Psychonaut - Stille zaterdag aan flarden gescheurd

Trix, 8 april 2023

Gouden tip: soms moet je eens naar een concert durven gaan van een band waarover je al veel goede dingen las, maar die je nog nooit echt hebt gehoord. Een soort van muzikaal verrassingsfeestje. Daar zijn kleinere clubs natuurlijk ideaal - lees: sfeervol en betaalbaar - voor. Terwijl de tenen van zowel de daMusic-mederedacteurs als van de metalheadscene uit groot Antwerpen nu volledig krom krullen, durven wij zonder enige schaamte toe te geven allicht de enige Psychonerd in de hele uitverkochte Trix Club geweest te zijn.

De bewuste strategie: de muziek vooraf compleet negeren om de verrassing en overweldiging ten volle te kunnen beleven. Meer dan een kleine analyse van bandnaam Psychonaut zat er niet in: iets dat ligt tussen psych (“psychedelisch”), astronaut (“spacy”) en psycho (“geschift”), gecombineerd met de kennis dat het Mechelse trio stevig verankerd zit op het fabuleuze Pelagic records tussen ondermeer huisband The Ocean, Mono en Hypno5e. En dan zit je echt “stevig” verankerd.

Als voorproevertje hadden de drie Psychonauters (Harm Peters, Stefan De Graef en Thomas Michiels) Takh uitgenodigd: een samenvoegsel van The Black Heart Rebellion en Annelies “Echo Beatty” Van Dinter: een log viertal dat met doomdrones, tochtige klanken, tribal drums en afwisselende, verheven man-vrouw-zang het publiek bezweert. Dat met een extra middeleeuwse touch dankzij het zinderende harmonium of een soort elektronische luit. Alleen kwam het verheven aspect er niet echt uit door een combinatie van wat te scheef wringende melodieën, net niet voldoende karakteristiek of krachtige zang en een gebrek aan echte muzikale doorbraakmomenten. Wat niet wil zeggen dat er een zekere finesse en doezeligheid in deze traag repetitieve mokermetal zat. Maar de verslavende trance, die erbij hoort, bereikte ons niet echt. Misschien een kwestie van nog iets meer te sleutelen aan de (live) sound en songstructuur.

Van de andere kant was de teneur naar traag en zwaar headbangende noisenummers wel gelegd. De bal voor de goal, die Psychonaut moeiteloos mocht binnenkoppen. Te beginnen met een fantastisch evenwicht tussen het metalcoregekrijs van De Graef en de cleane, verheven zweefstem van Michiels. Als een soort van vocaal beauty-and-the-beast-concept.

Maar laten we het ook vooral hebben over de manier waarop dit trio epische molochs van songs componeert die vanuit een lichtvoetige zweverigheid evolueren naar zwaar hakkende doommetal (en weer terug), getuige titeltrack van laatste wapenfeit ‘Violate Consensus Reality’. Of de ronduit geniale manier waarop voortdurend gepingpongd wordt met songstructuren – eventueel zelfs in driekwartsmaten – zonder een sterk melodieuze rode draad te lossen. Of het feit dat de heren moeiteloos loodzware larger-than-life sludgegeweld koppelen aan oldskool Led Zeppelin-passages. Of zelf ook durven kopje-onder gaan in een Pink Floydiaanse zweverigheid (Sananda) met enkel tape-orgel, tikkende drums en verheven fantasyzang.

In elk geval was het ronduit indrukwekkend om te zien wat voor een fantastische, overweldigende sound de band in elkaar flanste. In songs waar technische virtuositeit van zowel voortdurend wijzigende drumpartijen, razendsnelle gitaarriffs met bovenliggende melodielijnen of hakkende b(r)aspartijen een essentiële bijdrage leveren. In combinatie met die krachtige zang natuurlijk.

Na vijf kwartier stond de menigte in vuur en vlam. Klaar om het verplichte The Fall Of Consciousness met die heroïsche riff als laatste wapenfeit te slikken. (“You, I've noticed you around / Still spectating my voyage / Into the ground.”). En dan mocht Psychonaut zich als de vliegende bliksem naar de merchandisingstand reppen, waar zuurverdiende euro’s al rijkelijk aan het vloeien waren, terwijl de tonen van Top Guns Danger Zone door de speakers knalden. Overwinning gegarandeerd. Op het legendarische af.