King Hannah - I’m Not Sorry, I Was Just Being Me
City Slang
“I am a woman / A brave, brave one / I am a woman / A well-made one”, zijn zowat de eerste woorden van de debuutplaat van King Hannah, een duo bestaande uit zangeres Hannah Merrick en gitarist Craig Whittle. Klinkt behoorlijk zelfverzekerd, maar schijn bedriegt.
Eigenlijk is het ook niet helemaal correct. De echte eerste woorden luiden: “I used to be a singer by day / and bartend by night”. En dat mag je letterlijk nemen. Beide Liverpudlians (of Soucers zo je wil) werkten in een smoezelige bar in de industriestad en droomden ervan om muzikant te worden. Dat lukte en leverde eind 2020 de ep ‘Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine’. Met die plaat en zeker met single Crème Brûlée bewees het duo meteen over een signaturesound te beschikken die wij “The Sound Of Loma” doopten. Wie wil weten waarom, zal moeten klikken op de link hierboven.
Ook in de troosteloze maanden van 2021 bleef King Hannah ons zegenen met heerlijke singles in aanloop naar het echte albumdebuut. Openingstrack Well-Made Woman, All Being Fine en recent nog Big Big Baby bewezen dat de aanvankelijke hype terecht was en nu we de hele plaat meermaals beluisterd hebben, kunnen we enkel stellen dat het druk wordt in het eindejaarslijstje van 2022. We zijn nog maar net begonnen en we werden al flink verwend.
Wie denkt dat King Hannah gewoon het zoveelste bandje is met een zangeres die amper zingt, wacht een verrassing wanneer na de drie singles (en het korte tussendoortje So Much Water So Close To Drone) plots Whittle de microfoon neemt in Ants Crawling On An Apple Stork en we ondergedompeld worden in een lo-fi Smog-sfeertje. Later zullen we daar tijdens Go-Kart Kid (HELL NO!) nog eens aan denken, al is het daar Merrick die de tekst voordraagt.
Maar terwijl de meeste hedendaagse, coole zangeressen een air van – al dan niet gefakete - desinteresse tentoonspreiden, zit er in de muziek van King Hannah net wel veel emotie. Neem nu afsluiter It’s Me And You Kid, een onverholen ode aan de band tussen de twee protagonisten, een liefdesverklaring aan de samenwerking. Zelfs in de stoere, triphop-opener Well Made Woman toont Merrick zich van haar zachtste kant als ze verzucht: “I want to be a mother one day”. The Moods That I Get In, druipt van melancholie en het instrumentale Berenson is teder en zacht als een nachtelijke zomerbries. Maar dat zal niet het eerste zijn wat opvalt. Daarvoor kringelen de vocalen van Merrick te cool als blauwige kringetjes sigarettenrook omhoog tussen de welgemikte, gruizige gitaarklanken van haar compagnon.
Songs als Foolius Caesar, dat klinkt als iets van 'Dummy' van Portishead, zijn in de meerderheid en klinken zo sexy dat ze de plaat zwoelrood kleuren als een dik fluwelen gordijn dat het spannendste deel van de nachtclub scheidt van het openbare gedeelte. Maar neem je tijd, wacht op het blue hour, net voordat de dag weer aanbreekt en ontdek de diepere laag van dit geweldige debuut.