The Notwist - Dertig jaar in één avond

undefined, 17 februari 2017

In oktober vorig jaar bracht The Notwist het live-album ‘Superheroes, Ghostvillains & Stuff’ uit. Een prima plaat, maar omdat wij livemuziek toch liever niet vanuit onze luie zetel consumeren, trokken we naar Gent om hun indietronica nog eens aan den lijve te ondervinden.

The Notwist - Dertig jaar in één avond

Opwarmers van dienst Pick A Piper hadden al vroeg veel volk op de been gebracht. Namedropping werkt, want een band met de drummer van Caribou in de gelederen, dat maakt ook ons nieuwsgierig. De nieuwe plaat komt pas volgende week uit, maar afgaand op de korte passage in de Vooruit houden we dat schijfje best in de gaten. Een korte en krachtige set, uitmondend in een primitief percussiefestijn, daarmee mag het drietal uit Toronto deze zomer gerust op een festivalaffiche prijken.

The Notwist is enigszins een eeuwige undergroundband. Dat maakte het des te aangenamer te zien dat de concertzaal van de Vooruit aardig volgelopen was. Nog aangenamer was dat dat publiek heus niet enkel uit dertigers en veertigers bestond. Democrazy had een set van twee uur aangekondigd, maar dat weerhield de Duitsers er niet van al vroeg in de set bekender werk als Kong te grabbel te gooien.

Al even vroeg in de set leek het sextet in elk nummer naar een apoteose te zwoegen alsof het de laatste song van hun allerlaatste concert was. De zaal liet zich gewillig meenemen in een sound, die tegelijk alle kanten uit ging, maar ook heel erg in de pas liep. Deutsche Gründlichkeit, that is! Zo stonden we na amper twintig minuten al buiten adem aan de grond genageld na een fenomenaal, soms naar Portisheads The Rip knipogend, Into Another Tune. Pick Up The Phone was daarna een welkom rustpunt.

Markus Acher en de zijnen kun je niet echt voor één muzikaal vakje vangen. De set in de Vooruit overspande de jaren zeventig (kraut), tachtig (postpunk, wave) en negentig (indierock) maar klonk ook anno 2017 nog razend interessant en relevant. Veel hipstercollectieven zouden maar al te graag een arm (of baard) geven voor de creativiteit en veelzijdigheid van The Notwist.

Zo begon Run Run Run met een luchtig marimbariedeltje om minuten later te laten geloven dat het weekend deze week al op donderdag mocht beginnen. Neon Golden werd dan weer naadloos overgeleverd aan Pilot, een perfecte indiepopsong die ruim tien minuten lang langsheen dub en allerlei samples leidde - Acher had een stapeltje platen aan de voeten liggen en mixte nu eens zijn eigen stem, dan weer samples van onder andere David Behrman - om uiteindelijk weer te landen in het catchy refreintje. Afsluiter Luneri was een mooie epiloog die klonk als de soundtrack bij de rit naar huis.

Er was ons twee uur The Notwist beloofd, dus kwam de band terug om nog een ruime toegift te breien aan een concert waarvan we intens genoten. Jammer dat die eindejaarslijstjes nog zo veraf zijn! Toen we een kwartier na het concert honderd meter verderop nog even de droge keel spoelden in café Marimain, troffen we de ene helft van de band op het terras aan en de andere helft rustig aan de toog. Een pintje drinken na het werk, dat had The Notwist wel verdiend. Erg starstruck zijn wij niet, maar we kletsten even over de Belgische biercultuur - toeristen! - en gaven nog mee dat Chimay toch iets minder corporate is dan Leffe.

17 februari 2017
Christophe Demunter