Psychonaut - Violate Consensus Reality
Pelagic Records
Alsof de duivel er zelfs iets mee te maken heeft. Of is het puur toeval? Wie zal het zeggen? In ieder geval hebben in een kleine maand tijd een handvol harde Belgische kwaliteitsreleases de weg gevonden naar het publiek. Laatste in de rij - voorlopig - is het nieuwe album van Psychonaut. 'Violate Consensus Reality' is de tweede langspeler voor het Duitse Pelagic Records, die alles uit de kast haalden voor de release van dit trio. Meer dan terecht.
Wij zagen de band Op Dunk! Festival in Gent al in grote doen. De opnames van het album waren achter de rug. De eerste plannen voor de releaseshow begonnen vorm te krijgen. En wij wisten toen al dat de vraag niet gaat zijn: is 'Violate Consensus Reality' goed? Neen, de vraag zal eerder zijn: hoe goed is dit album?
Net zoals bij debuut 'Unfold The God Man', ondertussen al 2018, zijn de superlatieven voor dit album ook weer niet aan te slepen. Wie de band al enkele jaren volgt, kan niet anders dan bevestigen dat de band enorme stappen vooruit heeft gezet, muzikaal en in attitude, van het kleine podium in het plaatselijke jeugdhuis naar de toerbus met labelbazen The Ocean en PG Lost is een hele weg, die je enkel kan afleggen door hard labeur, waar de band nooit vies van was.
Dus het is ook geen toeval dat van de eerste tonen van A Storm Approaching mee zijn met het verhaal van deze drie musketiers. Alleen al de titel van dit eerste nummer kan tellen, want aan donder en bliksem is het moeilijk ontsnappen. In All Your Gods Have Gone bijvoorbeeld, en al helemaal in de knaller A Pacifist's Guide To Violence, die keihard doordendert en echt "violent" klinkt.
Favorieten zijn het titelnummer, waarin zowel Stefanie Mannaerts (Brutus) als Colin H. Van Eeckhout (Amenra) aantreden. Hun twee aparte stemmen, gemixt met de twee aparte Psychonaut stemmen van Stefan en Thomas leveren een boeiend meeslepend nummer op, dat naar het einde toe muzikaal helemaal ontploft. Met stip noteren we ook Hope, dat bij de eerste luisterbeurten de vreemde eend in de bijt blijkt te zijn met die piano , maar tegelijk wederom het bewijs is dat Psychonaut zichzelf blijft heruitvinden.
Voor afsluiter Towards The Edge hebben we ook niets dan lof. Dit epos klokt af op bijna dertien minuten en haalt het beste boven in Stefan, Thomas en Harm. We horen hoe de band alle facetten van de moderne psychedelische progmetal beheerst alsof het niets is. De geweldige gitaarsolo krijg je er zomaar bij.
In Berlijn kunnen ze op de twee oren slapen, want Psychonaut heeft het weer gefixt. Binnekort kleuren de buitenlandse podia volledig Belgisch, want als je Psychonaut toevoegt aan een festival met Amenra, Brutus, Stake en Doodseskader kom je nooit bedrogen uit. Wij hopen dat Psychonaut zich de komende jaren nog verder kan ontwikkelen en ons nog vaak mag verbazen.