King Hannah - Tell Me Your Mind And I'll Tell You Mine
City Slang
En dan… uit het niets… regende het muzikaal manna.
De meeste mensen zullen het er wel over eens zijn dat 2020 een kakjaar was. Een jaar zo saai en deprimerend dat we het alweer vergeten willen zijn voor het nog maar gedaan is. Een jaar waarin eindejaarslijstjes maken zo uitdagend is als leesboekjes AVI 1. Akkoord, er kwamen een pak leuke albums uit, maar de beleving van zo’n plaat is pas compleet als je de muziek ook eens live hebt kunnen horen. En hoeveel keren was dat het geval de voorbije elf maanden?
En dan… uit het niets verscheen daar King Hannah, de band bestaande uit Hannah Merrick and Craig Whittle. De legende wil dat Whittle Merrick zag optreden en nadien een job aannam in dezelfde bar als zij. Een jaar cirkelden ze rond elkaar in een dans waarbij het verhaal van het diepste eiland van Luc Versteylen een vluggertje lijkt om uiteindelijk toch een gezamenlijke magie te vinden die na twee singles tot een heuse hype uitgroeide.
En nu is er een eerste langspeler. Sommigen zullen het een ep noemen, anderen zullen spreken van een heus album omdat de zes nummers samen toch een half uur duren. Wij noemen het vooral een pot puur muzikaal goud en zouden de sound van dit duo willen samenvatten als “The War On Loma” oftewel: de combinatie van het mysterieuze van Loma en de lange, uitwaaierende gitaren van The War On Drugs. Anderen horen er dan weer Pink Floyd, Warpaint en Sharon Van Etten of de wedergeboorte van Mazzy Star in.
De opener is het bescheiden And Then Out Of Nowhere, It Rained, een amper twee minute durende sfeerzetter die naadloos overgaat in wat meteen het orgasme van de plaat mag genoemd worden: het verslavende Meal Deal, een song over een spin in het bad en een te dure flat. De lijzige stem van Merrick maakt je dronken, maar ze blijft ongrijpbaar. Net wanneer je je eindelijk dicht genoeg waant, laat ze je prompt in de steek en blijven enkel bassist Oliver Gorman, drummer Jake Lipiec en gitarist Craig Whittle verder doen, terwijl zij haar nagels lakt, een aflevering van ‘Junior’ bekijkt of een glas Chardonnay drinkt en een sigaret rookt. Het instrumentale deel van de song is ongeveer net zo lang als het gezongen deel. Maar niet getreurd: de betovering blijft en vervelt tot pure trance. Zo ongeveer moet een zalige trip aanvoelen onder invloed van de juiste, geestesverruimende middelen. Dit is dus hoe Americana uit een Noord-Engelse, grauwe industriestad klinkt!
Op Bill Tench doet de band dit kunststukje nog eens dunnetjes over, maar van verveling is geen sprake. De ode aan de fictieve FBI-agent uit 'Mindhunter' benadert opnieuw de perfectie. Tenminste dat denk je, tot dan midden in de plaat meteen het dessert volgt. Crème Brûlée was begin september de eerste single die de band op de wereld losliet om meteen Liverpool opnieuw tot muzikaal meest interessante plek op aarde te bombarderen. Begin jaren zestig deed een viertal hen dit voor en we hebben altijd gedacht dat zij de grondleggers waren voor zowat alles in de muziek, maar wat we hier voorgeschoteld krijgen, hebben we van The Beatles nooit gehoord!
Normaal volgt na een dessert enkel nog een rits overbodige zoetigheid met een koffie of thee erbij. En ook al haalt de ep op de twee afsluitende nummers niet meer het torenhoge niveau van de drie voorgangers, toch voelen The Sea Has Stretch Marks en Reprise (Moving Day) eerder aan als een zoet naar binnenglijdende Amaretto dan als een op een maag vallende hoop petitfours. En zo blijft de indruk intact dat dit keer de hype helemaal terecht is. Wanneer komt die festivalzomer van 2021 en wanneer dat vaccin?