Mooneye - Naar de toekomst toe wil ik nog meer experimenteren om mezelf uit te dagen

De langverwachte opvolger van ‘Big Enough’, het debuutalbum van Mooneye, is een feit. Met ‘Come With Me And Hide’ maakte Michiel Libberecht een muzikaal en tekstueel pareltje, waar de intimiteit door de akoestische setting van af druipt. Gekoppeld aan een sterke live reputatie moet dit voor de absolute doorbraak bij het grote publiek zorgen.

Waarom heb je je plaat ‘Come with me and hide’ genoemd?

Michiel Libberecht: De titel is er pas helemaal op het eind gekomen. Ik heb een tijdje zitten brainstormen en was op zoek naar een zinnetje dat door mensen op verschillende manieren kon geïnterpreteerd worden. Ik heb dan maar gekozen voor een frase uit een onuitgegeven nummer. Ik speel de song thuis nog af en toe. Mijn vriendin vond het ook mooi als albumtitel en ook bij een aantal andere mensen voelde het goed aan. Er zit wat mysterie in en er steekt iets filmisch in, wat ik ook opzoek in mijn muziek. Voor mij is ‘Come With Me And Hide’ een verwijzing naar het introverte kantje van mezelf. Ik merk ook niet dat ik hierin evolueer. Niet dat zoiets moet natuurlijk. Het is ok zoals het nu is.

Wat heb je geleerd uit het maken van je eerste plaat ‘Big enough’?

Een cd maken is altijd een reactie op een vorige plaat. In de keuze van producer koos ik vorige keer voor Jo Francken en Pieterjan Maertens. Ik heb daar superveel uit geleerd: het duo daagde me uit op songwritingniveau. Nu wou ik echt op zoek gaan naar de spontaneïteit en zo belandden we bij Koen Gisen. In het eerste gesprek met hem voelde ik onmiddellijk dat hij openstond voor het speelse. Ik mocht proberen en mislukken om daarna weer iets anders te doen. Ik ervoer veel vrijheid.

Hoe verliep het productieproces deze keer?

Opnieuw is er veel werk gekropen in het maken van de plaat, meer dan vorige keer. We hebben veel gepuzzeld, maar ook dingen weggegooid. Dat is zeker een verschil met de vorige cd. Naar de toekomst toe wil ik nog meer experimenteren om mezelf uit te dagen. Feedback van anderen is daarbij van goudwaarde.

Je maakte een erg intimistische plaat. Voel je je een singer-songwriter in het diepst van jouw gedachten?

Meer dan ooit (lacht). Ik ben gestart vanuit sobere versies en al snel voelde ik de goesting en de druk om ze toch iets groter te maken. Het rockkantje zit ergens ook in mij en dat heb ik meer opgezocht dan op plaat één. Ik blijf natuurlijk een songwriter pur sang. Tijdens het maken van de plaat heb ik die tweespalt ervaren en ook aanvaard. Ik heb dat ook uitgesproken naar de band, de producer en mijn omgeving. Eens ik dat gedaan had, voelde ik een grote opluchting.

Hoe moeilijk is het om als zanger ook het gewicht van de groep tijdens optredens te dragen?

Op zich doe ik dat wel graag , maar soms heb ik wel moeite met de status van frontman. Over bindteksten probeer ik niet te veel na te denken. Dat blijft voor mij een uitdaging en zoektocht. Ook daarin probeer ik het niet te groot te maken. Mijn omgeving zegt me ook dat ik me hierover niet te veel zorgen moet maken. Het belangrijkste zijn de nummers. Dat ik de liedjes wil spelen en delen met de mensen, daar bestaat geen twijfel rond. Daarin ben ik gedreven en ambitieus. Het is meer dat wat er rond hangt, dat iets moeilijker ligt.

Je speelt de komende weken in grote zalen. Hoe beleef je dat?

Het voelt vooral aan als iets wat altijd maar gestaag blijft groeien. Dat is nu al een aantal jaar zo en dat is leuk om dat te ervaren. Het is ook de beste manier waarop het hele Mooneye-verhaal kan blijven bestaan voor mij. Het mag ook niet te snel gaan, ik voel dat we nog veel kunnen groeien als live band. We hebben onszelf uitgedaagd om de nummers live zo goed mogelijk te brengen. Ik kijk uit naar de tour. Het zijn allemaal mooie zalen en de ticketverkoop loopt goed. Het publiek, dat een Mooneye-concert bezoekt, komt vaak terug. Ze hebben groot gelijk (knipoogt).

Hoe intens zijn die concerten voor jou?

In de periode dat we spelen doe ik niets anders. Zo is dat perfect. Je zit in zo’n periode in een ander ritme, maar vooral een zalige flow. Je gaat later naar bed, maar slaapt ook uit en gaat dan tegen de middag naar het volgende optreden. Het is een routine waarbij ik me goed voel. Het zijn de momenten waarop ik mezelf niets anders opleg. Ik moet niet zo nodig zitten schrijven tussendoor. Zo kan ik maximaal genieten van de concerten. Zo blijft het makkelijk om vol te houden, ook als er vijf optredens in evenveel dagen gepland zijn.

Droom je van het buitenland?

We zetten concrete stappen in die richting. Straks is het de derde keer dat ik in Duitsland mag spelen. Ik hoop dat het een jaarlijkse traditie wordt (lacht). We zijn ambitieus, maar realistisch. We denken erover na, want we gaan niet in het wilde weg overal waar ze ons vragen spelen. Er zit een idee achter. Nederland is bijvoorbeeld ons buurland. Het lijkt ons een gemakkelijk land om als Belg te veroveren, zeker omdat een we goede Nederlandse booker hebben en kunnen rekenen op een label dat de plaat ook uitbrengt. Zo groeien we verder. In alle nieuwe regio’s moeten we van nul beginnen. In Wallonië gaan we daarom ook enkele shows spelen om op te bouwen. Alle kleine stapjes blijven we doen en slaan we niet over. Overal moet het mogelijk zijn om een publiek te vinden. We verlangen echt om de wereld te veroveren (lacht).

Kortom, het gaat goed met Mooneye.

Dat voel ik toch zo ook aan. Ik ben zelf ook blij en trots met de plaat. Het is leuk om te zien dat er ook wat media-aandacht is en de bal aan het rollen gaat. In de zomer spelen we op Dranouter en er komen nog wat shows bij. En het maakt me echt niet uit hoeveel volk er op af komt. Ik ben even gemotiveerd voor kleine shows als voor grote festivals. Als ik maar kan spelen.

Alle info over de plaat & de tour : www.mooneyeband.be.

Lees ook het verslag van de try-out in Rumst.

Foto: Valerie De Backer