#Nuits23 - Anna B Savage, Deathcrash - Beter dik in de kist...
Botanique, 6 mei 2023
"Beter dik in de kist dan een feestje gemist". Ergens halfweg de set wou Anna B Savage eindelijk het Nederlandstalige zinnetje, waarop ze al dagen had geoefend, delen. De quote uit een te vermijden carnavalskraker illustreerde mooi de teneur van de avond. We kregen drie bands die je eerder in de donkere uren van de avond op de radio tegenkomt, maar op Les Nuits Botanique mocht het allemaal iets lichtvoetiger en zelfrelativerender.
Neem nu opener van de avond Kathryn Joseph. Haar songs gaan over mishandeling thuis ("For you who are the wronged by those who gave you life", zong ze in de eerste song van de set) en - vooral - over slechte relaties ("The way they make you eat the shit out of their hand", klinkt het in The Burning Of Us All, aangekondigd als "another song about a piece of cunt"). Joseph bracht die songs alleen aan de piano en staarde het publiek met een bezwerende blik aan, terwijl haar hekserige stem de teksten deelde. Het leverde een gespannen sfeertje op, dat ze na elk nummer doorprikte met nu eens een biecht over hoe hard ze naar sex verlangde met ons allemaal, dan weer met een (terecht!) compliment voor de lichttechnicus in de zaal. Of gewoon een combinatie van beide: "Nu jullie zo mooi lijken in het licht, wil ik nog meer sex met jullie". Ongewild maakte dat losse sfeertje de songs bevattelijker en werd de Schotse eerder een disgenote dan een afstandelijke feeks. Na veertig minuten uit de albums 'From When I Wake The Want Is' (2018) en 'For You Who Are The Wronged' (2022), beide uitgebracht op het door Mogwai gerunde Rock Action Records, zat het onderonsje met Kathryn Joseph er helaas alweer op.
Die korte set had alles te maken met het feit dat er nog twee bands hun opwachting moesten maken. De volgende in rij was het Londense Deathcrash, voor ons de belangrijkste reden om naar de Botanique af te zakken, na hun weergaloos mooie optreden in Brugge een half jaar geleden. Ook nu kropen rillingen langs ons heen vanaf de eerste akkoorden die gitarist Matt Weinberger aansloeg en vanaf de eerste maal dat de ingetogen stem van Tiernan Banks het mooie Grand Salon van de Botanique vulde. Nog half in een wazige roes, ontplofte de slowcore van Empty Heavy plots in een kort inferno. Oorverdovend en met wild flitsende spots. Een binnenkomer om u tegen te zeggen.
Deathcrash bracht in maart het nieuwe album 'Less' uit, maar in Brussel werd evenzeer uit voorganger 'Return' geplukt. Vroeg in de set kregen we al het erg Slint-esque American Metal, maar ook Wrestle With Jimmy en Doomcrash uit die plaat waren hoogtepunten. Ook nu weer konden we de echo's van bands als Codeine, Red House Painters of Low niet uit de zaal wegdenken. Toch boetseert Deathcrash, net als dichter bij huis Siem Reap, die ontegensprekelijke voorbeelden tot een eigen, intussen herkenbare sound. De band heeft geen intens tourschema en ook het optreden op Les Nuits Botanique was een show, waarvoor ze gewoon even het Kanaal overwipten (of onderwipten). Dat verklaart misschien waarom de set eerder overkwam als losse (maar geniale) brokken dan als een ononderbroken roes van begin tot eind. Na de zomer gaat de band weer touren. Hopelijk doen ze dan opnieuw een Belgische zaal aan.
Anna B Savage mocht de avond afsluiten. "Stop haunting me please", zong ze in opener The Ghost. Het had een knipoog kunnen zijn naar de eerdere set van Kathryn Joseph, maar helaas gaan ook haar songs al eens over vervlogen relaties die haar blijven achtervolgen. Anna B Savage en de twee muzikanten waren unisono in rood uitgedost. Het gaf het geheel een ietwat theatraal aanzicht dat eigenlijk perfect paste bij de soms theatrale manier waarop ze de songs bracht. Elk woord zorgvuldig geplaceerd, als was de stem een extra instrument op het podium.
Meermaals deed de show van Anna B Savage ons denken aan My Brightest Diamond. Het optreden op Les Nuits was het laatste van de tournee, dus stond de boog niet al te gespannen. Vooraleer ze in Say My Name "Can you hear my sadness?" zong, charmeerde ze het publiek met dat zinnetje in het Nederlands. Even later zei ze dat we tijdens het frivole Feet Of Clay gerust mochten dansen en bij In|Flux werden we uitgenodigd om gewoon ongegeneerd loos te gaan. "Doe maar gek! Niemand zal naar je kijken, want ze kijken allemaal naar mij".
Op één song na passeerde het volledige nieuwe album 'In|Flux' de revue, maar we waren blij dat ze uit de voorganger nog A Common Tern oppikte. Met een beetje verbeelding kon je Antony And The Johnsons horen. Toen Anna B Savage na een uurtje wou afsluiten, vroeg iemand uit het publiek om Since We Broke Up, maar de zangeres koos voor The Orange, naar eigen zeggen haar favoriete song uit het repertoire. Een mooi slot aan een concert dat ons soms bij het nekvel greep, maar even vaak kwijtraakte.
Anna B Savage kreeg twintig minuten meer toebedeeld dan de andere twee bands op de affiche. En misschien hadden we liever van een paar extra songs genoten bij Kathryn Joseph of bij deathcrash? Wie vooral meer Anna B Savage wil, kan op 21 juni terecht in de AB, waar ze die avond zal openen voor Son Lux.