Explosions In The Sky - Nazinderen
De Roma, 11 november 2023
Vuurwerk in de Roma! Dat is gevaarlijk. Gelukkig heeft de legendarische art deco-zaal zich goed en lang kunnen voorbereiden op de komst van het Amerikaanse Explosions In The Sky. Corona gooide drie jaar geleden roet in het eten, waardoor de tournee geschrapt werd, maar dat werd op de dag dat de wapens zouden moeten zwijgen, ruimschoots goedgemaakt.
Als opener mocht het mysterieuze TAKH de zaal in een donkere roes onderdompelen. Dit samenwerkingsproject tussen drie Black Heart Rebellen en Annelies Van Dinter (Echo Beatty) heeft de gemeenschappelijke liefde voor doom en mood na acht jaar pas begin 2023 omgezet in studiowerk, zijnde een titelloos debuut (via Consouling). Om maar te zeggen: het kwartet heeft het grotendeels begrepen op live muziek.
Voor een impressie van het mysterieus, bezwerend en soms stevig overdonderend optreden verwijzen we u graag naar ons relaas van Psychonaut in Trix, een dik half jaar geleden. Al lijkt het dat TAKH onze boodschap van destijds heeft opgepikt en ditmaal met de “gloomy” sound een stuk meer solide en overweldigend uit de hoek kwam. Dat ook dankzij de uitgesproken ritmische en repetitieve stukken vol onstuimige drums en percussie in combinatie met loodzware gitaardrones. Meer nog: we hoorden nadien in het publiek meermaals woorden als “duivels goed”. Of hoe het kwartet de galmende woorden “Turn my vows to dust” en in volle force majeure donkere wolken samenbundelde voor het onweer van Explosions In The Sky.
Explosions zelf was duidelijk opgetogen om na veel te lange tijd eindelijk het Texaanse stofzand in te mogen ruilen voor stevige Vlaamse klei. Het kwartet rond de zichzelf voortrekkende gitarist Munraf Rayani verraste in het begin van de herfst al met een langverwachte studioplaat en liet tegelijkertijd weten dat de titel daarvan, ‘End’, (en dus ook deze “End-tour”) geen onheilsbericht was aangaande het voortbestaan van de band, maar wel een thematische omkadering waarbij de vier heren de muziek opbouwden rond einde, wederopstanding en een nieuw begin. Iets waarmee je mooi aan de slag kan als je een hybride bouwt tussen instrumentale sfeermuziek, filmmuziek en postrock.
Live vertaalt zich dat natuurlijk vooral in het laatste. In een constante stroom van in elkaar vloeiende vingervlug-arpeggio’s en crescendo’s, van door elkaar kronkelende snaarthema’s van de drie gitaristen en bassist, ondersteund door hoofdwiegende technopercussie of aansporende, tegendraads snijdende drumpartijen. Maar ook in gitaarmelodieën vol liefde en romantiek, die samen de hoogte inklommen en de zaal in opperste extase brachten. Of de band zelf dan, want de vijf heren leken meermaals op een andere planeet te zitten eerder dan op een unicolor uitverlicht theaterpodium.
Om een concreter beeld te geven: vermeng “majestueus” van Mogwai, “gigantisch” van Godspeed en “sferisch” van Sigur met elkaar en je komt in de buurt. En toch past Explosions de eigen wetten van postrockmuziek toe. Door zowel fonkelende tokkelmelodieën als volle distortion-geluidstunnels op het publiek af te vuren. Negentig passionele minuten lang of een negental in elkaar overvloeiende nummers, die netjes uit het hele repertoire van de band geplukt werden. Af en toe legden de leden het snaarinstrument trouwens opzij om extra accenten met floortompercussie of piano-synth te leggen doorheen het lyrische, instrumentale verhaal. Het kon enkel maar bijdragen tot de vervoering van een afgeladen volle Roma en een uiterst gedistingeerd, maar wel heel erg dankbaar publiek. Stuk voor stuk getuige van een avond die lang zal blijven nazinderen.