Leffingeleuren - Goed voor aanstormend toptalent
De Zwerver, 8 september 2017 - 10 september 2017
Op vrijdag doseerden we de inspanningen in Leffinge en selecteerden zorgvuldig een parcours. Onder het motto kiezen is verliezen, pendelde daMusic zaterdag tussen de verschillende podia van Leffingeleuren (gelukkig maar op een steenworp van elkaar) om een dozijn bands uit te checken.
Regenjas? Check! Waterdicht schoeisel? Check! Zonnebril? Overbodig! Of ook nog: de eerste misrekening van de dag. Aangekomen in Leffinge vloekten we om die zonnebril en lieten we de regenjas in de koffer achter. Ondanks de heldere, blauwe lucht stroomde het publiek op de tweede dag van het festival traagjes toe maar 's avonds mocht aan de grote zaal De Zwerver toch het bordje “volzet” opgehangen worden.
Eerst terug naar halfdrie 's middags. Shht mocht als winnaar van Verse Vis - de talentenjacht van De Zwerver - het hoofdpodium openen. Nadat ook de drummer de weg naar zijn drumkit had gevonden - "Hij is nog even naar de wc" - mokerde het Gentse combo een half uur lang op ons in. Straf begin van de dag! Al tijdens het tweede nummer kronkelde de zanger over het podium. Later zagen we hem nog aan de lichtinstallatie aan het plafond bengelen en een groepje toeschouwers vooraan met zijn microfoonkabel gevangen nemen. De beste zanger van de wereld zal hij nooit worden, maar met zijn podiumattitude en de nodige stemvervormers heb je een frontman waarvan vele bandjes alleen maar kunnen dromen. Dit en een handvol retestrak spelende muzikanten maken Shht tot een heel erg in de gaten te houden groep.
Tijd om het daglicht terug op te zoeken en een rondje om de kerk van Leffinge te wandelen richting De Kapel (een als kapel vermomde tent die de straat overspant). In Een Discotheek bracht een frisse mix van indiepop, jazz en elektronica met vooraan de zang annex voordracht van Maya Mertens. Een gedurfde sound en best wel een aanstekelijk concertje, maar ergens halfweg de set gingen we toch maar eens singer-songwriter en vriend-aan-huis-in-Leffinge Christopher Paul Stelling checken. Dit keer kwam de troubadour mét band. Enerzijds kregen we een vollere sound, anderzijds verdween het intieme verhaal van de songs een beetje.
Een intiem verhaal de nek inslaan? Niemand kan het professioneler dan Mind Rays. Wegens het afzeggen van de Togo All Stars, moest de band uit Gent zich nog even inhouden en in plaats van om vier uur pas rond zes uur het podium van Café De Zwerver onveilig maken. Om de tijd te doden checkten we nog even Waxahatchee, een Amerikaans bandje dat de gitaargroepjes, die in de jaren negentig het MTV-scherm kleurden, naar Leffinge flitste. Jammer genoeg konden we na een halfuurtje alleen maar besluiten dat de echte Veruca Salt of Bettie Serveert eigenlijk toch wel veel aanstekelijker waren.
Mind Rays dus... Psychgaragepunk uit Gent die het propvolle café al na één song in de fik zette, netjes uit het zicht van de kerk aan de overkant van de straat. Een ideale opkikker zo halfweg de festivaldag. Een zanger (in The Sonics-shirt!) die zich de besmeurde ziel uit het lijf scheurt en een drumkit, bas en gitaar die “destructie” een koosnaampje vinden. Door de verschuiving in het speelschema moesten we de laatste nummers erbij inschieten, maar volgend weekend krijgen we al een herkansing: Mind Rays headlinet op 16 september in de Gentse Kinky Star het verjaardagsfeestje van de collega's van Luminous Dash.
De reden waarvoor we Mind Rays niet tot het einde ondergingen, was al even (aangespoeld) Gents. The Black Heart Rebellion speelde in De Kapel een set waarbij we een uur aan de grond genageld stonden. Elke, in intensiteit gedrenkte song was een omen voor de song die erop zou volgen. Nu eens loeihard snijdend, dan weer spannend passioneel. Kleine details in het instrumentarium - met op de voorgrond het harmonium van zanger Pieter Uyttenhove - zorgden dat de sound stond als een kapel (pun intended).
Even intens, maar uit een geheel ander vat trappend, was het New Yorkse trio B Boys. Onze tarotkaarten zijn stellig: het drietal dat van artrock- en punkpartijen een heerlijke brij weet te maken heeft een mooie toekomst voor zich. Hun album ‘Dada’ was al een prettige verrassing, nu hebben ze bewezen dat ze de nummers ook live aan de man kunnen brengen. Enige nadeel: het optreden werd op het nippertje verplaatst van het café naar de grote zaal en die zag er bijgevolg bijzonder leeg uit. Niet dat het drietal zich daar iets van aantrok. De set eindigde zoals die begon: met B Boys Anthem. Daartussenin zagen we de bassist handige danspasjes uit de enkels schudden en blonk het kale hoofd van de frontman als een pas met een zeemvel aangevallen tafelblad. Gouden riffs, welgemikte breakdowns, refreinen die we achteraf op de tenen konden meefluiten. B Boys was alles wat we ervan verwachtten.
