Slow Crush - Hush

Church Road Records

"Shoegazer, blijf bij je leest". Dat verwijt is aan Slow Crush niet besteed, want de band doet exact waar ze goed in is. De tien songs op 'Hush' bevestigen én versterken de openbaring van het debuut 'Aurora'. Dromerig of zweverig wanneer het kan, onrustig wanneer het moet.

De pandemie is (zo goed als) voorbij. We mogen weer ademen. Dat herademen wordt door Slow Crush muzikaal vertaald in albumopener Drown, een tussen Geike en Jonsí balancerende levenslucht die langzaamaan opwarmt, maar nooit losbarst. Dat losbarsten gebeurt wel vanaf de eerste noot van Blue, een song die klinkt alsof My Bloody Valentine binnenkomt zonder kloppen. Kevin Shields en de zijnen mogen bij ons altijd binnen zonder kloppen (okee, misschien behalve die keer op Pukkelpop), dus dat zit wel snor. Tijdens Swoon lijkt de vredige stem van zangeres Isa Holliday dan weer te raften in een kolkende gitarenstroom. Drie songs ver en we hebben in onze dromen al drie shoegazecontinenten bezocht. Puik.

Alsof de band ruikt dat we wel een pauze kunnen gebruiken, waaien Gloom en Swivel ietwat zonder weerhaakjes aan ons voorbij. Of was dat gewoon een afleidingsmanoeuvre voor het zoetste deken dat we in jaren hoorden? Zes minuten lang doet Rêve ons intens genieten, ontroerd hoe schoon muziek kan zijn. Zacht en episch. Innig en ijl. Dogmatisch solliciterend naar een plaatsje in de Duyster-playlist, maar nu al ingeschreven in ons eindejaarslijstje.

Na dit hoogtepunt klinkt titeltrack Hush haast als een epiloogje. Maar alweer zijn we op het verkeerde been gezet. Hush vat zowel de plaat als deze recensie samen. In één song flitsen we langs die andere continenten en drijven we mee van een stroomversnelling tot in een rustig beekje dat dan weer als een waterval verderdondert. Nog voor het slotkwartier van de plaat zijn we eigenlijk al voldaan, maar de drie desserts Lull, Thrill en Bent And Broken laten we ons toch ook nog welgevallen.

Vernieuwend kun je Slow Crush bezwaarlijk noemen, maar dat hadden we na 'Aurora' uit 2018 ook niet gehoopt. De band doet waar ook Slowdive, Ride, Pale Saints of Nothing goed in zijn. En dat doen ze verdomd goed. In het voorjaar van 2022 tourt Slow Crush door Europa en de VS, maar de komende weken kun je nog wegdromen in de Botanique (20/10), Trix (6/11), de Handelsbeurs (12/11) en de Muziekodroom (28/11).