Mooneye - Van minuscuul tot stadionwaardig

De Gam, Rumst, 2 februari 2024

U wist het misschien niet, maar wij Belgen hebben ons eigen Paradiso. Ja, uiteraard zijn er nog Belgische kerken omgebouwd tot cultuurtempels, maar die van Rumst (of all places en door ons thuis genoemd) heeft voor ons toch een kruisje voor. De Gam, zoals het gebedshuis nu wordt genoemd, aansluitend bij het steenbakkerijverleden, was de ideale locatie voor een try-out van het nieuwe materiaal van Mooneye.

En blijkt dat zelfs in dit dorp liefhebbers van het betere pop- en rockwerk huizen. Want de kerk zat dan wel niet vol – god (jawel, hij) mag weten hoe lang dat geleden is – er was toch nogal wat opkomst. Wij parkeerden de fiets zonder verpinken op de vip-plaatsen en zagen Caspar Auwerkerken bewijzen dat diens songs in een zaal heel wat beter overkomen dan op een zonovergoten festivalweide. En dat vonden de toeschouwers ook, want de reacties van het reeds aanwezige publiek waren warm en hartelijk.

Ook hij nam de gelegenheid te baat om enkele nieuwe songs uit te proberen. Blossom en misschien nog meer The Pond (geïnspireerd op de roman 'Walden' van Heny David Thoreau), dat hij in zijn eentje bracht, beloofden – zoals dat dan heet – het beste voor de toekomst. Voor de rest van de songs werd Auwerkerken bijgestaan door een drummer en een multi-instrumentalist, die de songs niet alleen muzikaal, maar ook vocaal bijkleurden. De kou was hiermee helemaal uit je botten verjaagd.

Maar echt op temperatuur kwamen we pas bij Mooneye. Dat mag dan vanzelfsprekend lijken, als je de band bekijkt, die voornaamste songschrijver Michiel Libberecht rond zich verzameld heeft – bassist Stan Holvoet, gitaristen Jesse Maes (Hypochristmutreefuzz, Sophia) en Guillaume Navarro en drummer Ramses Van den Eede (Teen Creeps, Hypochristmutreefuzz) – de verwachtingen moeten nog altijd waar gemaakt worden. Maar eigenlijk wisten wij al bij opener en titelnummer van de nieuwe plaat Come With Me And Hide (dat blijkbaar de nieuwe plaat niet haalde) dat hier iets te gebeuren stond. Nadat Libberecht de song solo inzette, volgde een smakelijke kakafonie, die ons zowaar uit het lood sloeg.

Dat nieuwe album werd hier helemaal opgediend en bleek soms stadionallures aan te nemen. Maar dat was lang niet altijd zo. Branches had iets van een walsje en soms (tijdens Girl Like You bijvoorbeeld) kregen wij visioenen van Great Lake Swimmers. Maar die vergelijking liep dan weer helemaal mank, als je daartegenover songs kan zetten als het geweldige Lover To Stranger, dat in laagjes werd opgebouwd naar een grande finale.

Verdienen op zijn minst ook nog een vermelding: het contrastrijke Changing of het steeds verder aanzwellende Black River, zij het dat dit niet één van de nieuwe nummers is. En dan mogen we ook nog bisnummer en laatste song van de plaat Too Young To Have Regrets, dat Libberecht in zijn eentje bracht, zeker niet vergeten. Spijt was trouwens nergens voor nodig. De band kwam daarna nog een laatste keer terug voor klassieker Fix The Heater, dat zelfs hier en daar werd meegezongen.

Mooneye is klaar voor de rest van België en mag – wie weet – zelfs grotere ambitie vertonen. Wie tickets heeft voor de komende shows, kan op beide oren slapen. De anderen raden wij met aandrang aan een kaartje aan te schaffen. Er is keuze genoeg. Amen!

Foto's: Lobke Van Gestel