Duysterfestival - Dag 1 en 2: De duisternis in het licht
Handelsbeurs, 11 november 2021 - 13 november 2021
In de schaduw van het overrompelende Lichtfestival, slaat Duyster dit lang weekend drie dagen de tenten op in de Gentse Handelsbeurs.
Ook wij gingen op dag één de over de binnenstad verspreide, lumineuze kunstwerken aanschouwen en raakten tussen het Prinsenhof en het Gravensteen vast in de mensenmassa. Openers Schreel Van De Velde misten we dus helaas, maar we arriveerden nog net op tijd om een stukje Elias mee te pikken. De drummer van ondere andere Nordmann bekende vereerd te zijn op het Duysterfestival te mogen aantreden. Wat ons betreft onnodige bescheidenheid, want zijn muziek ademt melancholie en was dus perfect gecast voor de avond.
Wat afsluiters de portables nu precies ademen, is een raadsel. Hoe ze klinken is dat eigenlijk ook. Ergens halfweg de set mijmerde Wio als een mantra: “Is this the sound of cosmic inflation? / Is this the sound of space expanding?”. Het mag dan wel abstract klinken, maar zo klonken de portables dus inderdaad ongeveer.
Dit jaar bestaat de prettig gestoorde band vijfentwintig jaar en voor die gelegenheid brachten ze elke maand (elke maand!) een tape uit (via Gazer Tapes of gewoon te downloaden via bandcamp). Het was hun manier om als band de lockdown door te komen, nu eens virtueel, dan weer samen jammend in het repetitiekot. Het betekent niet dat die 'Silver Series'-tapes slechts een verzameling losse flodders zijn. Integendeel, ook live werden songs als Stereo Speedwagon ongelooflijk strak afgeleverd. Dub meets krautrock, een uur lang. Een heerlijke trip. We waanden ons terug in een jolig geurende festivaltent op het Dourfestival ergens midden jaren negentig.
Misschien moet een volgende Duystercompilatie gewoon eens Dubstercompilatie heten. De portables staan alvast klaar! De band bedankte Eppo Janssen en Ayco Duyster door hun foto’s te verwerken in de eclectische, geanimeerde collage die achterin het podium werd geprojecteerd. Na afloop werd er even met de zaal onderhandeld over een bis, maar uiteindelijk kreeg het dub-feestje nog een lekker lang verlengstuk (en hoorden we daarin flarden van klassieker Vegetarian BBQ?). Op 27 november kun je de portables horen trippen in de N9 in Eeklo.
Op dag twee sierden slechts twee bands de affiche, maar het waren wel twee namen waar we heel hard naar uitkeken. Deze week stond Siem Reap bij ons zowat op endless repeat en ook in de Handelsbeurs liet het solo-project van Gilles Demolder ons geen seconde los. Net voor de show stak Ayco Duyster hem nog even een microfoon onder de neus. Demolder vertelde hoe hij toe was aan een plaat waarbij hij alles voor het zeggen zou hebben ("Geen democratie"). Na vier jaar overpeinzen en zwoegen was hij doodgelukkig om de plaat ‘Now What?’ eindelijk te kunnen vasthouden - de eerste exemplaren rolden pas de dag voor het optreden van de persen bij Dunk - en voorstellen.
Zacht mokerende drums, een spaarzame bas, subtiele keys en Demolder die breekbaar klonk als Brian McMahon of Phil Elverum. Slowcore ongemerkt uitmondend in bescheiden postrockfinale. Het openingsnummer was meteen de blauwdruk van hoe Siem Reap ons vanavond ruim drie kwartier lang zou meenemen. Laagje na laagje toewerkend naar een hoogtepunt. Oh The Guilt laveerde tussen rustig en onrustig, Burn This Place (geleend van Hitch) deed ons weer geloven in Slinterklaas. “The North Sea is never as black as you want it to be”, zong Demolder aan het begin van Might As Well Stay. De song rolde als donkere golven over ons heen tot we uiteindelijk wars van tijdsbesef bleven ronddobberen.
Al dat moois was maar een prelude voor de machtige afsluiter die nog moest komen. Ruim twaalf minuten lang zocht Happiness Is Other People elke vezel in ons lichaam op. “Dear life, please be nice to me”, “My luck is running out”, ingetogen zwalpend tussen hoop en wanhoop. Het was lang geleden dat een song ons nog zo kon ontroeren. John Peel zaliger draaide al eens een plaat van a tot z in zijn radioshow, wat ons betreft mag dit debuut van Siem Reap integraal in Duyster tussen elf en twaalf uur. “Maar zo’n plaat duurt toch maar vijfenveertig minuten?”, horen we u pienter opmerken. Wel, doe dan maar tweemaal Happiness Is Other People om dat uur vol te maken tot het middernachtnieuws.
Slow Crush bracht onlangs het heel fijne plaatje ‘Hush’ uit zodat we ook naar dat optreden reikhalzend uitkeken. Na een langgerokken aftrap legde Blue een warm shoegazedekentje over de Handelsbeurs. Het voelde er knus en geborgen en eigenlijk wilden we een uur lang niets liever dan ons dieper en dieper in die warmte onderdompelen. Een beetje zoals de stem van Isa Holliday zich een optreden lang verborg in de wall of sound van de vier muzikanten.
De setlist plukte eerst een paar songs uit debuut ‘Aurora’, maar daarna werkte Slow Crush ’Hush’ netjes in volgorde af. De bandleden bleven vooral in het donker gehuld, maar je kon nog het best van dit optreden genieten met de ogen dicht. Wegdromend bij Rêve, om daarna meegesleurd te worden door Hush en Lull. Alsof Slow Crush wou aankondigen dat ze graag de warme dekentjes terugkregen na het optreden, eindigde het viertal met de rockende wake-up-call Glow. Klonk onze wekker maar elke ochtend zo!
Je kan nog een derde en laatste keer naar het Duysterfestival in Gent. Dan spelen onder andere Astronaute en Sam De Nef.
Foto: PiXeleni Photography, Christophe Demunter