LOMA - Onze ideeën zijn soms heel chaotisch

Binnenkort komt de tweede plaat van Loma er aan. Een beetje starstruck en onzeker belden we naar het vaste telefoontoestel van Emily Cross, zangeres en boegbeeld van de band. Collega (ja) schreef ooit dat er van haar een hoekje af is en hoewel de zangeres altijd heel zoet zingt, bleek dat al snel te kloppen. Maar haar spreekstem is even lieflijk als degene waarmee ze zingt.

Klopt het dat Loma eigenlijk in België geboren is?

Emily Cross: Ja, Dan (Duszynski nvdr) en ik speelden met Cross Record in het voorprogramma van Shearwater in 2016 en na de show in de Botanique (één van onze favoriete zalen), was Jonathan (Meiburg, nvdr) zo opgetogen dat hij ons voorstelde om samen een nieuwe band te starten waarin hij niet de frontman zou zijn. En zo geschiedde.

En is het ook waar dat er bijna geen tweede plaat van Loma gekomen was?

Jonathan heeft dat gezegd, ja, maar ik kan me niet herinneren dat er een moment was waarop we dat zouden beslist hebben. Ik weet dat hij dat beweert, dat we na de fantastische show die we speelden op het verjaardagsfestival ter ere van dertig jaar Sub Pop zouden gezegd hebben dat we nooit een tweede plaat zouden maken, maar ik weet dat niet meer. Ik heb dat zelf nooit gedacht of gezegd.

Misschien gebeurde dat toen jij nog in de zee zwom…

(lacht) Ik ben toen inderdaad in zee gelopen aan het eind van die show. Hoe dan ook, ik heb het ook achteraf moeten lezen.

Ik ken alvast een persoon die het, net als ons jammer had gevonden. Niemand minder dan Brian Eno sprak vol lof over jullie op de BBC.

Ja, dat was een ongelooflijk moment. Iemand zoals hij die iets goeds vindt dat wij gemaakt hebben… ik stopte met ademen toen ik het hoorde. Maar Jonathan trok meteen zijn stoute schoenen aan en stuurde hem, zonder medeweten van Dan en mij een e-mail. En dat leidde zelfs tot een samenwerking. Hij heeft meegewerkt aan de slottrack Homing. Het was zeker ook een impuls om verder te doen.

Die song is wel iets minimalistischer dan de andere songs. Moeten we hem zien als een soort bonustrack?

Oh nee, Homing is wel degelijk onderdeel van het geheel. Het klopt dat het iets anders is dan de rest van de plaat, maar het leunt wel sterk aan bij Black Widow van op onze debuutplaat. Het was die song, die hij zo leuk vond, en we wilden iets maken dat daar dichtbij lag.

De plaat start wel erg donker en claustrofobisch met het vandaag als single uitgekomen I Fix My Gaze, een song van jouw hand waarin je onder een rots zegt te liggen en ook bang lijkt te zijn voor ouder worden.

Ik snap waarom je dat zegt, maar die song gaat niet over mij, maar over mijn goede vriend Thomas. Ik schreef dat nummer, toen hij aan kanker leed. Ik wilde hem en zijn vrouw helpen door geld op te halen en dus schreef ik dit nummer. We hebben het geveild om hem te helpen de ziekenhuisrekening te kunnen betalen. Hij ging echt geweldig om met zijn ziekte, ook al was hij nog maar begin twintig en liep het uiteindelijk fataal af.

Wij Europeanen kunnen ons dat niet voorstellen: dat je zelf geld moet ophalen om je ziektekosten te kunnen betalen.

Dat is ook één van de redenen dat ik verhuisd ben van de VS naar het VK. Mijn papa is ook Brits staatsburger. Dus was dat voor mij gemakkelijk. In de wereld en zeker in de VS gaat het echt bergaf. Ik kon gelukkig ontsnappen.

Er staan gelukkig ook meer vrolijke songs op de plaat zoals Given A Sign dat vreemd genoeg aan I Feel Love  van Donna Summer doet denken. Gaat dat over het moment dat je de zee in liep in Seattle?

(verbaasd) Nee hoor! (stilte)

Jullie brachten ook Half Silences opnieuw uit als single, nadat het ook in maart van vorig jaar al eens was verschenen en ons was opgevallen als één van de mooiste songs van dat jaar. Was het album toen al onderweg?

Niet echt, maar bedankt. Die song schreven we al een hele poos geleden. Ondertussen schreven we ook wel al andere zaken, maar niet met het oog op een nieuwe plaat.

In de titeltrack lijkt iemand (de tekst is van Jonathan Meiburg) tegen zichzelf te praten. Klopt dat?

Ik heb eerlijk gezegd geen idee. Ik heb me bij het zingen ook vaak afgevraagd waarover het ging en Jonathan geeft mij wel richting, maar hij is echt een tovenaar met woorden. Hij is echt een schrijver en een dichter.

Vind je het dan niet moeilijk om de teksten van iemand anders te zingen?

Toch niet. Jonathan zegt me ook wel waarover zijn songs gaan. Alleen heb ik een vreselijk slecht geheugen (lacht). Sorry dat ik je zo'n onbevredigend antwoord moet geven.

Niet erg hoor. In die andere single Ocotillo zing je: “I’m in wonderful disarray”. Wonderlijke wanorde lijkt de perfecte samenvatting van de plaat met die vele lagen, de soms opzettelijk valse noten, de ongewone songstructuren en de veldopnames.

Daar zit wel wat in. We geven ook telkens alles. Op de plaat hoor je naast elektronica ook klassieke instrumenten als viool, koperblazers en harp en inderdaad ook natuurlijke geluiden. Onze ideeën zijn soms heel chaotisch, maar we proberen er toch wat richting aan te geven en halen nadien toch wat ballast weg.

Ik ken eigenlijk geen andere bands die klinken zoals Loma.

Er moeten er zeker zijn, maar ik ken ze ook niet (lacht fijntjes).

Eén van de typische elementen in de sound van jullie band is jouw klarinet, een ongewoon instrument in moderne muziek toch.

Dat zou kunnen, maar ik speel het al sinds ik in de lagere school zat. Ik hou ervan. Het klinkt een beetje als een menselijke stem en is eigenlijk ook het enige instrument dat ik echt beheers.

Bij ons in de lagere school wordt vaak ‘Peter En De Wolf’ van Prokofjev gebruikt om de verschillende instrumenten te leren herkennen. Daarin is de klarinet het geluid van de kat.

Dat is grappig. Zo had ik het nog nooit gehoord, maar een klarinet kan inderdaad wel een beetje eng klinken.

Iets anders: wie maakte de cover van de plaat?

Dat is een werk van mijn vriendin Lisa. Zij tekende ook de hoes van ons debuut, maar ze tekende het niet in opdracht van ons. Wij kozen gewoon één van haar werken. Ik heb geen idee wat het voorstelt eigenlijk, maar zij is erg into het astrale, het kosmische. Ik zal het haar eens vragen.  

Gaan jullie binnenkort weer touren met de plaat?

Dat denk ik niet. Het is mogelijk, maar Dan, Jonathan en ik leven nu op verschillende continenten. Dus is het moeilijk en ook financieel niet haalbaar, maar je weet maar nooit. We blijven waarschijnlijk wel samen muziek maken.

We hopen het!

Foto: Bryan C. Parker (Sub Pop)