Bear's Den - Luisteren naar muziek zou eigenlijk een vorm van therapie moeten zijn

Op vrijdag 30 juni stond Bear’s Den in The Barn op Rock Werchter. Voor de show maakten de empathische Britten tijd vrij in het drukke schema om ons te woord te staan.

 

Jullie maken nu al enige tijd muziek. Zijn jullie nog steeds zenuwachtig of bang voor de reactie van het publiek op jullie albums of jullie shows?

Andrew Davie: Ja, eigenlijk wel. Elke keer we muziek uitbrengen, voelen we ons opnieuw zenuwachtig. Dat geldt ook voor shows van dit formaat. We blijven hopen dat dit gevoel ooit zal weggaan, maar ik denk dat, als je echt geeft om je werk, je altijd wel nerveus zal zijn als het wordt uitgebracht. De nummers zijn als je kinderen. Het is altijd zenuwslopend om ze los te laten in de wijde wereld.

Hebben jullie een bucketlist van mensen, waarmee je ooit zou willen samenwerken?

Davie: Natuurlijk. Maar het zijn er zo veel dat het moeilijk is om zomaar iemand te noemen. Er zijn zoveel artiesten die we bewonderen en waarmee we willen samenwerken. Het was echt cool om te openen voor Neill Young en hij heeft een grote invloed op ons. We zijn ook grote fan van The National. We hebben al vaak gedroomd om ooit samen te werken met iemand als hen. Wie weet, ooit misschien.

Tijdens de afgelopen drie jaar kregen we van jullie de albums 'Fragments', 'Blue Hours' en nu de ep 'First Loves'. Maar jullie hebben ook de soundtrack geschreven voor de Apple TV+-show ‘Trying’. Hoe was dat?

Davie: Het was de eerste keer dat we zoiets deden, maar het was echt leuk. Het is een heel toffe tv-show met een heel schattig verhaal. Het was verfrissend om eens uit mijn eigen hoofd te kruipen en muziek te schrijven vanuit het perspectief van een leuk koppel. De show gaat over twee mensen, die ouders worden. Kevin (Jones, nvdr) en ikzelf zijn tijdens de pandemie zelf vader geworden. Het was leuk en ergens ook romantisch om naar een serie te kijken en hiervoor muziek te schrijven terwijl je identiek hetzelfde meemaakt. Het was echt tof.

Hoe is het om een vader te zijn?

Kevin Jones: Hard werk, maar het is echt wonderbaarlijk.

Teach Me Ava is een nummer voor jouw dochter, Andrew. Kan je daar iets meer over vertellen?

Davie: Teach Me Ava is een lied dat ik voor mijn dochter schreef nog voor ze is geboren. Ik was heel zenuwachtig voor de geboorte en alles errond, maar ook voor de toekomst. Naarmate we ouder worden, hebben we de neiging om vanuit eigen ervaringen iets cynischer en verbitterd naar het leven en veranderingen te kijken. Zelf wil ik niet zo’n invloed hebben op anderen. Ik wil positief in het leven staan. En zelf een kind krijgen is als een nieuwe kans om opnieuw toe te spitsen op het mooie in het leven.

Er zijn duizend-en-één redenen om negatief in het leven te staan, maar dat geldt ook voor al het positieve, romantische en liefdevolle. Teach Me Ava gaat over het overweldigd worden door gevoelens bij het ouderschap, maar ook over de magie, de angst en de zorgen die erbij komen te kijken, waarvan ik dacht dat ze ooit wel verdwijnen. Maar ik heb al gehoord dat dit niet het geval is.

In jullie vorig werk, lag de focus voornamelijk op de meer romantische kant van het leven. Maar op de ep wordt er meer gefocust op de onrust en de weinig geziene elementen van het verliefd worden. Waarom heb je die keuze gemaakt?

Davie: Wanneer we aan muziek werken, willen we de complexiteit van onderwerpen zo goed mogelijk overbrengen. Dus het gaat echt om zo eerlijk mogelijk te zijn over eigen ervaringen. Evelyn gaat bijvoorbeeld over onbeantwoorde liefde, terwijl Helen Of Hammersmith Bridge het eerder heeft over een geobsedeerde relatie, waarbij de ene alle macht heeft in de dynamiek en de andere niets. Het is eerder een verdieping van eerdere liefdeservaringen. In Teach Me Ava gaat het dan weer over het niet overdragen van eigen opgedane ervaringen. Dat was toch wat ik wou bereiken. Ik weet niet of dat ook gelukt is, maar het gaat erom dat je verleden je toekomst niet te veel mag bepalen. 

Summer & Smoke is geïnspireerd door het gelijknamige toneelstuk. Wat sprak je aan in het toneelstuk dat je besloot om er een nummer over te schrijven?

Davie: Ik heb het toneelstuk gezien in Londen en het was prachtig. Er is iets heel interessants aan dat stuk. Op het einde van het podium staan er zes piano’s opgesteld in een halfopen cirkel. De acteurs komen op het podium en nemen elk plaats achter een piano die ze tijdens de voorstelling bespelen. Het was echt heel cool om te zien. Het stuk zelf gaat over voor de allereerste keer verliefd worden. Het was zo goed dat ik tijdens het kijken mijn eigen eerste verliefdheid weer voor ogen kreeg. Na de voorstelling ben ik naar huis gegaan en beginnen schrijven. Ik ben zeker niet gaan kijken met de bedoeling om een nummer te schrijven. Maar als ik echt geïnspireerd ben, dan begin ik er gewoon aan zonder er al te veel bij na te denken met Summer & Smoke als resultaat.

