Slow Crush - Aurora

Tot een paar jaar terug leek shoegaze voltooid verleden tijd, met een handvol legendarische platen uit het begin van de jaren negentig die tot het einde der tijden konden meegaan. Intussen begonnen heel wat iconen van het genre - Slowdive, Lush, Ride, Swervedriver, My Bloody Valentine - al dan niet met succes aan een tweede leven en lijkt ook de volgende generatie de luidzachte sound op te pikken. Bands als Nothing zijn simpelweg gedrenkt in de shoegaze sound, maar dichter bij huis vielen recent ook Newmoon en Slow Crush op. Die laatste band releasete onlangs via Holy Roar Records (zie ook Rolo Tomassi en Pulled Apart By Horses) z'n debuut ‘Aurora’. Waarom een Britse stofzuiger kopen als een Vlaamse even goed werkt?

Een trage crush is het niet echt geworden want opener Glow valt binnen zonder bellen. Geen intro, geen opbouw maar gewoon rechtdoor beuken zoals alleen My Bloody Valentine het hen voordeed. Geen toevallige referentie want de geest van Kevin Shields & co. hangt wel heel erg over het album.

Of is het nu toch gewoon een verknipte nieuwe plaat van Slowdive? De acht songs op ‘Aurora’ hebben immers iets van de Morr Music compilatie ‘Blue Skied An’ Clear’ uit 2002 waarop bands niet alleen Slowdive songs coveren maar ook eigen creaties toevoegen, “geïnspireerd door Slowdive”.

Mogen we - om het af te leren - nog een referentie strooien? De sound van Slow Crush is ook heel erg schatplichtig aan Pale Saints, zowel qua intensiteit en uithalen als qua stemgeluid van zangeres Isa Holliday (we vonden altijd al dat Ian Masters zijn zangkoorstemmetje destijds nogal vrouwelijk aanvoelde).

Alweer een shoegaze-copycat? Nee, eigenlijk overstijgt Slow Crush met dit debuut dat niveau, alleen al door de intrinsieke kwaliteit van de songs. Natuurlijk wijken de acht nummers op zich weinig af van de voorbeelden die we hierboven al opsomden, maar het is nu eenmaal eigen aan een dogmatisch genre als shoegaze dat dezelfde referentie tot vervelens toe opgerakeld worden (onze excuses daarvoor). De vraag die er toe doet, is niet of we uit zijn op vernieuwing (daarvoor zorgen andere bands wel), maar of we gediend zijn met een aanvulling voor het hokje shoegaze in ons platenrek. Wat ons betreft is ‘Aurora’ meer dan welkom om het nipte plaatsje tussen Ride en Slowdive te vullen in onze kast.