Ernst - 'Sad Seasons: Summer'
Alle seizoenen goed.
Ziezo, de jaarcirkel is rond. Een jaar geleden begon de band Ernst aan een reeks ep’s die elk in vijf songs de sfeer opriepen van een seizoen, maar tegelijk hun bandnaam eer aandeden. Zo waren er ‘Sad Seasons: Autumn’, ‘Sad Seasons: Winter’ en ‘Sad Seasons Spring’ waarin het collectief de liefde voor dode dichters als Baudelaire, Emily Dickinson Christina Rossetti en William Blake niet onder stoelen of banken stak en putte uit vele invloeden als blues, bossanova, yèyè en jazz.
De zomer duurt bij Ernst helaas slechts vier songs. En zo klokt het uiteindelijke album ‘Sad Seasons’ af op negentien (en geen twintig) songs. De vier nieuwe nummers staan vooraan op de plaat zodat het jaar van Ernst met de zomer begint. Een beetje vreemd, maar daar gaan we niet over zeuren, want geen betere song om het album te openen dan Summer Moonlight.
Hierop haalt Ernst nog eens alles uit de kast. Eerst horen we spelende kinderen aan de waterkant en dan barsten al die kinderkelen ook nog eens uit in een enthousiast “na na na na na” en pompt de ritmesectie een zomerse beat uit de vellen, bassnaren en tamboerijn. Debby Termonia zingt smachtend de (bewerkte) tekst van ‘'Tis Moonlight, Summer Moonlight’ van Emily Brönte (mevrouw ‘Wuthering Heights’) alsof haar leven ervan afhangt. Zomerser wordt het zelfs niet op de pier van Blankenberge.
Nog verrassender is misschien wel de begrafenissong ‘Let Me Go’. Hoe kan je zoiets vrolijk en opwekkend laten klinken? Wel, Ernst kan dat. Voor de tekst gingen ze weer te raden bij hun favoriete poëet Christina Rossetti’ en eigenlijk is haar tekst al troostend: “When I come to the end of the road / And the sun has set for me / I want no rites in a gloom filled room / Why cry for a soul set free?”, vroeg zij zich in de negentiende eeuw al af en Ernst zet er een swingend ritme onder en laat haar excentrieke frontvrouw haar gang gaan. Voor je het weet, dans je rond de koffietafel.
De tekst van Bésame Mucho is heel wat triester, maar welk gemis is er groter dan dat aan een vakantielief waarmee je een heerlijke zomer doormaakte? The Beatles, Frank Sinatra en Julio Iglesias zijn maar enkele namen die eerder deze latinklassieker uit 1945 naar hun hand probeerden zetten, maar de versie van Ernst ligt ergens tussen die van Dave Brubeck en Connie Francis in met een vleugje jazz en een beetje bolero.
In de afsluiter van de zomer Oh My Love komen de kinderkoortjes nog eens terug. De tekst, die losjes gebaseerd is op die van een ander gedicht van Rossetti (‘Twice’), sluit dan weer eerder aan bij die van Bésame Mucho. Het is dan ook perfect te begrijpen dat er geen vijfde zomersong meer volgt en de herfst zich aandient met Eldorado. Gaat het spreekwoord niet dat mooie liedjes niet lang duren?
Hier gelukkig wel, want ook de vorige delen zijn meer dan de moeite waard. Ernst is dan ook een band zoals er geen twee zijn. Ontdek ‘Sad Seasons’ op de streamingdienst van je keuze: