Leffingeleuren 2018 - Wonderbaarlijke verrijzenis

De Zwerver, 13 september 2018 - 15 september 2018

Leffingeleuren 2018 - Wonderbaarlijke verrijzenis

Overheerlijke wafels en delicieuze garnaalkroketten, een uniek gebeuren in de dorpskerk en een dozijn goede optredens, ... Ook op dag twee van Leffingeleuren kwam onze man ter plaatse aan zijn trekken.

Wij zijn heus niet de enigen die Leffingeleuren het sympathiekste festival van Vlaanderen vinden, want ook op dag twee was het in Leffinge al vroeg na de middag gezellig druk rond de kerk. Ook veel volk in de Grote Zaal om kwart voor vier voor StuBru-chouchous Portland. De jonge band leek zichzelf (en de zaal) omhoog te tillen langs de harmonieuze stemmen van Jente Pironet en Sarah Pepels en het trefzekere, haast melancholische drumspel van Arno De Bock. Eigenlijk klopte alles aan dit optreden maar toch drong het maar zelden door tot op het bot.

Daarvoor waren we even later wel aan het goede adres in De Kapel. De Ierse Hilary Woods loodste ons in haar eentje door zeven nu eens erg spaarzame en dan weer met loops aanzwellende songs. Soms op gitaar, maar de mooiste momenten beleefden we toen ze blootvoets achter de piano zat. Rondom ons verstilde alles en had je een speld kunnen horen vallen - jammer genoeg ook omdat er maar een vijftigtal toeschouwers tot het einde bleven.

Ondertussen was in de Grote Zaal het Welshe Boy Azooga aan hun set begonnen. Verwacht van deze band uit Cardiff geen wilde capriolen, maar gewoon oerdegelijke, Britse rocksongs. Soms deed het aan The Coral denken, maar eigenlijk kunnen we hier ook nog dertig andere referenties droppen. Heb je trouwens ooit al een zanger een song horen aankondigen als “een liedje van de band van de vader van mijn lief”? Check! Beleefd en loyaal waren die van Boy Azooga ook wel, met een bijzondere vermelding voor de organisatie van Leffingeleuren, die hen had verwend met heerlijk eten (“Back home zijn we al blij als we een zak chips krijgen”).

Ook Brits maar wel wild, was Cabbage. Nadat Idles vorig jaar De Kapel naar de donder mocht helpen, was deze taak dit jaar voor Cabbage weggelegd. Wat er nu bijzonder aan was, kunnen we niet verwoorden. Elke song bleef gewoon aan je ribben en in je oren kleven. In gedachten zagen we Mark E. Smith op een wolkje voorbijrijden en knikken dat het goed was.

Dat punk echt springlevend is, bewezen ook hun landgenoten van Bad Breeding in Café De Zwerver. Hardcore zonder genegenheid noch adempauzes. In een vol café was het een komen en gaan van toeschouwers, alsof ze enerzijds werden aangezogen en anderzijds buiten wilden zijn voor de nakende Apocalyps. Ook toen wij halfweg de show naar buiten gingen, vroeg een omstaander of het ons misschien allemaal te veel werd. “Nee meneer, we gaan even in de kerk onze zonden laten vergeven”.

De kerk, daar hadden we het dus nog niet over gehad. Al sinds de begindagen van het festival, ruim veertig jaar geleden, kijkt de kerk van Leffinge parmantig toe over het festival. Dit jaar mochten voor het eerst een aantal artiesten in de kerk optreden. De veelbesproken verrijzenis van radioshow 'duyster' vond er een gepast decor. Ayco Duyster en Eppo Janssen lieten de talrijke acolieten tot rust komen bij “duyster classics” (dank u voor Longest Day van Three Mile Pilot!) of recentere plaatjes van onder andere Slowdive. We voelden ons teruggevoerd naar een willekeurige zondagavond tussen 2000 en 2015.

