Explosions In The Sky - End

Bella Union

Eindelijk kwam de Texaanse postrocklegende naar België! En dan bedoelen we écht “langverwacht”, want na te lange stilte en heerlijke comebackplaat 'The Wilderness' in 2016 ging het doek opnieuw omlaag. Een zwaar gordijn, dat door Corona werd naar beneden getrokken, met nog wel een album met bizar materiaal, maar de verwachte Europese tournee van het kwartet werd geschrapt. En nu is er dus een volwaardig album en die Belgische passage. Tot jolijt van iedereen bij wie namen als GY!BE, Mogwai of 65daysofstatic heerlijke belletjes doen rinkelen.

Toegegeven, met de titel van deze nieuwe boreling of de bijbehorende tour zijn we niet helemaal happy. Maar met de grandeur van de zeven explosies op deze plaat des te meer. Als nooit tevoren balanceren de heren tussen ingetogen, filmische momenten en zwaarder beladen postrock-doorbraken. Een spanningsboog die nu eenmaal hoort bij dit genre en die live meestal nog extra sterk beklemtoond wordt. Maar bovenal weet Explosions In The Sky keer op keer een mooie synthese te zoeken tussen melodie, melancholie en magie. En dan geven we je graag het onwezenlijk mooie Moving On op je bordje: met slechts vier minuten achter elkaar lopende of tikkertje spelende tokkel- en pianomelodietjes een zowel doezelende als trotse liefdesverklaring voor sterk instrumentaal samenspel.

Ondertussen is de band opgeschoven van postrockgezelschap naar producent van film- en documentairemuziek en die frisse wind waait ook door ‘End’, een album waar je in Loved Ones bij aanvang vederlichte, galmende pianotoetsen als ijskristallen op je neer voelt dwarrelen, maar die ook als een molensteen je schouders kunnen neerdrukken, wanneer Peace Or Quiet de titel muzikaal compleet begint tegen te spreken in volle grandeur en glorie.

Verwacht theatraal in de vorm van de bands gekende “minisymfonieën”, maar evengoed erg introvert en voorzichtig. Met vanzelfsprekend voldoende snaar- en drumgeweld, maar ook met dromerige pianopartijen of gemoedelijk zwevende en voorzichtige synths. Want de drie m’en in de band (Michael James, Munaf Rayani en Mark Smith) zijn geen van allen vies om naast gitaren en bas ook toetsenpanelen aan te spreken – op tour nemen ze er trouwens nog een vijfde lid bij om de synthpartijen te ondersteunen.

Is ‘End’ dan een plaat uit de duizend? Bijlange niet. Er zijn ondertussen dozijnen platen die fabuleuze kruisbestuivingen van filmmuziek en postrock laten horen. Maar dat neemt niet weg natuurlijk dat dit erg mooi en fantasierijk werk is vol subtiliteit, ongedwongenheid en emotie. De inspiratiebron voor deze nieuwe release vonden de geluidsmagiërs uit Texas in het donker of dus het einde (van een relatie, van het leven of vriendschap). Van de andere kant maakt de band een statement dat elk einde ook een nieuw begin inhoudt. Wat dus betekent… Vul gerust zelf in. Wij gaan voor een optimistisch einde.