#Belpop81 - T.C. Matic - With You

Een beetje historie in de #WeekVanDeBelgischeMuziek is niet mis. Na the Big Bang die de iconische 'Get Sprouts'-plaat uit 198toon0 was, bleek rockend en poppend jeugdig België klaar voor de grote uitbraak. En in 1981 kwam langzaam maar zeker iedereen uit de schulp gekropen. Een week major en minor classics uit kanteljaar 1981 met als baseline “L’union fait la force”.

Na dubbelsingle White Rhythm / Femme Femme uit 1980 en een knoert van een live reputatie waren Oostendes felsten met het debuut in 1981 klaar voor het grote werk. Er is zelden of nooit een vuriger en dynamischer live groep aan de gang geweest op de Belgische podia dan T.C. Matic. Vooral de oerversie met de bokkige ritmetandem: de supertierlantijnen van Feys, de stalen riffs van Aerts en de oergrom van Hintjens. Ze kwamen altijd een beetje van Mars en etaleerden die mentaliteit van "alles moet kapot". Wars van alles in een immer stinkend loeiharde mix van wave, rock, blues en chanson. En dat debuut in 1980 verschroeide toendertijd alle concurrentie in binnen- en buitenland.

Als zestienjarige grensbewoner (met Nederland) waren wij altijd stikjaloers op de Hollandse topgroepjes als Golden Earring, Brood, Urban Heroes en New Adventures. En wij hadden quasi niks. Maar ik weet dat mijn Hollandse vrienden toen op hun beurt jaloers waren op T.C. Matic, die trouwens met open armen werden ontvangen in Nederland en het zelfs tot op het festivalmonument Pinkpop schopten, hetgeen zelfs voor een Nederlandse groep eerder uitzondering dan regel was.

Maar terug naar dat debuut, waar geen enkele ‘stinker’ op stond. Met Oh La La La (C'est Magnifique) voorop uiteraard. Maar wat te zeggen van Bye Bye Till The Next Time, Viva Boema of With You. Fier dat we waren op deze Belpoptopper. Iedere keer als we het vinyl heel voorzichtig uit de hoes haalden, verbrandden we bijna de vingers. Veertig jaar later is het vinyl nog altijd in “mint condition”.

Vandaag kiezen we voor With You: meeslepende Weltschmerz met die onaardse guitar from Mars van Jean-Marie Aerts ,die zijn snaarinstrument liet huilen, kreunen en schreeuwen op een manier zoals enkel Martin Hannett op zijn Joy Division-producties klaar kreeg. Trouwens, ook de synthlijnen van Feys waren zonder voorgaande in deze contreien. En dan die ritmesectie van Baelen en Cloet, die funky, strak en zonder mededogen geselde.

We hebben eigenlijk nooit begrepen waarom de plaat geen grotere cultaanhang kreeg in het buitenland, maar de distributie- en communicatiekanalen waren nog dermate amateuristisch en op los zand en toeval gebouwd, dat ze geen schijn van kans hadden. De plaat mag er, wat ons betreft, nog altijd tussen staan, zo ergens tussen Gang Of Four en A Certain Ratio.