Jullie nummers (zoals Teach Me Ava en Summer & Smoke) zijn heel persoonlijk. Schrikt het je niet af om je gevoelens zomaar openbaar te maken?

Davie: Als het niet moeilijk lijkt om het in muziek te gieten, dan lijkt het bijna niet de moeite om er iets over te schrijven (lacht). Wat eigenlijk een rare denkwijze is. Maar wanneer we aan onze muziek werken, dan probeer ik iets te maken dat ook mezelf ontroert. Ik probeer iets over te brengen dat ook bij mij gevoelens oproept. Want als ik het voel, dan voelen anderen het hopelijk ook. Muzikaal gezien proberen we het interessant en opwindend te houden.

Voor ons beiden komt het erop neer dat we tegemoet komen aan onze eigen criteria van wat krachtig, interessant, donker of wat dan ook is. En hopelijk kunnen we dit dan voldoende vertalen, omdat we het zelf hebben meegemaakt. Dat is toch wat we hopen te bereiken. Ik weet niet of we hier altijd in slagen, maar dat is wel onze droom.

Kunnen we jullie muziek dan zien als een vorm van verwerken van eigen ervaringen?

Davie: Waarschijnlijk wel. We prijzen ons gelukkig dat we regelmatig berichten krijgen van mensen die vertellen welke impact onze muziek op hun leven heeft gehad of hoe het hen heeft geholpen in het leven.

Jones: Die berichten zijn echt een krachtig symbool. Luisteren naar muziek zou eigenlijk een vorm van therapie moeten zijn. Uiteindelijk proberen we moeilijke en complexe gevoelens over te brengen naar anderen die eenzelfde ervaring hebben meegemaakt. En als je je daarin kan vinden, dan verlicht dat de last voor beide partijen. Het gaat hem eigenlijk om het creëren van een connectie met het publiek. Dat is waar mens-zijn over gaat.

We hebben gehoord dat er in het najaar een tweede ep aankomt. Wat mogen we daarvan verwachten?

Davie: We weten eigenlijk niet hoeveel we daarover mogen zeggen, maar blijkbaar redelijk veel (lacht). Het bevat heel wat nummers waar we echt trots op zijn. We hebben twee nieuwe nummers gespeeld tijdens onze show in Amsterdam, maar dat gaan we vandaag niet doen. Het is net iets te beangstigend om nieuw werk, dat nog niemand heeft gehoord, te spelen op een festival. Maar we zijn echt heel trots op alle nummers die op de nieuwe ep staan. Ze zijn trouwens opgenomen op hetzelfde moment als 'First Loves'. Dus ze liggen in dezelfde lijn. Maar we kijken ernaar uit om het een kans te geven.

Straks gaan jullie optreden in The Barn op Rock Werchter voor een veelzijdig publiek. Waar gaat jullie voorkeur naar uit: optreden op een festival of een klassieke show als headliner en waarom?

Jones: Er zijn zeker verschillen. Het is sowieso een andere energie. Uiteindelijk willen we gewoon een connectie hebben met het publiek. Maar er is een verschil tussen een verbinding creëren met het publiek tijdens een eigen show, waar bijna iedereen zo goed als alle nummers kent, en een show van een uur voor veel meer mensen die je muziek minder goed kennen. We proberen in beide gevallen onze energie over te brengen, maar op een andere manier. Maar uiteindelijk willen we gewoon bereiken dat we de mensen raken met onze muziek en hen emoties doen voelen.

Muziek verandert hoe je je voelt, wat enigszins de meest voor de hand liggende zaak ter wereld is om te zeggen. Dat overkwam me onlangs ook: ik luisterde naar een nummer en ik begon me anders te voelen. En ik dacht bij mezelf: “Oh, dat is wat wij doen!”. Maar ik had het nog nooit eerder luidop gezegd.

Hoe ervaren jullie live optreden?

Davie: Zweterig. Zeker met dit weer. (lacht)

Jones: We zijn er gek op. We hebben veel geluk dat we een band hebben waarmee we goede vrienden zijn. We kennen elkaar al tien jaar of meer. Op het podium is het eerder een familiegevoel en vertrouwen we elkaar. Dat is ook nodig als je een show speelt zo groot als deze.

Wat is het grootste compliment dat iemand je kan geven?

Davie: Goede timing, goede tune? (lacht)

Jones: Als mensen zeggen dat onze muziek hen echt heeft geraakt. Daarvoor doen we het.

Wat is de meest indrukwekkende ervaring die jullie al hebben meegemaakt tijdens een optreden?

Davie: Da's een lastige, niet?

Jones: Het kan een echte "outer body"-ervaring zijn, maar het kan ook een echte "inner body"-ervaring zijn.

Davie: De eerste keer dat we hier speelden was echt fantastisch, één van onze beste optredens ooit. The Barn is een speciale plaats om te spelen. Wanneer de connectie met het publiek er is, dat is pas indrukwekkend. 

Jones: De energie, die we toen terugkregen van het publiek, was een echte verrassing. We wisten niet dat de mensen echt naar onze muziek luisterden in België. Meestal speelden we voor vijfhonderd tot duizend mensen en toen kwamen we in The Barn terecht. Ik weet niet hoeveel duizenden mensen er waren, maar het was echt overweldigend. Echt fantastisch.

Als jullie vandaag nog tijd hebben om naar andere groepen te kijken, wie wil je dan zeker zien?

Jones: We willen zeker Ben Howard zien. We zijn vrienden met de band. We waren al een aantal keer supporting act voor hem. Een keer in Parijs en een in keer in Keulen. De band is echt goed en hij is een toffe gast.

Davie: En deze band (The Interrupters waren net begonnen aan de set op de Main Stage, nvdr).