King Hannah - Een trip over een zinderende asfaltweg

Wilde Westen, 30 maart 2022

Als er één band was die we absoluut wilden zien dit voorjaar, was het wel King Hannah. We konden wachten op de show in Trix midden april, maar de mieren in de broek beten te fel en wij trokken dus helemaal naar Wilde Westen in "Kortriek" (zoals Hannah Merrick in perfect West-Vloms zou zeggen. We kregen er ook nog eens Camille Camille bij. 

In oktober vorig jaar tourden ze al eens samen door het VK en dat moet beide partijen goed bevallen zijn, want ook het eerste deel van de tournee op het vasteland doen ze samen. Camille Camille deelde zelfs het pedalboard met kersverse Britse vriendin Hannah Merrick. Ze spelen nochtans niet dezelfde muziek. De Belgische brengt breekbare folkliedjes met een stem die soms hoog uitschiet. De Britse lijkt eerder de Koningin van Onderland die norse, maar geweldige hybride muziek maakt. Later meer daarover, want eerst willen we het hebben over de voorgift.

Daarmee herbezochten we die fantastische debuutplaat ‘Could You Lend Me Your Eyes’. Onze ogen kon ze zeker hebben en ze kreeg er gratis de oren bij. Albumopener Golden mocht ook deze set openen en dat deed ze zo subtiel dat het klikken van de reflexcamera’s van de concertfotografen haar meermaals overstemden. Dat duurde gelukkig maar even en zo konden we volop genieten van echo’s van Cohen in het gitaarspel en de buigzame stem waarmee ze de poëtische teksten bracht. Dat doet de Franstalige meestal in het Engels, terwijl ze de bindteksten in vlekkeloos Nederlands bracht. Eén uitzondering daarbij: afsluiter J’ai Rêvé bracht ze in haar moedertaal. En eerlijk? Dat klonk zeker zo goed.

Camille Willemart stond helemaal alleen op het podium. Dus geen drums in Atlas dit keer, wel een ingetogen versie. Ook het nummer waarmee ze 'De Nieuwe Lichting' won, Strawberry Moon, passeerde de revue, maar niet onze persoonlijke albumfavoriet To And Fro. In ruil daarvan kregen we een splinternieuwe song, Write It All Down, waarmee ze tot onze vreugde bewees nog niet uitgezongen te zijn.

Camille Camille speelde slechts een korte set van zeven nummers om dan plaats te ruimen voor King Hannah. De buzz rond die band zoemt al even dankzij een rits geweldige singles, de ep ‘Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine’ en – sinds kort – een debuutplaat met de geweldige titel ‘I’m Not Sorry, I Was Just Being Me’ . Hoe terecht dat die is, konden de tweehonderdvijftig gelukkigen in Wilde Westen zelf vaststellen tijdens het eerste live optreden van de band op het vasteland.

Ook hier werd voor de albumopener gekozen als startschot. Well Made Woman maakte meteen duidelijk dat het komende uur een trip werd over een lange, nachtelijke asfaltweg die nog nazinderde van een verschroeiende zon. De gitaar van Craig Whittle smeulde heet onder het oppervlak en flakkerde af toe wild op en de rokerige stem van Merrick  hypnotiseerde en betoverde. Voeg daarbij het ingenieuze drumwerk van Jake Lipiec en de zoemende bas van Dylan Gorman en je krijgt een ongrijpbaar, maar broeierig geluid dat je zonder moeite van de wereld wegvoert.

De repetitieve, zompige gitaar klonk soms bluesy zoals in Springsteens State Trooper, waarin Merrick naar de maan leek te blaffen, maar het volgende moment piepte een potigere versie van The War On Drugs om de hoek. Na een furieuze start, konden we even op adem komen met The Sea Has Stretch Marks en ook Foolius Caesar leek op dat rustige elan door te gaan, maar zette ons vervolgens meer dan eens op het verkeerde been om te eindigen in een rauwe gitaarjam.

Een volgend rustpunt was Berenson, waarvoor Lipiec een rainmaker en borstels bovenhaalde en Go-Kart Kid (Hell No!) waarin Merrick getuigde over haar ADHD. Wie haar nu aan het werk zag, kon amper geloven dat ze als kind een echte wildebras was. Zo onderkoeld is haar zang, zo beheerst haar gitaaraanslagen.

De echte gitaarwizard van de band is maatje Whittle. Hij doorsneed de songs met geniaal gitaarspel, zoals in Big Big Baby, dat in de live versie wel een reus op lemen voeten leek of hij liet de gitaar breed uitwaaieren zoals in The Moods I Get In, waardoor het leek dat ze niet uit een kille industriestad als Liverpool afkomstig waren, maar uit een Amerikaans stadje in de Mid-West. Zijn houthakkershemd en mutsje completeerden dat beeld.

Het enige nummer dat niet beantwoordde aan die sfeer was de titeltrack van het album, die werd ingezet op elektronische drums en waarin Whittle zich beperkte tot getokkel en het zingen van enkele lijnen. Helaas heeft hij niet zo’n begeesterend stemgeluid als zijn gezellin. Met doorbraakhit Cême Brulée en vooral albumafsluiter It’s You And Me, Kid eindigde dit concert in opperste schoonheid al kon Whittle het ook bij deze laatste niet laten om de subtiliteit aan stukken te schuren met wilde gitaarplukken. Dat gebeurt op plaat ook in dit nummer, maar live gromde de gitaar nog veel vervaarlijker ,waardoor het contrast nog veel sterker was.

Wie gekomen was voor Meal Deal of All Being Fine, bleef op de honger zitten. Wie weet spaart de band deze twee singles wel op voor de passage in Trix op 18 april. Een betere reclame voor dat concert dan deze show konden ze alvast niet verzinnen. Alle sinjoren daarheen dus en die van de parking ook!