#OLT24 - Mdou Moctar + Phosphorescent - Van kleine folk tot ziedende woestijnrock

Openluchttheater, 26 augustus 2024

Hadden we kunnen kamperen in het OLT, dan zouden we er deze zomer zeker de tent opgeslagen hebben. Ga het maar na onder de rubriek ´Live´, we hebben heel wat heerlijke uren gesleten in deze openlucht muziektempel.

 

En hier waren we weer. Net zoals een dag of vijf geleden, toen Sleater-Kinney en Blonde Redhead er speelden, was de programmatie lekker "breed" te noemen. De meeste bandshirts in het publiek vertoonden de naam van Phosphorescent, maar eerst was het de beurt aan Sam De Nef en Camille Camille. Die brachten vorig jaar samen het mooie ep-tje 'Waving' uit en releasen binnenkort een live ep met twee nieuwe nummers die ze vanvond mochten promoten. Ze moesten er wel snel aan beginnen en hadden slechts een half uur, maar ze gebruikten die tijd goed en zo kregen we voor kwart over acht al een zevental breekbare, wondermooie liedjes, prachtig ondersteund door Denis de Meester op drums (en eenmaal op banjo) en Frederik Daelemans op cello. De praters op de tribune moesten we er bij nemen, maar alles bij elkaar genoten we wel van deze korte, tedere set.

Phosphorescent bracht met ´Revelator´ onlangs een nieuwe plaat uit. Die werd niet unaniem lovend ontvangen, maar de man heeft klassiekers te geef en anders is er nog een cover als Blue Eyes Crying In The Rain. Houck had er ook veel zin in en zag tot zijn plezier nog heel wat volk van de bar naar het halfrond afzakken. Phosphorescent trapte het uur speeltijd af met C´est La Vie No 2 terwijl de zon en de temperatuur zakten. Revelator kreeg een uptempo jasje. Een beetje jammer, want dat deed toch een beetje af aan emotionele kracht van dat nummer, ook al huilde de lapsteel nog altijd en plengde de piano bittere tranen. Ook Impossible House werd gespeeld met de voet dieper op het gaspedaal dan op plaat, maar dat kwam het nummer wel ten goede en het zorgde ervoor dat de band tijd over leek te hebben aan het eind. Tot bleek dat ze Wide As Heaven domweg vergeten spelen waren.

Voor het zover was keerden we eerst met There From Here terug naar ´C´est La vie' en daar bleven we nog met het swingende New Birth In New England. De eerste voorzichtige danspasjes werden gezet en kreetjes van erkenning geslaakt, maar het kon nog mooier: met oudje Wolves werd niet één, maar drie versnellingen lager geschakeld en iedereen het zwijgen opgelegd. Mochten de wolven het gezamenlijke kippenvel gezien hebben, ze waren likkebarend uit het struikgewas geslopen om ons allemaal op te peuzelen. Met Down To Go kwam Zula al dichterbij en ze kwam ook, maar niet meteen, want nu besefte Houck dat er iets niet klopte in de setlist. We kregen dus eerst nog de derde single uit de recentste plaat vooraleer de onvermijdelijke klassieker Song For Zula iedereen in elkaars armen deed vallen.

Antwerpen vroeg en kreeg een bis. "Tell me baby, have you had enough?" zong Houck. Mocht de vraag aan het publiek gesteld zijn, had er een luid "no" geklonken, maar dat was niet zo en in de coulissen stond Mdou Moctar al te wachten.

Ook die had met ´Funeral For Justice´ een recente plaat voor te stellen. De titel zou kunnen slaan op de situatie in Gaza, maar behandelt in feite culturele en politieke thema´s als de impact van buitenlandse inmenging in Nigeriaanse aangelegenheden en de verdrukking van inheemse door koloniale talen. Het is het hevigste album van de band tot nog toe en dat zou Antwerpen geweten hebben. Niet veel mensen zullen de woorden van de teksten begrepen hebben, maar de woede stak in de muziek.

De zweep werd er meteen opgelegd met het titelnummer van de nieuwste plaat. Vingervlug gitaarspel en jachtige drums sneden de adem af. Door de zware distortion en het opgejaagde ritme kregen we geen woestijnblues, maar eerder een soort van Afrikaanse speedmetal over ons heen gestort. Enkel de van achter de tulband snel geprevelde zang stond daar haaks op. Gelukkig woedde de storm geen uur lang. Furieuze nummers werden afgewisseld met songs waarmee de band op de heupen mikte, die dan ook willoos begonnen wiegen. Dat lukte nog, maar het werd ongewild grappig de keren dat het publiek probeerde mee te klappen. Afrikaanse ritmes en stijve westerlingen, het is geen goed huwelijk.

De trance, die we vaak associëren met bands als deze en andere Tinariwens, werd hier niet of nauwelijks nagestreefd. Maar het publiek liep ook niet weg. Integendeel, de band werd toegejuicht en aangevuurd alsof hun strijd de onze was. Toen de klok elf uur naderde, zagen we het halfrond dan toch een beetje leeglopen. Het was dan ook maandagavond, meneer, het begin van een lange werkweek. Toch stond er nog altijd een pak volk voor het podium. En wie aan de zijkant van de tribune zat, schoof op naar het midden en hoorde Moctar zich verontschuldigen voor het hoge volume. “Je zou je oren moeten beschermen”, vond hij.

Hij speelde een paar noten uit de themasong van Games of Thrones en liet het publiek raden welke song het was. Het juiste antwoord was goed voor een verklaring: “Ik denk dat de wereld doordraait zoals Mordor (het land van het kwaad uit de boeken van Tolkien). De sterken onderdrukken en vernietigen de zwakken in plaats van hen te ondersteunen.”  Het waren zo ongeveer de enige woorden die Moctar tot het publiek richtte om dan nog een laatste de Jimi Hendrix in zichzelf naar boven te halen. En zo vergaten we toch nog de snel dalende temperatuur.