Leffingeleuren 2018 - Samenhorigheid boven

De Zwerver, 13 september 2018 - 15 september 2018

Leffingeleuren 2018 - Samenhorigheid boven

Horen we de weervrouw daar zeggen dat we richting herfst gaan? Voor muziekminnend Vlaanderen is de zomer pas officieel voorbij als op zondagavond in Leffinge de laatste gitaar uit de versterker is getrokken en de laatste laptop is dichtgeklapt. Wij tuften vrijdag naar het polderdorpje voor de openingsdag van Leffingeleuren, een dag die zou uitmonden in een knotsgekke apotheose.

Rond halfacht mocht Public Psyche (formerly known as Rape Blossoms) de lont aan Leffingeleuren 2018 steken. Een festival openen is soms een bedenkelijke eer, maar we zagen best wel een aardige opkomst voor de in de eighties gedrenkte postpunk. Hoe chill het festival ook is, zelfs in Leffinge moet je nauwgezet het programma in de gaten houden en van de ene locatie naar de andere hollen.

Exit Public Psyche, enter Her’s (“We are called Her’s with an apostrophe”). Aangekomen in De Kapel - eigenlijk niet meer dan een festivaltent met een houten facade - was het trio al aan de set begonnen. Of wacht… trio? Bij nader inzien was het bandlid achterin het podium niet meer dan een bordkartonnen James Bond. Een mooie illustratie van hoe geflipt dit duo uit Liverpool is.

Ze stonden naar eigen zeggen voor de tweede keer in Leffinge en genoten met volle teugen van die passage. Gitaar, bas en veel muziekjes op de laptop, meer had Her’s niet nodig om de themacruise van Flight Of The Conchords tot in Leffinge te laten doorvaren. Steengoed? Nee. Je glimlach onderhoudend? Jazeker! We noteerden tijdens het optreden van Her’s ook de quote van de dag: “Laat het allemaal om samenhorigheid draaien, niet om competitie”. Wel, beter zouden wij Leffingeleuren niet kunnen samenvatten!

De leukste optredens op Leffingeleuren tref je vaak in Café De Zwerver. Het kloppende hart(je) van het festival was volgelopen voor de Amerikaanse meidengroep Boytoy. Wij vonden de tussen L7 en The Breeders twijfelende gitaarpop maar matig opwindend en verhuisden na een kwartiertje terug naar de Grote Zaal voor Lumerians. Nooit gedacht dat we een woord aan de Nederlandse taal zouden toevoegen; en al zeker geen uit de modewereld. Maar zie, daar stonden de bandleden gehuld in een ruimtepij. Een wat? Een soort glitterende monnikspij, ideaal voor deze spiritueel-kosmische trip. Intergalactische rock, beetje kraut, beetje drone, beetje postpunk,... We waren best wel blij dat hun capsule niet in de Noordzee voor Middelkerke neerstortte, maar gewoon vlakbij de kerk van Leffinge.

Een show waar we naar uitkeken, was die van Why? De setlist was voorspelbaar, want de band zou gewoon het tien jaar oude album 'Alopecia' brengen. Het moet een klein huzarenstukje geweest zijn om het rijke arsenaal aan arrangementen van de plaat naar de live-setting te brengen. Yoni Wolf en co. klaarden de klus met verve. Fans vooraan beleefden de tijd van hun leven, maar het gros van het publiek leek het allemaal een beetje braafjes te vinden. Wij bleven hangen tot de laatste noot van Exegesis alvorens het op een spurtje te zetten naar één van de headliners van de avond.

Iceage is de Deense hoop in bange postpunkdagen, met een goed gevulde Grote Zaal als gevolg. Frontman Elias Bender Ronnenfelt deed hard zijn best om de nieuwe Nick Cave te worden, maar wij vonden hem toch eerder de Nick Cave van Legoland. De pose en de wil hebben ze, maar naar de wereldschokkend inventieve songs was het toch tevergeefs speuren ondanks (of mede door?) de aanvulling met viool en sax. "Geef hier, die painkiller", dachten we bij de gelijknamige song en we namen de beste beslissing van de dag: The Oscillation in het café.

Het psychedelische trio uit London nam ons mee op een trip langs muzikale iconen als Spaceman 3 (de zang refereerde ook aan Jason Spaceman) en Sonic Youth ten tijde van 'Bad Moon Rising'. Zelfs een probleempje met de basgitaar halfweg het concert kon de reis niet bederven. Voor een song als Truth In Reverse mogen ze ons altijd komen halen en afsluiter Future Echo was zonder meer het toppunt van de eerste dag van Leffingeleuren 2018.

Een toppunt is geen eindpunt, want terwijl The Oscillation nog natrilde in onze oren, ramde A Place To Bury Strangers al het podium op. Naast het podium zijn de New Yorkse noisefreaks sympathieke mensen; op het podium kennen ze geen genade. Al halfweg het eerste nummer hadden ze een nieuwe gitaar nodig; even later ging het instrument helemaal aan flarden. En toch, hoe loodzwaar experimenteel en richtingloos de sound ook is, toch ontwaar je in de chaos steeds weer een wondermooie melodie waaraan je je kan vastklampen.

Zoals steeds, dook de band na een half uurtje op in het midden van de zaal, maar dat was niet het einde van de show. Het beste moest nog komen, want toen het trio de weg naar het podium had teruggevonden, kregen we nog You Are The One. Misschien een gewaagde maar zeker een geslaagde keuze van het festival om een niche-band als A Place To Bury Strangers als één van de headliners op de affiche te zetten. Chapeau! Hoe retestrak de set van Sons daarna ook klonk, het was toch een beetje schraal zo net na het onheil uit New York. Ach, vooraan werd een onafgebroken pogo ingezet en zo’n feestje, da’s toch al wat telt?

Wie voor het Tunesische feestje van Ammar808 kwam, had pech. De visum-aanvraag raakte niet tijdig geklaard en dus moesten ze noodgedwongen verstek geven. Waar vind je ter elfder ure nog een waardige vervanger? Wel, in het café zou Donny Benét ten dans spelen en die werd noodgedwongen doorgeschoven naar de Grote Zaal. Van de nood een deugd maken, heet dat dan, want The Don (voor de vrienden - en dat zijn we sinds gisteren allemaal) beleefde er een ware triomftocht met zijn Italodisco uit Sydney, Australië.

Donny doet de jaren tachtig herrijzen alsof de drie decennia erna nooit hebben plaatsgevonden. Op de grens tussen outsiderkunst en kitsch, croonde hij over de muziekjes op zijn laptop heen en sloeg af en toe nonchalant een paar toetsen op een keyboard aan. En geen eighties zonder saxofoon; dus mocht Mattias De Craene (aka MDC) een paar nummers van sax-impro voorzien. In de zaal zorgde het voor een wild en ongedwongen feest. Donny als de morele winnaar in een zaal vol glunderende gezichten. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Leffinge staat ook zaterdag en zondag nog in de fik met o.a. Stikstof, Chuck Prophet en de eenmalige terugkeer van radioshow 'duyster'. Het is nooit te laat voor een daguitstapje naar de polders!

15 september 2018
Christophe Demunter