Ernst - 'Sad Seasons: Spring'

De lente heeft sinds 2020 door de start van corona bij ons een pak van zijn glans verloren. En ook nu, terwijl een oorlog woedt op het “oude continent”, is er weinig te jubelen om nieuw leven. En alsof Ernst het vooraf wist, hebben ze de perfecte ep bij dit gevoel gemaakt.

Vorige week deelden we al In Spring, de single van deze derde ep in een reeks van vier. Eerder verschenen al ‘Sad Seasons: Autumn’ en ‘Sad Seasons: Winter’. Logisch dat vandaag ‘Sad Seasons: Spring’ verschijnt. En die trapt af met een van de twee elegische liederen van Edward Grieg: Våren (De laatste lente), maar dan natuurlijk in de versie van Ernst, een versie van nog geen twee minuten, alsof ze het einde niet te lang willen rekken.

Toch valt er nog genoeg moois te ontdekken in de winter van het leven en ook op deze ep. In Spring is een betoverende song en door de tekst van Baudelaire's Horreur Sympatique op een vrolijke melodie te plakken, inclusief yéyé-handgeklap, ontaardt het hier zelfs in een feestje.

En heeft er al iemand gezegd dat Debby Termonia nog sexyer klinkt in het Frans? Of wanneer ze nonsens brabbelt in ons oor zoals tijdens Didah Dida. Ze lijkt hier behoorlijk boven haar theewater en ook de dwarsfluit kronkelt zich rond de bas alsof ze weke benen heeft, maar plezant is het wel.

Voor de afsluiter grijpt Ernst nog eens terug naar debuutalbum ‘The Art of Being Serious’. “Ook Uphill (met een tekst van Christina Rossetti) is zo mooi dat het bijna pijn doet. Het voorzichtige fluitje licht op in de song als de witte fosforescerende strepen op zwart asfalt in het licht van de auto en de zang en het aangerukte koper zijn warm als een zuiders briesje,” schreven we daarover in onze recensie. En we nemen daar geen woord van terug.

De link met het thema “lente” is ons hier niet duidelijk, maar de afsluiter vervult ons wel met vreugde, net als… de warme lentezon. En zo begon de lente van Ernst aarzelend en donker, maar sprankelt ze toch van levenslust aan het eind. Net echt.