Chelsea Wolfe - Abyss
Sargent House
“De muziek van Chelsea Wolfe wordt omschreven als drone-metal-art-folk”, aldus Wikipedia. Van zoiets gaan onze tenen natuurlijk krullen. Los van deze gekte baadt ‘Abyss’, de vijfde plaat van deze songwriter uit Californië, wel in een mysterieuze eigenzinnigheid en een duister sfeertje. Eens te meer waagt de broze Wolfe zich in een morbide onderwereld van logge muziek en sinistere neoromantiek.
Om het plaatje verder wat aan te vullen: haar Feral Love werd gebruikt in de trailer voor het vierde seizoen van Game Of Thrones. Dan gaan liefhebbers van fantasy en gothicmuziek toch even wat rechter zitten. Geheel terecht overigens, want hoe eigenzinnig en moeilijk definieerbaar Chelsea Wolfes muziek ook is, de fantasie prikkelen doet ze des te meer.
Inspiratie voor ‘Abyss’ is haar acute slaapverlamming: een wat beangstigende toestand vlak voor of na de feitelijke slaapfase waarbij de spieren volledig verlamd zijn en het bewustzijn actief is. Om zoiets muzikaal te vertolken, blijken weemoedige celloklanken, overdonderende gitaar- en synthesizertapijten en een broze, zilveren stem prima hulpmiddelen. Kijk naar het artwork van de plaat en alles wordt meteen duidelijk.
Dit album is een permanente evenwichtsoefening. Zware, donkere echo’s contrasteren tegen hoge schittermelodieën, diepe effecten zoeken akoestische instrumenten op en broze, intieme momenten barsten uit in een alles verpletterende Apocalyps. Opener en single Carrion Flowers (ook gebruikt in de promotiespots voor de sequel 'Fear Of The Walking Dead'), baseert zich op een woelige zee van om elkaar kronkelende melodieën, die door zwaar bonkende floortomdrums wordt aangewakkerd, terwijl de zangeres met hypnotiserende, Portishead-achtige stem haar luisteraars doorheen de storm loodst.
Niet enkel de combinatie van emotioneel geladen elementen, maar ook opbouw en songcompositie zijn uitermate belangrijk. Een slepend Iron Moon blijft lange tijd moedeloos zinderen, maar ontploft plots in een wall of sound van overstuurde noise met smekende, klagende zang. Het indrukwekkende Survive doet die oefening nog eens over, waar een minimalisme van bellen, cello en holle beloften lange tijd wazig rondspookt, maar een immens overdonderende drumclimax het doodse landschap doorbreekt om de song volledig te laten opstijgen.
Verder is er altijd die geladen aanwezigheid van schilderende gitaardrones, die deze op zich al vrij duistere plaat nog meer verzwaren. Laat het niet voor niets zijn dat Sunn O)))’s Stephen O’ Malley en Swans-icoon Michael Gira zowel fan als inspiratiebron zijn. Met een afsluitend The Abyss ontspoort het geheel helemaal in een valse symfonie van joelende snaarnoten en stort de plaat de afgrond in van een verpletterende stilte.
Het grote codewoord van ‘Abyss’ is duister. Elf songs op rij slaagt Chelsea Wolfe erin de luisteraar naar de keel te grijpen en mee te slepen in een sombere, wanhopige klankreis. En die reis kent vele, verslavende momenten met telkens een fabuleuze esthetiek.