKSTOF was één van de onverwachte hoogtepunten van Rock Werchter.

Na een kleine pauze en keuzes, die tussen Miles Kane, SONS of Stikstof gemaakt moesten worden, hebben we ons maar opnieuw naar de mainstage begeven voor Idles. Als je dacht dat de mainstage na Sum 41 in gruzelementen lag, dan vergiste je je schromelijk. In positieve zin weliswaar. Colossus maakte al duidelijk dat gitarist Mark Bowen niet vies was van een beetje controverse. Zo paradeerde hij in een kleed, gemaakt van oma's gordijn over het podium. Noteer dat dit niet de eerste keer is. Eerder trad hij bijvoorbeeld ook al op in onderbroek. Verder speelde hij ook een stuk terwijl hij crowdsurfte over het publiek, waarbij wij enkel konden hopen dat de man ook deze keer een slip had aangetrokken.

Bij Mother hoorde je een groot deel van het publiek meeschreeuwen. Terecht, want het is dan ook een knaller van een song. De leuke balade The Beachland Ballroom deed iedereen zwoel meewiegen. Alsof ze zo konden beginnen ballroomdansen. Zanger Joe Talbot mocht met een prachtig beginnend nektapijtje dan nog een verkorte versie inzetten van Rottweiler, want uit dat klein uurtje moet je alles halen wat erin zit. 

En knallen deden we. Met name met de jonge kerel die bij velen vooral bekend zal staan als Bono Jr. Inhaler was eerste klasse. En dat voor gastjes van net boven de twintig. in een leren jasje en marcelleke met een wilde bos haar leek zanger Elijah Hewson meer weg te hebben van de Bruce Springsteen uit de tijd van 'Darkness On The Edge Of Town'.

Starten deden ze meteen met It Won’t Always Be Like This. Tot grote vreugde van de dames vooraan blijkbaar, maar ook wij konden het wel smaken. In minder dan een uur tijd moesten ze dan maar alles erdoor knallen aan  hoog tempo. Met When It Breaks als volgend slachtoffer. Niet getreurd, ze hebben in vijfenveertig minuten echt wel alles gegeven, want afsluiten deden ze dan ook met een drieluik, te beginnen met These Are The Days, gevolgd door Cheer Up Baby. De deur dichtgooien deden ze uiteraard met My Honest Face, de eerste hit dat ze scoorden. Hadden we neergezeten, kregen ze van ons gegarandeerd een staande ovatie.

Geen Turnstile in The Barn dus, maar gelukkig ook geen Alt-J op de Main Stage. Het zou een verdedigbare zet geweest zijn van de organisatie – Alt-J is bekender bij een ruimer publiek dan Turnstile – maar in 2017 bewezen de heren dat de Main Stage hun dingetje zo niet is. Alt-J had daar een mooi slot gekregen, net voor Foo Fighters, maar miste de flow en de finesse die we hen wel hebben zien etaleren bij elk concert dat we verder van hen in een tent hebben gezien. Ook nu waren de drie zichtbaar blij met de reacties die uit de tent kwamen. Maar liefst zeven nummers van debuutplaat ‘An Awesome Wave’ passeerden de revue en laat die plaat nu net de soundtrack van een generatie zijn. Liedjes als Matilda en Tessalate werden dus volmondig meegezongen, maar Alt-J bewees ook dat ze niet enkel op die plaat aangewezen zijn. Als opener kozen ze voor Every Other Freckle, een nummer dat de sfeer er al snel goed in bracht en ook de nieuwe nummers – met U&ME als meest aan het hart gedrukte single – gingen er als zoete koek in. Alt-J heeft de reputatie en de discografie om op de Main Stage te staan, maar zolang wij ze in een tent kunnen zien, geven we daar de voorkeur aan.

De fans van zowel IDLES als Turnstile moesten initieel kiezen, maar na het uitvallen van zowel Sam Fender als Greta Von Fleet werd Turnstile naar de mainstage verplaatst. Op zich zeer opmerkelijk dat een opkomende band al een laatavondslot krijgt toebedeeld op de mainstage. Nog meer opmerkelijk was het waarschijnlijk voor de heren zelf om het voorprogramma van Metallica te vertolken. Het voordeel is natuurlijk dat duizenden mensen in Metallica-T-shirts ook dat optreden hebben gezien.

