Cactusfestival 2017 - Dag 3: ingepakt met een grote strik rond
Minnewaterpark, 7 juli 2017 - 9 juli 2017
Het deed toch behoorlijk pijn, de aanvang van de derde dag van Cactusfestival. Gelukkig was er opnieuw het vooruitzicht van veel goede muziekjes en... sloten koffie!
Het zal je maar overkomen: de derde dag van Cactusfestival mogen openen en net als je wil starten een technisch defect vaststellen. De eerste vijf minuten van de set had het vijftal van Newmoon zich wellicht helemaal anders voorgesteld. Eens dat euvel van de baan, werd er wel bijzonder energiek van start gegaan.
Het was een gigantische geluidsmuur die werd voorgeschoteld met scheurende, dwarse en contraire gitaren en diep in de reverb gedrenkte zangpartijen. De nuance van debuutplaat ‘Space’ durfde daardoor live wat verloren te gaan. Een genre op hun muziek plakken blijkt bijzonder moeilijk, vooral omdat ze in songs als Helium en Liberate The World ook wel de melodisch-melancholische toer durven opgaan. De prijs van meest toepasselijke nummer van de dag gaat bovendien naar Life In The Sun. Dankbare, beloftevolle band en vooral ideale en geslaagde opener van de slotdag.
The Temper Trap werd als grote belofte aangekondigd ten tijde van debuutplaat ‘Conditions’. Nadien kon de band uit Australië niet echt meer overtuigen. In thuisland Australië doen ze het nochtans bijzonder goed met hoge noteringen in de hitlijsten. Benieuwd, maar met enig argwaan trokken we dan ook richting dat optreden.
Als openingstrack was er de titeltrack uit de laatste plaat en die klonk bijzonder wijds en gedreven. We waren dus al een beetje mee. Nadien was het vooral uitkijken naar de nummers van ‘Conditions’ en op dat vlak werden we op onze wenken bediend met maar liefst zeven songs. Hoogtepunten waren wat ons betreft het heerlijk vettige en uitvoerige Ressurection, het sambalorige Alive en het speelse Sweet Disposition.
Sophia had vooraf aangekondigd om op Cactusfestival het debuutalbum (en volgens sommigen nog steeds hun beste) ‘Fixed Water’ integraal te spelen en zo geschiede. Met een “Lets bring on the fucking sadness!”, trapte Robin Proper-Sheppard de set bijgevolg op gang. So Slow was het absolute hoogtepunt uit die plaat en stond ook live als een huis als echte, onvervalste trage. De quote “Death comes so slow / when you’re waiting to be taken”, bevestigde enkel Proper-Shepperds eerdere woorden.
Het tweede deel van de set bevatte een bescheiden bloemlezing uit Sophia’s oeuvre met als hoogtepunten de radiohit Oh My Love, die onlangs op Radio 1 nog aangekondigd werd als een nummer van een Belgische band, en slotsong The River Song dat tegelijkterijd meeslepend, spannend en rauw was.
Geen festival in Vlaanderen dezer dagen of je vind wel ergens één van de Balthazar-boys op de affiche. In Brugge mocht Maarten Devoldere met Warhaus het beste van zichzelf geven. Warhaus is niet enkel Devoldere, want met Jasper Maekelberg en Michiel Balcaen heeft Devoldere zich goed weten te omringen. Ook Sylvie Kreusch was erbij als backingzangeres, hoewel zij minder onvervangbaar lijkt.
Warhaus speelde een eigenzinnige en sexy set die mocht openen met singles Love’s A Stranger en The Good Lie. Het instrumentale Beaches, dat op plaat een kort intermezzo is, kreeg live de tijd om te ontbolsteren en Machinery klonk krachtiger en minstens even lijzig als op ‘We Fucked A Flame Into Being’.
Daar sta je dan na de set van Explosions In The Sky met een notitieboekje met enkel de woorden: “Dju, wa was da??”. Het vijftal uit Texas had ons goed bij de lurven in het Minnewaterpark. De setting was dan ook ideaal met de ondergaande zon en een hemel, die het volledige kleurenspectrum liet zien. Wij lieten ons dan ook graag en gewillig meeslepen.
Explosions In The Sky nam telkens rustig zijn tijd om de song tot ontbolstering te laten komen en plaatste rake salvo’s. Toppers waren uiteraard de classics Your Hand In Mine en The Only Moment We Were Alone, maar uiteindelijk was dit gewoon een lange betoverende trip.
Goose kreeg de taak om Cactusfestival af te ronden. Voor een band als Goose was dat dan ook een makkie, want van bij opener Black Gloves zat het publiek al in hun zak. Een snelle blik op het Minnewaterpark leerde ons dat Brugge zelfs na drie dagen nog graag eens een dansje plaatst. Of dat dansje al dan niet in de maat is, daar trekt de gemiddelde Cactusfestivalbezoeker zich bovendien niks van aan.
Uiteraard kreeg ‘What You Need’ de meeste aandacht en, hoewel dat een naar Goose-normen relatief rustig plaat was, hadden nummers als So Long, Come Home en Call Me live toch behoorlijk wat ballen aan het lijf.
We kregen ruim een uur zo goed als alle bekende nummers op het bord en moesten vaststellen dat dat er na vier platen echt wel veel zijn. Goose pakte Cactusfestival helemaal in en legde er nog een grote strik rond! Op naar een volgende editie!