#Voorbeschouwing - Swing '25
Onder het motto “Blues For The People” wordt volgend weekend, van vrijdag 22 tot en met zondag 24 augustus, op het knusse dorpsplein van het Vlaams-Brabantse Wespelaar voor de zevenendertigste keer Swing georganiseerd. Zoals steeds gratis en voor niets, maar ook weer met een zestiental namen om naar uit te kijken.
We weten niet wat uw plannen zijn voor volgend weekend, maar wie eraan denkt met de trein te pendelen tussen Maanrock in Mechelen en Marktrock in Leuven, kan net zo goed een tussenstop maken in het station van Wespelaar-Tildonk om daar te genieten van de ongedwongen sfeer en van enkele gratis bluesoptredens. Het festival werd in 1988 voor het eerst georganiseerd, en op het vermaledijde coronajaar 2020 na zijn de organisatoren er telkens in geslaagd een kwalitatief sterk en vooral erg evenwichtig programma samen te stellen. Niet alleen zijn zowat alle relevante artiesten uit de Belgische blueswereld er al minstens één keer te gast geweest, elk jaar weten de mensen van Swing ook één of meerdere grote namen uit het buitenland te overtuigen om te komen spelen in het bluesdorp.
Op vrijdagavond 22 augustus staan er “slechts” drie namen op de affiche, maar wat ons betreft zijn dat dan ook drie voltreffers. David Ronaldo & the Dice, die een week eerder nog mochten aantreden op het Roemeense Brasov Jazz & Blues Festival, krijgen de eer de festiviteiten in Wespelaar om 19.00u. op gang te trappen. Volkomen terecht, want de band heeft niet alleen een sterke live reputatie, met ‘Six String Preacher’ maakten ze ook een heel straffe southernrockplaat die zich moeiteloos kan meten met de grote, internationale namen in het genre.
Vaste klanten van de Hnita Jazz Club in Heist-op-den-Berg zullen ongetwijfeld erg blij zijn met de komst van Dom Martin. De Noord-Ier is nog maar vierendertig, maar heeft omzeggens meer awards op de schouw staan dan dat er kampioenstruien in de kast hangen van Remco Evenepoel. Hij wordt aanzien als de geestelijke zoon van legende Rory Gallagher en doet die vergelijking ook alle eer aan. De akoestische sets van Martin zijn beklijvend en intrigerend. Wanneer hij elektrisch gaat, zijn ze ronduit verschroeiend. (Wie ons niet gelooft, moet het maar eens navragen in Heist.)
De eerste avond wordt afgesloten door DeWolff, een trio dat de grenzen van thuisland Nederland én van het bluesgenre ruim overstijgt. Hoewel de leden nog dertig moeten worden, heeft dit Hammond-gitaar-en-drums-trio al tien studio- en drie live platen op de teller. Keuze genoeg dus voor deze terechte headliner om daar een opwindende set uit te puren.
Op zaterdag beginnen ze er al aan in de vroege namiddag, om half twee. Opvallend: geen Belgische namen op die tweede dag, maar een qua nationaliteiten zeer divers programma. Het Nederlandse Mojo Hand & Luca, een alliantie van de band Mojo Hand en de jonge, uiterst getalenteerde gitarist Luca, opent de debatten, en geeft daarna het stokje door aan de Australiër Jesse Redwing (wiens werk sterk beïnvloed is door dat van Peter Green, John Mayall en Eric Burdon, zeg maar de peetvaders van de Britse blues), het Spaanse Noa & The Hell Drinkers (winnaars van de European Blues Challenge van ’23) en de Brit Mississippi MacDonald, die met zijn warme stem de diepe emotie van Memphis-soul koppelt aan klassieke bluesgitaar.
De Amerikaan Eric Johanson, die een frisse, eigentijdse benadering brengt van de blues zonder zijn roots te verloochenen, geeft zaterdag zijn eerste Belgische show met eigen band. Zijn landgenoot Shawn Pittman komt samen met The Özdemirs (de Duitse bassist Erkan Özdemir en zijn zonen Kenan en Levent) zijn liefde voor rauwe Texasblues belijden. De hoogste stek op het podium is die dag voor Chambers Deslauriers, het Amerikaans-Canadese echtpaar Annika Chambers en haar gemaal Paul DesLauriers. Zij kwam via de gospel terecht in blues en soul en werd de afgelopen vier jaar in eigen land liefst drie keer uitgeroepen tot Best Blues Soul Female Artist. Manlief doet daar niet voor onder, want ook hij rijgt in Canada en daarbuiten de prijzen aan elkaar.
De namiddag van de derde en laatste dag wordt gedomineerd door artiesten uit de Lage Landen. Het beloftevolle La Ratte uit Nederland bijt de spits af. Zij zijn één van de veelzijdigste acts, want deze jonge band belicht in elk nummer van debuutplaat ‘Astray’ telkens een ander facet van Amerikaanse rootsmuziek. Zij worden afgelost door Doghouse Sam & his Magnatones. Na een pauze van enkele jaren stond de band van “onze” Wouter Celis er eerder dit jaar weer met het geweldige ‘Gone Too Long’, een plaat waarop “the good times” weer als vanouds “rollen”. In deze band spelen twee muzikanten uit Nederland, Dave Reniers laat zich bij Big Dave & The Dutchmen bijstaan door maar liefst vier noorderburen. Dat de mayonaise pakt, bleek een paar maanden geleden, want zij leverden dit voorjaar met een titelloze (én vlekkeloze) debuutplaat, geworteld in de blues en soul uit de jaren vijftig, een ferm visitekaartje af.
In de vroege avond nemen de Amerikanen de boel over, te beginnen met grote belofte Jovin Webb. Na wat doelloos dobberen op de woeste baren des levens, kon hij dankzij 'American Idol' dan toch zijn muzikale dromen waarmaken. In het najaar van 2024 verscheen zijn bejubelde debuutplaat. Naar verluidt, is zelfs Lionel Richie onder de indruk van zijn stem. Rond acht uur maakt Webb plaats voor de Sherryl Youngblood Band uit Chicago. Youngblood is de dochter van de dirigente van een gospelkoor. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze begon te zingen in de kerk. Later maakte ze deel uit van het veelvuldig gelauwerde Rev. Milton Brunson and the Thompson Community Singers of Chicago en werkte ze samen met tal van blues- en R&B-artiesten. In 2013 richtte ze haar eigen band op en daarmee staat ze nu voor het eerst in ons land.
De act, die dit jaar met de grootste en de meeste letters de affiche van Swing siert, is Take Me To The River All-Stars New Orleans. Een hele mond vol, maar ze zijn dan ook met elf en ze tellen maar liefst vier telgen van de roemrijke Neville-dynastie in de rangen. De bekendste is Cyril Neville, die samen met drie broers een halve eeuw geleden The Neville Brothers oprichtte. Van die oorspronkelijke line-up leven er nog twee, Cyril en Aaron, maar die laatste stopte met touren, toen hij tachtig werd. Wel van de partij zijn hun respectieve zonen Omari en Ivan en Ian Neville, de zoon van wijlen Art “Papa Funk” Neville. Samen met onder meer Big Chief Bo Dollis Jr. (van The Wild Magnolias), Anjelika Joseph en Martin Shore laten ze in Wespelaar de hoogtijdagen van de New Orleans scene herleven. Een must see, zonder enige twijfel!
Meer info op www.swingwespelaar.be, waar de onvolprezen Edwin Risbourg (van nationale bluestrots The BluesBones en mede-organisator van het festival) een knappe Spotify-lijst dropte met tal van proevertjes.