LOMA - Zinderende magie

Botanique, 27 mei 2018

Er schort iets aan Emily Cross, leadzangeres van LOMA. Aan de andere kant: bij zowat elke artiest zit er ergens wel een draadje los. In Brussel was dat alvast goed voor een boeiend optreden van iets dat hopelijk een langer leven beschoren is dan zomaar een tussendoorprojectje.

Voorprogramma Adam Torres bracht zijn liedjes solo met akoestische gitaar, hetgeen aanvankelijk deed denken aan een Paul Simon, die de hoge noten voor één keer niet schuwde. Maar misschien nog meer refereerde hij aan Great Lake Swimmers. En toch is er iets dat ons zegt dat de songs met band nog mooier kunnen zijn. Het Brusselse publiek luisterde alvast met gespitste oren. Het blijft moeilijk om je te onderscheiden in een wereld waar de zangers met potentieel over elkaar heen struikelen. Van ons mag dit desondanks verder raken dan de eeuwige support act. Misschien kan Jonathan Meiburg hiermee een nieuw project beginnen?

Dat diezelfde Meiburg, ook nog drijvende kracht van Shearwater, veel liefde in LOMA heeft gestoken, zal je niemand horen ontkennen. Het verband met zijn eigen groep blijkt uit de muziek zonder dat het een doorslagje werd. In de rotonde van de Botanique bleek dat hij meteen ook de neonbuizen, die hij bij de meest recente tournees van Shearwater had ingezet, had gerecupereerd. Alleen lagen ze deze keer languit over het podium. Behalve dan die ene...

Emily Cross, samen met Dan Duszynski, hier drummer van dienst, ook nog in Cross Record, deelt de liefde voor de natuur en de bezorgdheid om het milieu met Meiburg. En, zoals collega (ma) al aangaf in de recensie van de uitstekende plaat van LOMA, uit zich dat in allerlei veldopnames van natuurgeluiden. Het waren die geluiden die de rotonde deden ontwaken uit haar hittedutje. Langzaam kwam het concert, net als op de plaat, op gang met Who Is Speaking?, onmiddellijk gevolgd door een fantastisch Dark Oscillations. Ook hier werd je door de muziek als door een krachtige magneet aangetrokken om nooit meer losgelaten te worden.

Cross, ondanks de warmte voorzien van stofjas, concentreerde zich enkel en alleen op het zingen; tenminste als je het occasionele getrommel op de draagbare steeldrum niet meerekent. Maar dan nog wist ze met haar sensuele stem alle aandacht naar zich toe te zuigen. Het schitterende met enkel piano en occasionele gitaareffecten opgeluisterde I Don't Want Children was daar ongetwijfeld het toppunt van. Bovendien maakte ze ter plekke (bijgelicht door de enige rechtopstaande neonlamp) een tekening op een flipchart, door elk van de aanwezigen in te passen bij de muziek. De aanzet werd eerder gegeven om de sketch tijdens instrumental Jornada helemaal af te werken. En dan was er nog afsluiter Relay Runner, zowat het enige nummer waarin de elektronica een grotere rol kreeg; de frontvrouw huppelde het hele podium over en dwarrelde ook nog eens door de zaal.

Toen het concert na negen nummers werd afgerond en het publiek smeekte om nog een extraatje,  daagde de band onverwacht terug op voor wat naar eigen zeggen het eerste bisnummer van de tournee werd. Ook Shadow Relief had hetzelfde betoverende effect als de rest van de songs, waardoor menig toeschouwershart ongetwijfeld nog een bijkomend sprongetje maakte.

De hele plaat werd daarmee gespeeld. Enige conclusie, die wij kunnen trekken na deze show, is dat het eeuwige zonde zou zijn om dit tussendoortje te rusten te leggen. Dat loszittend schroefje in Emily Cross nemen wij er dan met plezier bij.