Chelsea Wolfe, Kælan Mikla - Prinsessen van de duisternis

Ancienne Belgique, 27 juni 2024

Nu de schier oneindige herfst eindelijk voorbij lijkt en de festivalzomer ongeduldig op de deur klopt, hadden wij nog een donker zaalconcertje in de AB in de agenda staan. Het heette net iets te ironisch dat twee bands die eerder pootjebaden in een poel van cold wave, dark wave of gothic dan in de Noordzee donderdag onze zomerse dag zouden afsloten. Dus bleven we nog even plakken op de belendende terrassen om na te praten en na te genieten van twee heerlijke concerten. We hebben het verder niet over de etablissementen dezer gesprekken, maar laten we het erop houden dat we minder scherp stonden dan Red Zebra (voor de liefhebbers van de buurt: niet van 'Ape To Zebra' maar slechts van 'Bizon To Zebra').

De affiche kon, wat ons betreft, gerust een double bill genoemd worden, want Kælan Mikla lokte ons minstens even zwaar naar de AB als headliner Chelsea Wolfe. Sinds Robert Smith het Ijslandse drietal in 2018 inviteerde voor het verjaardagsfeestje van zijn band in Hyde Park, heeft Kælan Mikla een plaatsje in ons hart. We hebben een vermoeden dat ze in de AB weer een paar honderd zieltjes bijwonnen.

De set begon als was het een visitekaartje met de song Kælan Mikla. Met lange, uitlopende zwarte tranen onder de ogen, lokten de drie artiestes ons naar hun fantasiewereld. De hoofdmoot van de soundtrack bij dat verleidingsspel bestond uit nummers uit recentste plaat 'Undir Köldum Norðurljósum', maar missschien vonden we het oudere werk toch iets spannender. Hoewel het lang uitgesponnen Sírenur een mooie knipoog was naar Elegia van New Order, werden wij feller verleid door het minder melige en op een basriff drijvende Andvaka, uit 'Nótt Eftir Nótt'.

Uit diezelfde plaat volgde Draumadis, een song die duidelijk blootlegde dat de toetseniste de beter geschoolde zangeres van het gezelschap is. Toch is het vooral frontvrouw Laufey Soffía die de aandacht van de zaal opslorpte. Met lokkende en bezwerende bewegingen - geheel volgens de etiquette van het genre - zoog ze onze blik in haar richting, soms poetisch dreigend declamerend, soms schreeuwerig uithalend zoals in het oudere Kalt.

In het tegendraadse Svört Augu zat de freak in ons dan weer met het synthlijntje van TC Matic's With You in het hoofd. Voor u denkt dat dit optreden een complexe aangelegenheid was: een song als Ósýnileg was dan weer gewoon een vrolijke popsong die paste bij het gemoed van de drie vrouwen op het podium. Het was de laatste show in het kielzog van Chelsea Wolfe en ze hadden naar eigen zeggen "de beste toernee van hun leven gehad". Het heel erg puike Sólstöður en afsluiter Hvítir Sandar werden dan ook vanuit het hart opgedragen aan iedereen van Chelsea Wolfe.

Chelsea Wolfe zou die dank aan het einde van de avond terugkaatsen naar het voorprogramma, maar in het anderhalf uur dat daaraan vooraf ging, zagen we ook Chelsea Wolfe alles uit de laatste halte van de tournee persen. In die lange set zat het integrale nieuwe album 'She Reaches Out To She Reaches Out To She' verwerkt. De A-kant van de plaat was grosso modo de leverancier voor de eerste twintig minuten van het concert. De zaal genoot van de sobere, mooi gedoseerde belichting en krachtige stem van Chelsea Wolfe, maar het eerste uitbundige gejuich steeg pas op, toen ze de gitaar had omgord en het eerste akkoord van 16 Psyche weerklonk. Het ommetje langs 'Abyss' en 'Hiss Spun' (we kregen ook nog The Culling en After The Fall uit die albums) zou het publiek de rest van het concert uit de niet eens uitgestoken hand doen eten.

Ook muzikaal was het slaan en zalven. Zo was het akoestisch ingezette en tragere Deranged For Rock And Roll maar een stilte voor de storm, genaamd Feral Love. Wolfe drinkt niet uit een flesje of kartonnen bekertje, maar nipte even aan een heuse kelk vooraleer ze nog een greep uit de recentste plaat aankondigde. Salt deed het podium baden in lichtpuntjes, Dusk ging over relaties of vriendschappen, die na een breuk sterker dan ooit terugkeren, Place In The Sun was dan weer een song waarvoor Billie Eilish misschien geen arm maar toch minstens een vingerkootje zou over hebben. Ouder en nieuwer werk versmolt zo tot een mooi gebalanceerde set, die afgesloten werd met het ontwapende Flatlands. "I want simplicity / I need your arms wrapped hard around me", zong Chelsea Wolfe. Het klonk als het ultieme dekentje dat ze over ons wou leggen als dank voor de gezamenlijke avondlijke tocht.

De simpele armen, die ons even daarvoor nog omhelsden, werden tijdens eerste bis vervangen door venijnige tentakels. Carrion Flowers daverde tot in de laatste vezel die nog niet was geraakt, waarna het tijd was om de band de coulissen in te sturen en ons in haar eentje te zalven met het akoestische The Liminal. Ondertussen leek de Californische in een oranje vortex te worden opgeslorpt om ook visueel een punt achter het concert te zetten.

Een mooie afsluiter van ons concertvoorjaar. Hoog tijd voor vakantie en festivals!