Bert Dockx - Transit

Unday Records

Niemand zal het tegenspreken als we Bert Dockx ‘the hardest working man in the music scene’ noemen. Je zou denken dat iemand met succesvolle projecten als Dans Dans en Flying Horseman de handen meer dan vol heeft, maar Dockx voegt daar met ‘Transit’ nog een hoogst persoonlijk sololuik aan toe.

 

Echt nieuw is het natuurlijk niet dat Bert Dockx solo de baan op trekt. Tijdens die solo-show bracht hij werk van Dans Dans en Flying Horseman, maar ook covers. Op ‘Transit’ staan zeven rauwe, onbewerkte versies van die covers, allen live opgenomen in de studio bij Koen Gisen.  

Covers noemen we ze echter niet graag, want daarvoor zet Dockx de nummers net iets te veel naar zijn hand gezet. Zijn interpretaties zijn origineel en eigenzinnig, zonder de originele nummers of artiesten oneer aan te doen. Hij laat zich daarbij niet vastpinnen op genres, maar gaat af op zijn gevoel en waar hem dit heen brengt.

In Albatross van Fleetwood Mac, dat de spits mag afbijten, duikt hij richting een donker, sinister hoekje met bezwerend bastonen die het hele nummer domineren. Het contrast met de bluesy en wijdse gitaarpartij is groot, maar werkt wonderwel.

Het blijft echter niet heel de plaat zo terughoudend. Rake en Yesterday Is Here geven je bij aanvang nog wel die indruk, maar evolueren beiden naar het einde toe in een experimentele en ongetemde instrumental.

Nooit gedacht dat een nummer van Joy Division dergelijke lichtvoetigheid in zich had. Shadowplay klink dan ook bijzonder folky en luchtig. Helemaal het tegenovergestelde doet Dockx met Sinnerman van Nina Simone. Hier wordt alle lichtheid uit het nummer getrokken en krijgen we een melancholiek nummer dat een serieus tandje bijsteekt; niet zozeer in tempo, maar vooral in kracht.

Tot slot staan er nog een tweetal intieme, ingetogen nummers op ‘Transit’; de herinterpretaties van Springsteens I’m On Fire en Dylan’s I Shall Be Release leveren warme en wondermooie versies op.

De grimmige en dreigende sfeer van zijn andere projecten keert op ‘Transit’ terug en zorgt voor een aanknopingspunt. Bovenal bewijst Bert Dockx echter nogmaals, en dit keer in z’n eentje, wat voor interessante, maar vooral steengoede muzikant hij wel is. Ook nu weer weet hij op verwachte wijze het onverwachte te doen.