Ernst - 'Sad Seasons: Winter'

Na de herfst komt…

Op 21 december, de kortste dag van het jaar, waaide hier door een kier een ijskoud windje door de brievenbus, maar het bracht wel een mooi plaatje mee: ‘Sad Seasons: Winter’ van het Limburgse Ernst. Dat collectief rond gitarist Olivier Elen behoort al een paar jaartjes tot één van de gezelschappen die de liefde voor poëzie koppelt aan smaakvolle pop noir en dat is op de tweede ep in het kader van ‘Sad Seasons’ niet anders.

Het eerste deel verscheen in het najaar en het concept is ondertussen bekend. De band neemt (vaak reeds geschreven) teksten en zet die op muziek. Dit keer allemaal rond het thema "winter", nadat ze eerder al songs verzamelden rond “the art of being serious”, griezelverhalen en het thema “herfst”.

De ep opent met het magistraal gezongen What Would I Give, een tekst van Christina Rossetti, de dichteres uit de negentiende eeuw wiens teksten al vaker als vertrekpunt diende. De link met het thema “winter” is niet overduidelijk, al is er wel sprake van een ijskoud hart en een nieuwe start, iets wat wel aansluit bij de tijd rond oud en nieuw. Maar het belangrijkste is hoe sterk dit nummer binnenkomt ondanks de spaarzame instrumentatie. De band laat veel openingen tussen de noten en geeft zo ook ruimte aan de geweldige stem van Debby Termonia.

Een andere favoriete poëet van de band, William Blake, schreef de tekst van Eternity. Opnieuw klinken de drums hol en ver en de gitaar ingehouden, maar de zang schuift hier op richting klassiek. Prachtig voor wie van het genre houdt, maar zelf zijn we hier niet zo wild van.

Met het bluesy The Winter Of Discontent wordt verwezen naar de tekst van William Shakespeare uit ‘Richard III’ al lijkt het wel een klaagzang uit de Mississippidelta tegen het onrecht dat de arme zwarte bevolking werd aangedaan. Het staat in schril contrast met het wat Russisch aandoende Bygone Snow. Opnieuw zorgde Rossetti voor de tekst (uit: ‘I wish I could remember that first day’) maar Ernst zet er een kozakkenkoor over en laat Termonia acteren als operettezangeres.

Afsluiten doet Ernst dit keer met California Dreaming van The Mama’s And The Papas in een vertraagde versie die bijna een religieuze ervaring is. Er zit veel echo op de stem van Termonia waardoor het lijkt alsof het nummer werd opgenomen in een koude, lege kerk waarin de schaars geklede engeltjes verlangen naar de warmte van de zomer.

U merkt het: Ernst gaat losjes om met het thema en toch zit er heel veel samenhang tussen deze vijf songs. Op 21 maart komt het volgende deel in dit vierluik uit. Benieuwd hoe ze de lente ook als “sad season” gaan laten klinken.