Loma - Loma

Sub Pop Records

Zou het al eerder gebeurd zijn dat een Amerikaanse band hier in België verwekt werd? Met Loma is dat dus het geval.

Op 14 februari 2016 stelde Jonathan Meiburg van Shearwater aan zijn voorprogramma Cross Record voor om samen een plaat te maken. Dat was meteen na het concert in de Botanique, een plaats waar de drie terug zullen staan op 27 mei van dit jaar. Meiburg, zelf nogal verlegen op een podium, was al een tijd zwaar onder de indruk van het zelfvertrouwen waarmee Emily Cross en haar partner Dan Duszynski elke avond voor hem openden. Hij kon ook niet geloven hoe zij met hun tweetjes zo’n geweldig geluid konden produceren.

Cross en Dszynski gingen akkoord en het resultaat is dus dit Loma. Cross en Duszynski zijn ondertussen wel geen koppel meer, maar samen creëren ze nog altijd muzikale chemie, die door Meiburg nog eens versterkt wordt.

Het trio deelde niet alleen muzikale interesses, maar ook die voor de natuur. Dat is ook te horen. Op de plaat duiken veldopnames op van krekels, kikkers, hijgende honden en kwinkelerende vogels allemaal opgenomen in het afgelegen huis in Texas waar de drie aan de nummers werkten. Maar ook zaken uit het huis werden gebruikt. Zo transformeerde een gietijzeren pot in een drum.

Wie Cross Record kent, zal verbaasd zijn over de stem van Emily Cross. Die klinkt namelijk dieper en korrelig. Dat is een gevolg van een geluk bij een ongeluk. Bij het opnemen van I Don’t Want Children werd haar stem per ongeluk opgenomen op de verkeerde snelheid. Bij de poging om dat ongedaan te maken, werd haar zang iets trager en lager afgespeeld. Cross vond zichzelf zo beter klinken en het procedé werd voor de rest van de plaat ook gebruikt.

Uit de plaat werden al drie singles getrokken (Black Willow, Relay Runner en Joy), maar onze favoriet is Dark Oscillations omdat het enerzijds naar ons gevoel de echte opener is van de plaat (ook al staat Who Is Speaking? er nog voor), maar ook en vooral omdat het die track is die ons het album in zuigt met zijn jungle aan percussie en verrassende elektronica in combinatie met de hypnotiserende stem van Cross.

Ook I Don’t Want Children springt eruit door zijn intimistische en toch vervormde piano en zijn ontwapenend eerlijke tekst. Aan de hand van deze track, het fladderende Sundogs, het instrumentele Jornada en het etherische Shadow Relief zou je Loma rangschikken op het schab van de slowcore, maar het huppelende Relay Runner bewijst dat dit project ook succesvol uit andere vaatjes kan tappen.

Hoe dan ook, Loma is, wat ons betreft, de verrassing van het voorjaar. De plaat betovert meteen, maar heeft daarbovenop ook nog eens groeipotentieel want bij elke beluistering ontdek je nog een laagje of een detail dat je nog niet eerder opviel. Er mogen dus nog wel meer bands verwekt worden in de Botanique.