Orange Black plays 'It's Electric' and hits - Reünie van de Lintfabriek-familie

Het Bos, Antwerpen, 11 oktober 2019

“Kevin vroeg ons of hij onze debuutplaat op vinyl mocht heruitgeven. Dat is goed, Kevin, maar no way dat we ooit nog terug op een podium gaan staan”, aldus de verduidelijking van Dieter Sermeus op de langverwachte reünieshow van Orange Black in een uitverkocht Het Bos.

Eventjes hing een gevoel van te grote bescheidenheid in de lucht en het idee dat Sermeus als artistiek directeur van Trix een grotere thuismatch had kunnen spelen. Maar er is natuurlijk geen andere locatie denkbaar dan Het Bos voor dit soort fenomenen. Een plek waar de oude Lintfabriek-spirit nog sterk (over)leeft - met dank aan Peter Daems. En laat het nu die familieband zijn die in de kraakpandachtige concertzaal aan Het Eilandje zo sterk overheerste. Een zaal vol familie, kennissen, vrienden, muzikale gelijkgezinden. “We gaan nog twee liedjes spelen”, met als gevatte repliek uit de zaal: “Dat ga jij niet bepalen”. Dat soort sfeer. Vol kwinkslagen, binnenpretjes en herinneringen voor de insiders – pakweg drie vierde van de zaal.

Maar Orange Black gaf veel meer dan een reüniefeestje voor de Lintfabriekgeneratie. Ze brachten integraal het debuut ‘It’s Electric’ ten beste, een plaat waar de adoratie voor Pavement als stroop vanaf druipt, die met scherpe songs met ongeduldige structuren, voortdurende afwisseling tussen akoestische en overladen elektrische gitaarfrasen en vol noten- en ongemakkelijk wringende akkoordenschema’s de geest van ‘Wowee Zowee’ levendig houdt. Tijdloos in de eigen tijdsgeest.

Opvallend ook hoe ‘It’s Electric’ anno 2019 geen steek laat vallen. Mooi balanceert tussen die scherpe Amerikaanse indie-scheurbuiken zoals een bijna Victims Family-achtige mathcore titeltrack en zachte, bijna doezelende akoestische zang- en gitaar solomomenten (Overconsumption). En al minstens even opvallend hoe scherp Orange Black na zestien jaar afwezigheid on stage klonk. Strak en buitensporig. Sermeus die met zijn stem nog moeiteloos in de hoogte streelde. De broertjes Micha en Freek Onzia als geöliede drum- en basmachine. De eerste extra indruk makend in afsluiter Skip Step 1 met een complexe, snelle Madchester-alike intro-roffel. De tweede met warme, rollende baslijnen die voldoende ruimte lieten voor snijdende gitaren en dubbelpartijen op de hoge snaren.

En niet te vergeten: een goede reünieshow verdient een taart met enkele bolrode, blinkende kersen. In dit geval in de vorm van bevriend artiest, ex-OB-lid en Antwerps wereldgitarist Aldo Struyf die voor wat meer ruig ronkende Creature With The Atom Brain-seriousness zorgde én ook in de vorm van enkele bisnummers uit doorbraakplaat ‘Morning Notes’. Met als absolute hoogtepunt een lang zinderende afsluiter (We’ve Lost) Gravity: een song die u dringend (opnieuw) dient te ontdekken, beste lezer. Live met zeven minuten zweverige, opbouwende psychedelica voldoende om Het Bos en zowat heel het omringende Eilandje van grond te laten komen.

De felicitaties en schouderklopjes “Goed gedaan” aan de muzikanten naderhand betekenden in feite een oprechte “Bedankt dat we dit opnieuw mochten beleven”. Want weet u? ‘It’s Electric’ is stiekem een wereldplaat. Nog steeds.