Codeine - D for Deathcrash

Botanique, 8 september 2023

Wie te jong was om Codeine in de jaren negentig te zien, kon dat tijdperk vrijdagavond in Brussel herbeleven, want de piepjonge Codeine stond er op het podium vermomd als vier jonge Britten die zichzelf Deathcrash noemen. Laat dit geen sneer zijn, want wij houden zielsveel van Deathcrash en genieten ervan hoe een nieuwe generatie muzikanten de slowcore-erfenis in ere houdt. Zeiden we erfenis? Slowcore was in de Botanique springlevend met erg puike optredens van Deathcrash én van hun grote voorbeeld Codeine.

Toen Deathcrash om acht uur stipt aan de set begonnen, stonden de meeste toeschouwers nog buiten op het terras een vloeibare verfrissing te nuttigen. Het blijft ons verbazen hoe deze vier jonge snaken zo hard als een doorslagje klinken van de Grote Voorbeelden (Slint, Mogwai, Codeine, ...) maar tegelijk een eigen smoel aan die synthese kunnen geven. Wij hadden onze bingo-kaart bij en konden in het eerste halfuur netjes alle slowcore- en postrock-stijlkenmerken afvinken, op eentje na. Gelukkig konden we tijdens afsluiter Dead, Crashed alsnog 'Bingo!' roepen toen Tiernan Banks in geschreeuw uitbarstte. Vier maanden geleden kwam Deathcrash het tweede album voorstellen tijdens Les Nuits Botanique. En ook nu kwamen enkel dat album 'Less' en eersteling 'Returns' aan bod. We vroegen de band na afloop of we binnenkort nog nieuw werk kunnen verwachten, maar dat bleek niet het geval. Nu, we kunnen best nog wel even teren op absolute parels als American Metal en Doomcrash, twee songs waarbij we ook in de Orangerie kippenvel kregen bij een saunatemperatuur die als zevenendertig graden aanvoelde. Zalig wegdromen was het. En dat van die bingo-kaart, dat was maar een grap hé. We zouden niet durven...

Codeine trapte af met de meest iconische song, D, maar hield daarna het opgebouwde trage spanningsveld moeiteloos een uur in stand. We kregen de originele line-up met op drums Chris Brokaw (die vorig jaar nog de Botanique aandeed met Come). In die bezetting speelde de band in oktober 1991 in Brussel het allereerste concert buiten de VS en, naar verluidt, speelden ze toen in het Kultuurkaffee van de VUB hoofdact Bastro naar huis. Codeine was maar een kort (eerste) leven beschoren en releasete in de eerste helft van de jaren negentig twee albums een een ep'tje. Toch had de band een onmetelijke invloed op de postrockscene van de jaren negentig. De band verdween bijna twintig jaar om in 2012 even terug samen te komen (op vraag van Mogwai, nota bene). Die korte tour bracht hen toen ook langs de AB Club. Daarna ging de band terug in slaapmodus (what's in a bandname?) tot begin dit jaar. Het overvalt de band blijkbaar ook allemaal een beetje, want na Barely Real zei zanger-bassist Stephen Immerwahr dat hij niet had gedacht dat dit nog allemaal zou gebeuren ("Maar het gebeurt toch"). De goed gevulde Orangerie deelde dat verbaasde enthousiasme en vergaste Loss Leader prompt met een herkennings-'oh' en '-ah'.

De fans werden dan ook verwend met een ideale setlist. We stonden aan de grond genageld bij de schoonheid van Median of ontwaarden bij songs als Washed Up alweer een blauwdruk van de slowcore. Heel even kwam Immerwahr dicht bij het Belgische publiek, toen hij zei dat hij Lotte Kopecky had willen uitnodigen voor het optreden: "Ze zit in een andere wedstrijd, maar ik bewonder haar". De bewondering voor de eigen muzikale helden werd evenmin onder stoelen of banken gestoken: de cover van Atmosphere - bijna drie decennia geleden het laatste wapenfeit - was een mooie hommage aan een soort donkere proto-slowcore uit het stenen tijdperk (helaas kunnen we deze song nooit meer horen zonder aan de Teletubbies te denken). Afsluiten deed het trio met het weergaloze Pea (When I See The Sun), waarbij Immerwahr zich concentreerde op de zang en Brokaw even de bas overnam.

Toen Codeine terugkeerde uit de coulissen, bedankte Brokaw vooreerst "hun vrienden" Deathcrash en vervolgens de Botanique, de geluidstechnicus en het publiek. Geen woorden, maar daden, want we werden daarna intens bedankt bij wijze van drie bisnummers: Cave-In, Promise Of Love en Broken-Hearted Wine. Die laatste song werd aangekondigd als een zoet liedje om ons met een goed gevoel naar huis te sturen. De duisternis klonk ongelooflijk mooi. Of Codeine ooit nog opnieuw gaat touren, is niet duidelijk, maar als het gebeurt, zullen we er zeker weer bij zijn!