Aanvankelijk leek het er vooral op dat het publiek bestond uit Metallica-fans, die een plek wilden veilig stellen om de headliner zo goed mogelijk te kunnen volgen. Maar de stevige gitaren van Turnstile konden desondanks een groot aantal fans bekoren. De alternatieve hardcore had misschien beter tot zijn recht gekomen in een tent, maar dat maakte de moshpits er niet minder groot op. De energie, die deze jongens hebben gegeven, kan alleen maar gegenereerd worden met een maaltijd die een wielrenner in de tour de France moet verorberen voor een zware bergrit. We werden er zowaar moe van alleen maar van het kijken. Gelukkig waren er fantastische nummers zoals Blackout, Drop en Canned Heat om ons wakker te schudden.

Het is moeilijk om het genre van Turnstile te omschrijven. De jongens uit Baltimore zijn duidelijk opgegroeid met groepen als Rage Against The Machine’ en Bad Brains, maar durven ook al eens iets - en met iets bedoelen we niet zo heel veel - de rustigere kant op te gaan. Bij sommige nummers kwam er zelfs een Jane’s Addiction-vibe bovendrijven. Natuurlijk moeten we hen bejubelen voor het creëren van een eigen vibe. De alternatieve hardcoregitaargroep had bovendien het soort Skater Boy in de rangen, dat Avril Lavigne in haar dromen ziet. Een zeer aangename verrassing voor zowel de fans als de wachtenden. De enigen, die het minder fijn zullen hebben gevonden, waren de slapende mensen achteraan de wei, want Turnstile schudde wel degelijk Rotselaar en omstreken wakker.

Bij Moderat hadden ze ook te maken met ziekteperikelen, waardoor ze met slechts twee van de drie leden het podium opstapten. Sascha Ring merkte terecht op dat zowel zij als wij de voorbije twee jaar al genoeg shit hadden meegemaakt en dat ze er daarom alles aan hadden gedaan om het concert toch door te kunnen laten gaan. Met twee dus. En daar merkte het doorsnee lid in het publiek verder weinig van. Moderat etaleerde een degelijke, maar ietwat makke en eentonige set met Bad Kingdom en de instrumental A New Error als de voorspelbare hoogtepunten. We hadden deze band eerder al beter gezien. Een afwezig bandlid kan gelden als verzachtende omstandigheid.

Metallica was voor velen de band waarvoor ze waren afgezakt, maar voor ons was het eerder een heel mooie extra. It’s A Long Way To The Top van AC/DC en The Ecstasy Of Gold van Ennio Morricone kondigden hun komst aan en dat deed ons de haren al meteen rechtop staan. Met Whiplash werd de set daningezet . Meteen eentje om in te kaderen.

Enter Sandman werd uiteraard luid meegezongen, ook al was het niet meteen de "stuff of nightmares", eerder "the stuff of dreams". Hoe een plein compleet gevuld met fans van uiteenlopende stijlen zo alles kon geven op één nummer, zal ons blijven verwonderen. Voor het starten van Sad But True deed James Hetfield een outfit-wissel, iets wat je metalbands niet zo vaak ziet doen. Maar dat nam niet weg dat ook dit weer eentje van formaat was en dat weinigen daar verder echt om maalden.

Na nog eens even de leeftijd van de heren te checken - geloof het of niet: ze zijn al achtenvijftig jaar - konden we de ogen niet geloven, hoe ze zoveel van zichzelf bleven geven. Snel volgde namelijk Nothing Else Matters en For Whom The Bell Tolls. Met Seek & Destroy leken ze initieel af te sluiten, maar niets was minder waar. De mannen kwamen wel degelijk nog terug. De bisronde openden ze met Damage, Inc. En uiteraard passeerden ook One, gevolgd door Master Of Puppets als climax van dag twee nog.

Axel De Ridder, Lobke Van Gestel, Geert Verheyen