Psychonaut - 'Unfold The God Man'

Het Mechelse trio Psychonaut is al enige tijd een ronkende naam in het hardere muziekwereldje, de twee ep’s, die de band eerder uitbracht, effenden het pad voor het eerste volwaardige album. Aan ‘Unfold The God Man’ werd drie jaar gewerkt. De verwachtingen liggen dus hoog. 

Maar vanaf de instrumentale opener All I Saw As A Huge Monkey is het duidelijk dat de band niets aan het toeval heeft overgelaten. Het lijkt erop dat de drie muzikanten een niveau hoger zijn gaan spelen en de amateurklasse laten voor wat ze is. Vooral het flitsende gitaarwerk van Stefan De Graef valt in dit nummer op: de ene keer laat hij zijn instrument klinken alsof ze een tweede partij speelt voor de alombekende beiaard van Mechelen, de volgende laat hij ze scheuren en huilen als een waar sludge-werktuig.

The Story Of Your Enslavement is de single van het album. Hier maken we kennis met de specialiteit van het huis: de zangtandem Stefan De Graef, die buiten gitaar ook de screams voor zijn rekening neemt, en bassist Thomas Michiels, die in de melodieuze stukken voorziet. Samen tillen de twee de tracks naar een hoger niveau met extra dynamiek. Geen van de stemmen heeft echt de bovenhand en ze lijken te bestaan door de andere. Laten we ook drummer Peter Le Page niet uit het oog verliezen. Hij zingt weliswaar niet, maar houdt de boel te allen tijde lekker strak en overziet alles van achter zijn kit.

Kabuddah start als als een sferisch nummer met een leuk gitaarriedeltje, maar ontploft snel tot een potje sludge. De typische dubbelzang jaagt het tempo omhoog en er worden flink wat spreekwoordelijke klappen uitgedeeld. We zijn dan ook blij dat we even kunnen op adem kunnen komen met Sananda, waarvan we zowaar stil worden; niet wat je zou verwachten van een psychedelische sludgeband (zoals ze zichzelf noemen): een ballad, met vakmanschap gebracht, met wondermooie zang van Thomas en enkele geniale gitaarsolo’s van Stefan.

In Celestial Dictator en Nexus krijg je nog eens een staaltje van hoe ver de band geëvolueerd is. Een  didgeridoo en wat traditionele percussie zorgen voor de aanloop. In Nexus openen de drie psychonauten als een koor. Het zijn de enige vocalen die je in dit nummer hoort, want de band mag zich nog eens lekker instrumentaal uitleven.

Uiteraard heeft de band het beste tot laatst gehouden. Op Nothing Is Consciousless trekt de band alle registers open, zowel muzikaal, tekstueel als vocaal. Als de band er op het einde van het nummer ook nog een saxofoon bij haalt, is het duidelijk dat niet alleen de titel (zoek “consciousless” maar eens op), maar het hele nummer kan aanzien worden als een statement met betrekking tot artistieke vrijheid en gewoon je zin doen; of het nu postmetal, sludge, stoner of psychedelica wordt genoemd.

Psychonaut heeft een dijk van een album afgeleverd. Alles valt netjes op de plaats; geen noot te veel en geen te weinig. Een verrassing is dat dit album toch weer in eigen beheer is uitgebracht (hallo labels!). In ieder geval trekt de band ouderwets de baan op ter promotie van het debuut.