Over het hippie-ensemble The Babe Rainbow kunnen we eerder kort zijn: na TBHR en B Boys klonk de poppy psychedelica eerder slaapverwekkend. Misschien jammer, want we hoorden wel een handvol frisse songs die Leffinge iets dichter bij het strand brachten, maar Oathbreaker sloot op dat moment gewoon beter aan bij the mood of the day... De band uit de Church Of Ra brak vorig jaar in binnen- en buitenland potten met meesterwerkje "Rheia" en dat album was op één nummer na (The Abyss Looks Into Me, uit de vorige plaat) de rode draad door de set. Het openingstrio van de plaat trok ook het optreden op gang. Aanvankelijk leek de stem van Caro Tanghe iets te diep verborgen in de dik gelaagde sound, maar gaandeweg viel alles netjes in de plooi; dat de bassist een invaller was, viel zelfs niet op. Hun doom/postmetal, doorspekt met shoegaze of zelfs hardcore-invloeden was ook headliner 65daysofstatic opgevallen. Frontman Joe Shrewsbury stipte Oathbreaker aan het eind van de avond aan als één van zijn twee ontdekkingen van de dag. De andere was Idles die even later De Kapel naar de knetter speelden.
We willen ze niet te eten geven, Britten die de Brexitkater op plaat persen, met een gammel bootje de oversteek wagen en het vervolgens tevergeefs aan onze deur komen slijten. Maar Idles zijn we gewoon zelf moeten gaan halen. Omdat ze in het thuisland zoveel keet schoppen dat het tot op het vasteland te horen was; omdat ze zonder franjes hun eigen ding doen en daarmee ook lijken te scoren. Het is simpel: Idles was het beste wat we dit weekend gezien hebben. Zanger Joe Talbot en de zijnen sloegen ons murw. Nummers als Mother en Well Done waren rechtse hoeken die je bewusteloos achterlieten. Gerinkel. Geratel. Gereutel. Idles waren punkers anno 2017, zwarte gordel, tweede dan. We zien hen graag vechten.
Net als The Babe Rainbow eerder op de dag, was ook Absynthe Minded een vogel voor de kat na het ongelooflijk dwingende punkgeweld van Idles. Toen we na wat aanschuiven binnenraakten - de grote zaal was propvol voor de Belgische headliner van de dag - stonden we erbij en keken ernaar. Het publiek leek te genieten van songs als Envoi en afsluiter The Execution. Van ons, Idles-veteranen, gleed het zonder weerhaakjes af. Maar toegegeven, slechts een kwartier van een set kunnen bekijken, geeft natuurlijk geen objectief beeld. 't Is de schuld van Idles, misschien moeten de Britten er een song over schrijven.
Wegens nakende postrockgrootheden in de grote zaal, zagen we ook van La Jungle maar een goeie twintig minuten. Maar dat duo uit Mons slaagde er dan weer wel in om ons in geen tijd (lees: een fractie van de eerste song) in een kraut-/mathrock-/grooveroes te jagen. Een basic drumkit, een gitaar en een keyboardje, meer hadden ze daar niet voor nodig. Een van de opwindendste Belgische livebands van het moment. Mis ze niet, als ze bij je in de buurt passeren!
65daysofstatic was de grootste buitenlandse naam op de affiche van Leffingeleuren. Toch was de grote zaal bijlange niet zo gevuld als voor Absynthe Minded een uur eerder. Als je het ons vraagt onterecht, want de band uit Sheffield speelde een nagenoeg perfecte set. De drumnbass-spielerei die een paar albums terug een grote invloed op de sound kreeg, lijkt anno 2017 opzijgeduwd door de warme gloed van toetsen. Voor de setlist plukte 65daysofstatic vooral uit laatste album "Wild Light", aangevuld met een paar songs uit de vorig jaar uitgebrachte soundtrack bij de sci-fi-game ‘No Man’s Sky’ (opener Asimov en het straffe Supermoon) en 65classics zoals Retreat! Retreat! of het immer heerlijke Radio Protector. Joe Shrewsbury mopperde dat ze nu terugmoesten naar “dat stomme land dat van Europa wegdrijft”. “Misschien komen we nooit meer terug, maar we vonden het hier altijd fijn”, klonk het verstillend. Afsluiter Safe Passage had dan ook iets van een melancholische epiloog aan de set en aan de avond. Hopelijk niet aan de bezoekjes van 65daysofstatic.
Leffingeleuren bewees andermaal dat je ook zonder groeicurve een festivalpubliek kan laven. Het polderdorp Leffinge is waarschijnlijk al duizend jaar klein maar fijn. Wij zijn verdomd blij dat het festival zich daar graag bij aansluit, met een brede programmatie die deels op gevestigde waarden steunt maar vooral aanstormend toptalent (Shht! La Jungle! Mind Rays!) een extra duwtje in de rug geeft.
(CD + JR)