Bill Ryder-Jones - Gitarist met inhoud

Muziekcentrum TRIX, Borgerhout, 26 mei 2016

Bill Ryder-Jones is geëvolueerd sinds hij The Coral achter zich liet. Maar een gitarist blijft nog altijd een gitarist. Al wist deze gitarist ook met zijn stem en misschien nog meer met zijn liedjes te imponeren.

Daags voordien stond hij nog een paar honderd meter verder in die verschrikkelijke bunker. Nu prijkte hij bovenaan de poster en was de opkomst, om het zacht uit te drukken, iets kleiner. Bill Ryder-Jones leek ook amper geslapen te hebben, zag er verfrommeld uit, de wallen onder zijn ogen verborgen achter het ongewassen haar, maar eens op dat podium was dat allemaal vergeten en bleef er nog slechts één ding over: de muziek.

En naargelang het concert vorderde, ontdooide hij ook helemaal, werd hij “één van de jongens”, maakte hij grapjes (het koppel dat te laat kwam werd vergast op een guitig: “This is the last song”) en toonde hij een erg menselijk gelaat, niet in het minst toen een fan even buiten westen ging en languit bovenop zijn pedalen belandde.

Maar dat was uiteindelijk (en gelukkig) slechts een voetnoot ook al hopen we dat het de jongedame in kwestie goed gaat. Want met de repetitieve gitaarriff van Two Lines (een cover van Lightships) toonde Ryder-Jones zijn persoonlijke ingang tot de muzikale hemel; een hemel, waarin het goed toeven is, soms een beetje wrang, maar vooral gevoelig en bloedmooi.

Muzikaal was het nu eens moeilijk ontsnappen aan de invloed van Pavement, dan weer deed zijn stem denken aan iemand als Baxter Dury, die evenzeer zijn zachte, kwetsbare kant durft te tonen. Het “kraakje” in die vocals zal daar misschien ook toe bijgedragen hebben.

Vooral als hij met zijn band de contrasten in zijn songs in de verf zette – zachte, gezongen delen werden afgewisseld met stevige, instrumentale stukken – voelden wij ons hart net dat tikkeltje sneller slaan. Ook het drietal nummers dat hij solo speelde was mooi, maar kon niet boeien op de manier dat de tracks met band dat deden. En als Ryder-Jones dan ook nog eens zijn gitaar liet razen (met een fantastisch Two To Birkenhead tot gevolg), kon het helemaal niet meer stuk.

Met afsluiter Satellites deed hij dat trouwens nog eens dunnetjes over, daarbij de fuzz-pedaal niet sparend. En telkens weer deed hij die overgang van intimistisch naar stadionrockformaat helemaal logisch lijken.

De aanwezigen reageerden enthousiast en werden uiteindelijk op hun wenken bediend met nog eens tweeënhalf bisnummer als beloning. Ook die bracht hij in zijn eentje, waarbij hij er achteloos in slaagde om Daniel er te doen uitspringen.

Uiteindelijk bleef hij zelfs sprakeloos achter, waarbij hem langs alle kanten vragen om covers werden toegeschreeuwd, hij stukjes van The Smiths’ This Charming Man ertussen gooide, maar uiteindelijk koos voor een cover van Something Like You van streekgenoot Michael Head.

Bill Ryder-Jones blijft een gitarist. Dat werd vooral duidelijk als hij zichzelf verloor in de paar solo’s, die hij uit zijn instrument schudde, maar ook als performer heeft hij de nodige troeven achter de hand en toegankelijkheid is er daar één van. Het blijft een open vraag of dit soort show overeind zou blijven in een grotere, dichter bezette zaal, maar tot zolang genieten wij nog even na van dit pareltje van een show.