Ernst - Sad Seasons: Autumn

Onze eerste kennismaking met dit collectief dateert van twee jaar geleden en was prompt goed voor een paar nummers die men mag spelen op onze begrafenis.

‘The Art Of Being Serious’, zo heette dat prachtschijfje waarmee het Truiense Ernst ons twee jaar geleden compleet verraste. Het enigmatische collectief is ondertussen iets minder onbekend. Er volgde vorig jaar nog een ep ‘Er Wordt Verteld’ met muzikale griezelverhalen en voorbije zomer kwamen ze op de proppen met een zomersingle in de vorm van een muzikale postkaart.

En nu is er ‘Sad Seasons: Autumn’ het eerste deel van een muzikaal vierluik met seizoensgebonden muziek en – de naam verraadt het al – een ep vol herfstige muziekjes. En één van de vijf nummers kennen we al: het door Debby Termonia prachtig gezongen Unmindful Of The Roses. Dat nummer stond ook al op de eerste ep.

Maar de vier andere zijn dus wel nieuw. En wat meteen opvalt: de link met de herfst ligt er niet vingerdik op. De kraaien mogen dan wel krassen als treuren ze over een geoogste akker maïs in opener Eldorado (een tekst van Edgar Allen Poe), verder lijkt deze track geen link te hebben met het najaar.

De link lijkt eerder “goud van aard”, want wordt eerst het mytische goudland van de Inca’s bezongen, dan heet de tweede track gewoon Gold. En heeft de eerste track nog een elegisch karakter dat past bij Allerheiligen en Allerzielen, dan is Gold, dat losjes gebaseerd op She Walks In Beauty van George Gordon Byron. Gewoon een swingende jazzy track met de staande bas van Eugene Lachute, een mannenkoortje, veel snaredrum van Kristof Meeuwissen, vingerknips en een zangeres die de stem laat dartelen als vallende bladeren die een speelbal zijn van de wind.

Op When I’m Dead My Dearest gaat de band aan de slag met het gedicht van Christina Rossetti, van wie ze ook al de tekst leenden voor Unmindful For The Roses. En ook afsluiter Remember Me, heeft een tekst van deze dichteres uit de negentiende eeuw. Het is duidelijk dat al deze songs een link hebben met de typische feesten van het najaar, maar het blijkt ook dat de nummers nog op een andere manier met elkaar verbonden zijn.

Hoe dan ook, laat dit het luisterplezier niet in de weg staan. Er wordt hier prachtig gemusiceerd. De gitaar van Olivier Elen lijkt wel van honing, de dwarsfluit in When I’m Dead My Dearest zit precies op de juiste plaats en de zang van Debby Termonia moet nergens onderdoen voor die van een jonge Dani Klein.

Wil je de herfst in stijl beginnen, dan is ‘Sad Seasons: Autumn’ een prima idee.