Bill Ryder-Jones - Deugniet

Trix, 28 februari 2019

Met ‘Yawn’ lijkt Bill Ryder-Jones wel een soort van slowcorepop te hebben gemaakt; Low die zich waagt aan volbloed popsongs of The Jesus & Mary Chain light (in de meest positieve zin van het woord). Maar op het podium werd het explosief versus fluweelzacht, bij voorkeur in hetzelfde nummer.

Tijdens ‘We Are Open’ werd haar optreden meer dan zomaar gesmaakt. In het voorprogramma van Bill Ryder-Jones mocht ze komen bewijzen waarom dat zo was. En ILA beschaamde het vertrouwen dat Trix in haar stelde niet. Met een gepassioneerde korte show wist ze ons alvast te bekoren. De dichte haarbos wild in het rond schuddend, haar teksten met het nodige gruis op de stembanden uitstotend, schreeuwend, kreunend, wroette ze zich door haar set, ondertussen de elektrische gitaar hanterend. PJ Harvey was nooit ver weg en ook Janis Joplin lag op de loer. Benieuwd wat de toekomst voor haar zal brengen.

Het is een deugniet, Bill Ryder-Jones. Niet alleen maakte hij voortdurend grappen over van alles en nog wat (de referenties naar het kopen van de T-shirts, die hij en zijn gitarist Liam Power droegen, waren ontelbaar) , hij hield zijn publiek en meer bepaald de fotografen en recensenten scherp in het oog. Ook ons had hij te stekken, toen we net iets te lang notities maakten op de smartphone. Maar geen nood, we mochten het achteraf goedmaken… door een T-shirt te kopen.

Ryder-Jones’ stem had duidelijk geleden onder de tournee, die in Antwerpen werd afgerond, en dat gaf hij ook grif toe, maar voor dat laatste concert wilde hij de vocalen graag nog een keer pijnigen. Uiteindelijk was het ook niet echt storend. De fluisterstukjes voelden even zacht aan en, als er dan al eens stemgewijs moest uitgehaald worden, verdoezelden de ronkende, krakende en piepende gitaren de eventuele problemen grotendeels.

Als je kan starten met een klepper als Mither, weet je dat je je aan één en ander kan verwachten. En die verwachtingen werden helemaal ingelost. Magnifiek hoe naar die climax werd toegewerkt in Wild Swans, waarna terug werd afgedaald tot de begane grond om dan opnieuw op een hoogtepunt te eindigen; overweldigend hoe subtiel er met het tempo werd gespeeld in Catherine And Huskisson (hetgeen minder subtiel zou worden herhaald in Two To Birkenhead).

Na een zestal songs mocht de band even op adem komen en deed Ryder-Jones het, zoals hij dat doet in de covers die je van hem terugvindt op Bandcamp: piepklein en sober, enkel met de elektrische gitaar, maar dit keer dan wel met eigen songs, waaronder een prachtig There’s Something On Your Mind (waarin hij een binnenpretje probeerde weg te moffelen).

Bij dit soort muziek kunnen emoties hoog oplopen. Bij zijn vorige doortocht was dat zo erg dat een vrouwelijke fan flauwviel en ook nu was er een zwangere jongedame voor wie het even te veel leek te worden. En de man had dat, attent als hij was, meteen opgemerkt en vroeg – refererend naar die vorige show in Trix – of ze ok was (hetgeen gelukkig het geval was).

Na het intieme tussendoortje mochten de gitaren weer voluit gaan en volgden nog machtige versies van And Then There’s You en Satellites. Opnieuw was het genieten van het contrast zacht-hard waarmee voortdurend gespeeld werd in een prachtnummer als There Are Worse Things I Could Do.

Dan mag je er als recensent al eens op gewezen worden dat je aandacht niet helemaal bij het optreden ligt. Dat vergeven wij hem dan graag (voor zover dat al nodig is), als hij nog maar eens terugkomt.