#OLT24 - Explosions In The Sky - Vertrouwde donderslag bij heldere hemel
Rivierenhof, 6 augustus 2024
Explosions In The Sky hebben een Belgische booker, en dat zullen we geweten hebben. Eind vorig jaar stond de Texaanse band al twee keer in ons land en ook deze zomer mochten we de intussen iconische postrockband twee keer verwelkomen. Zondag speelden ze op M-idzomer in Leuven en dinsdag in het Openluchttheater Rivierenhof. Wij kozen voor die laatste feeërieke Antwerpse locatie, gesteund door de weerman en door buienradar.
"Ik ben Elias en ik heb mijn vrienden meegenomen", was de bescheiden boodschap waarmee Elias Devoldere het podium betrad. Wie op tijd uit de tuin of vanop een terras was vertrokken, kreeg gelijk want het drietal - Elias op drums, Nordmann-kompaan Dries Geusens op keyboard en bas, en SUWI-kompaan Cyriel Vandenabeele op gitaar - zorgde voor een mooie soundtrack terwijl het volk binnensijpelde in het openluchttheater. Voor velen leek het eerder wat voort te kabbelen tegen de achtergrond van een cocktail onder vrienden, maar de mensen die respectvol post hadden gevat voor het podium, genoten van een half uurtje in melancholie gedrenkte composities, samengehouden door de zachte, soms op zijn Thom Yorkes meanderende, stem van Elias Devoldere. Naar het einde van de set toe, nodigde hij het publiek zelfs uit tot schuchtere danspasjes, en zo waren niet enkel onze oren maar ook ons lijf mooi gemasseerd voor wat nog zou komen.
Die massage werd even voor negen uur opgefrist met The Beach Boys en Daniel Johnston die door de luidsprekers schalden, maar toen werden de lichten gedoofd - haast synchroon met het vallen van de avond over Rivierenhof - en stapten de vijf leden van Explosions In The Sky het podium op. Nooit mannen van veel woorden geweest, beperkte 'woordvoerder' Munaf Rayani zich tot een welgemeend bedankje voor opener Elias en een herinnering aan een vergeten passage in hetzelfde openluchttheater ("We ontdekten daarnet tijdens het diner dat we hier vijftien jaar geleden al eens speelden, er was toen veel minder volk.") Voor de rest zou de muziek spreken, in negen uitgesponnen boekdelen.
Vorig jaar bracht de band nog het aanvankelijk enigmatisch getitelde album 'End' uit, maar het recente werk stond allerminst centraal in de set. Het leek er eerder op dat de band hun vijfentwintigjarig bestaan vierde met een setlist waarvoor menig aanwezige op voorhand zou hebben getekend. Zo greep opener First Breath After Coma uit 'The Earth Is Not A Cold Dead Place' al meteen iedereen bij het nekvel. Uit dat album, dat steevast opduikt bij de ultieme 'duyster' classic albums, zouden we nog twee songs krijgen, maar daarvoor werd netjes uit elke Explosions-plaat een song geserveerd (enkel hun vorige album 'The Wilderness' bleef onaangeroerd in de kast). The Birth And Death Of The Day (uit 'All Of A Sudden I Miss Everyone') ging naadloos over in Yasmin The Light (uit 'Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever'), maar ook Loved Ones uit het recente 'End' paste als een puzzelstukje in de opbouw van de set.
Song na song zagen we Michael James vooraan het podium een soort innige strijd leveren met zijn gitaar, contrasterend met Rayani die naast hem eerder in slow motion koesterend een walsje leek te doen met zijn instrument. Of hoe het ook visueel slaan en zalven was, met ingetogen riedeltjes die uiteindelijk in je gezicht ontploften. De sound van de band had ook nu meer iets van een onvoorspelbaar onstuimige zee, dan van vuurwerk in de lucht. Verrassend is het misschien allang niet meer, maar desalniettemin stonden we ook na twintig jaar en een dozijn Explosions In The Sky-concerten alweer perplex te genieten. Magic Hours, uit hun debuut uit 2000, klonk dieper ingegraven zonder bovengrondse erupties, maar de donkere onderlaag die James nu met zijn basgitaar legde, werd halfweg alsnog hoopvol door de roffelende drum van Chris Hrasky overstemd. De song kronkelde 65DOS-gewijs naar een bouquet en werd een onverwacht hoogtepunt (we herinneren ons niet dat we deze vroege song uit hun oeuvre al eerder live meemaakten).
Het gejuich rondom ons vanaf de eerste noot van Your Hand In Mine kondigde dan weer een verwacht hoogtepunt aan, met gitaarlaagjes die nergens mooier samenvloeiden, maar ook de nieuwe song The Fight (uit 'End') streelde de zintuigen en ontpopte zich tot de muzikale vertaling van een eindeloos fonkelende sterrenhemel (jaja, we waren onlangs op reis in de woestijn). Zoals ze wel vaker doen, sloten de Texanen af met The Only Moment We Are Alone, minutenlang opgebouwd maar uiteindelijk abrupt de sterrenhemel opslorpend in het zwarte gat, achtergelaten door het plotse collectieve slotakkoord. Bisnummers doet de band nooit, en dat hoeft ook niet. De donkere wandeling door het provinciaal domein richting parking fungeerde als de ideale epiloog voor dit magische concert.