Maar naast de puike playlist, hadden Ayco en Eppo ook vier artiesten meegebracht naar het altaar. Bram Van Parys ofte The Bony King Of Nowhere was opgetrommeld voor de eerste lezing. Na een liefdesbreuk trok hij zich een jaar terug in een caravan en tijdens dat rouwproces ontstond organisch het vijfde album “Silent Days”. Toen Ayco meer wou te weten komen over de aanleiding tot het album, vond Van Parys dat hij dat toch maar beter niet voor zoveel mensen vertelde. “Op de radio zijn het er nog zoveel meer”, probeerde Ayco nog, maar The Bony King liet als antwoord vooral zijn mooie sessie het woord doen.

Een half uurtje later was het de beurt aan Bert Dockx, die een drietal songs uit de recente coverplaat 'Transit' zou brengen. Na Albatross (Fleetwood Mac) en I’m On Fire (Springsteen) wisselde hij de cover van Shadowplay (Joy Division) last-minute in voor wat naar zijn zeggen beter bij de akoestiek van de kerk paste. Wij vonden zijn interpretatie van Neil Young wel te pruimen, maar een niet nader genoemde artiest die op zondag nog op Leffinge aantreedt, hield het bij een laconiek “Van On The Beach blijft men af!”.

Van de kapel naar de kerk, het klonk haast als een bevordering voor Hilary Woods. Na haar mooie optreden in de namiddag mocht ze ook nog bij 'duyster' aanschuiven voor een korte sessie van twee songs.

De mooie vooravond in de kerk van Leffinge eindigde met een optreden van Will Samson. “Had ik geweten dat jullie hier zo talrijk zouden zijn, ik had wat meer gerepeteerd”, biechtte de Brit die tegenwoordig in Gent woont op. Samson was vereerd erbij te zijn, want 'duyster' was naar eigen zeggen het allereerste programma dat zijn muziek een kans gaf op de radio. Het was ook de eerste keer dat hij applaus kreeg voor zijn grijze sloefen. Begeleid door violiste Beatrijs De Klerck vulden zijn stem en zijn songs een laatste keer de kerk terwijl het achter de brandramen donker werd. Een geknipte eindnoot aan een geslaagd duysterbivak in de kerk. Meer van dat volgend jaar?

Na het kippenvel in de kerk, was het bezoekje aan Jimothy Lacoste in De Kapel nogal een contrast. De jonge Britse rapper in - jawel - Lacoste-sweater kreeg de voorste rijen makkelijk mee, maar wij zochten gauw onze toevlucht in de Grote Zaal voor een stukje Flying Horseman.

Met Bert Dockx als de haast dictatoriale dirigent van de band, meanderde Flying Horseman door een niet echt voor de hand liggende set. Misschien gedurfd voor een festivalpubliek, maar ze leken Leffinge toch in de ban te hebben. Wij slopen na drie kwartier toch maar weg uit het spanningsveld, want we hadden nog één band met de fluomarker ingekleurd op de tijdstabel.

Prettiest Eyes is latino synthpunk uit Los Angeles. Een bassist uit Puerto Rico, een Mexicaanse toetsenist en een buitenaardse zanger-drummer (wat een mimiek!) gaven ons de meest onstuimige show van de dag. Wat het precies was, weten we niet, maar het wervelde als een vuurbal door het café. Zelf vonden ze Bob Log III het hoogtepunt van de dag (wij waren toen aan het bezinnen in de kerk) want ze droegen de volledige set aan hem op. Hadden we het gisteren al niet over samenhorigheid? Toen Prettiest Eyes uitgeraasd was, smeekte het publiek om een bis, die het in tweevoud kreeg.

Na Prettiest Eyes leek de rest van de affiche bijna overbodig, maar we staken toch nog even onze kop binnen bij Equal Idiots in de Grote Zaal. Het duo verovert al sinds 2017 met hetzelfde recept binnenlandse zalen en dat was in Leffinge niet anders. “We zijn blij dat we hier voor het tweede jaar op rij mogen spelen”, bedankte zanger Thibault Christiaensen, om er luidop denkend aan toe te voegen dat ze “ook maar twee snullen uit de Kempen” zijn. Een inclusieve festivalprogrammatie, heet dat dan.

Moe maar voldaan konden we naar huis. Op de zondag treden in Leffinge onder andere Chuck Prophet, The Van Jets en Bob Wayne aan.

Leffingeleuren'18 - dag 2 - 15/09/18 -

16 september 2018
Christophe Demunter