Orange Black - Ons momentje gewichtloosheid

Charlatan, 19 december 2019

Orange Black - Ons momentje gewichtloosheid

Net voor het einde van het decennium nog eens teruggeflitst worden naar het einde van de vorige eeuw? Voor Democrazy is het een koud kunstje: je neemt een zaal in Gent, je vult die vooral met veertigers en je zet Orange Black voor een laatste keer op het podium. Missie volbracht! Missie geslaagd!

Doet de Belgische band doorgaans het voorprogramma, dan werden de rollen in de Charlatan omgekeerd. Het Canadese Pick A Piper mocht als eerste het podium op. Tweeënhalf jaar geleden mocht de band rond Brad Weber (zie ook Caribou) al eens opwarmen voor The Notwist in de Vooruit en ook vanavond slaagden ze er met verve in om het publiek klaar te stomen voor de hoofdvogel. Jammer dat er vooral op het podium gedrumd werd. In de zaal was het rond halfnegen helaas nog niet drummen. De afwezigen hadden pech, want Pick A Piper bracht een dampende set vol percussie waarbij je je eerder in Brazilië dan in Gent of Toronto waande.

Hoorde je Pavement tijdens een Belgisch optreden ooit “Orange Black! Orange Black!” scanderen? De oorsprong ligt in de zomer van 1992, toen de oerslackers tijdens de eerste Belgische doortocht ook in de Lintfabriek te Kontich speelden. Vier lokale scholieren, die zichzelf Orange Black noemden, mochten voor hun helden openen. En de rest is geschiedenis. Vijf jaar later kwam het debuut uit en nog eens tweeëntwintig jaar later is ‘It’s Electric' nu ook op vinyl beschikbaar via Deer.Deer Records. Dieter Sermeus, Nico Jacobs en de neven Mich, Freek en Mathias Onzia vonden het een goeie reden om alle zijprojecten even aan de kant te leggen en die debuutplaat nog eens integraal te spelen tijdens twee reünieoptredens (in oktober kon je ze ook al in Het Bos in Antwerpen zien)."

Vanaf de allereerste seconde van opener Rio zaten we in een nostalgische trip naar de rijpere jeugdjaren. In de zaal en op het podium werden herinneringen opgehaald. We zagen ook vaders die hun tienerdochter meegebracht hadden. Mooi weg, die generatiekloof! Even later spotten we tijdens Alaska gelukzalige gezichten "Papadapa-papapapapa" meezingend. Intussen mijmerde Sermeus over het allerlaatste optreden destijds, in Nederland als support voor Centro-Matic, of werden anekdotes opgehaald aan de keer dat ze op de Gentse Feesten Boomtown onveilig maakten. Letterlijk onveilig, want drummer Mich Onzia zou die avond in 2003 "volgens de overlevering" een drumstick per abuis in een fan haar oog hebben gemikt. Muzikaal bewees Orange Black met een song als Summer Quest For Summer Rest hoe dicht de band ook tegen Sebadoh aanschurkt; van ninetiesnostalgie gesproken...

Eén plaat duurt ook maar drie kwartier. Dus werd de set aangevuld met een handvol songs uit de overige twee albums, uitmondend in bescheiden radio-hitje Rush. Orange Black kwam de korte verrijzenis (en ons concertjaar 2019) in schoonheid afronden met Surrender en vooral de duyster-classic (We’ve Lost) Gravity. Eerder op de avond werd Clio opgedragen aan Wio (zie ook de Portables), voor Gravity werd een ander "groots Gents artiest" op het podium gehaald. Jürgen De Blonde aka Köhn (zie eveneens de Portables) mocht het geniale slotnummer van een extra kosmisch streepje voorzien. We ervaarden zowaar ons momentje gewichtloosheid (niet geheel toevallig werd ons net weer een pilsje aangereikt).

Dieter Sermeus vertelde onlangs aan de collega’s van Luminous Dash dat dit nu wel het einde van de band is… tenzij het tweede of derde album alsnog ook eens op vinyl uitkomt… en tenzij ze dan ook nog eens met die albums de hort op gaan. We zijn benieuwd!

Tot slot nog een noot aan de eindredactie: een decennium telt geen vijfhonderdtwintig maar vijfhonderdtweeëntwintig weken. Eerder deze week mochten wij voortijdig eindejaarslijstjesgewijs de vraag: “Wat was de beste comeback/reünie van het afgelopen decennium?" beantwoorden. Misschien kan Orange Black er op de valreep nog bij?

20 december 2019
Christophe Demunter