Veertig jaar AB: de redactie

Flashback

In veertig jaar kan er nogal wat gebeuren. Wij lieten een ballonnetje op bij de redacteurs en kregen antwoorden van enkele oudgedienden en jonge knakkers, allemaal even enthousiast over de Brusselse concerttempel en wat ze er hadden meegemaakt. Er kleven duidelijk nogal wat herinneringen aan dat gebouw daar aan de Anspachlaan. En dat hoort ook zo.

(cd)

Het eerste: Chris Isaak (24.03.1991)

Het meest recente: dEUS (26.05.2019)

Beastie Boys (21.06.1992). De ‘Check Your Head’-tour was een waarlijke openbaring voor ons gezelschap dat hiphop tot dan toch maar inferieur vond aan gitaren. Wat een waanzinnige crossover was me dat. Wat een draaikolk van rhymes en hardcore.

Sebadoh (25.05.1999). Zonder twijfel het slechtste Sebadoh-concert dat we zagen. En ook het zatste concert tout court. Lou Barlow eindigde moederziel alleen, schreeuwend op de grond, zijn microfoon niet eens meer binnen handbereik. Het resterende publiek stond hem met handgeklap bij om toch nog iets van Flame te maken. De twee decennia daarna zou Lou Barlow zich bij elke passage in de AB excuseren voor die avond.

Health (12.04.2009). Eerste kennismaking met deze overdonderende Californische orkaan (die de Japanners van Mono daarna als koorknaapjes deed klinken). Op mijn netvlies brandt nog na hoe hard BJ Miller hoog op het podium op zijn drumvellen mepte!

My Bloody Valentine (03.09.2013). Hun vorige concert in de AB (30.04.1992) was beter, maar van dit concert herinner ik me vooral de heisa rond de decibelnormen. Net voor het concert projecteerde de band de boodschap “The promoters have enforced Belgian law because they are afraid of the Belgian authorites [sic]. mbv would like to tell you this is the only country to date which has enforced such an unintelligent law". Na de piek van 134dB op Pukkelpop een aantal jaar eerder, schafte ik me net voor deze passage in de AB toch maar eens degelijke oordoppen aan…

Amenra (31.10.2017). Niet beter dan alle andere Amenra optredens die ik zag, maar de sideshow met de vleeshaken deed me toch even door de benen zakken en naar de Foyer strompelen voor een glas water.

(gd)

Venetian Snares (18/05/2005). Die ene keer dat ik mezelf in de AB bevond, was in het voorjaar van 2005. Na wat Google-werk kwam ik uit op een deels vervallen pagina van de AB die mij nog net wist te vertellen op welke datum het precies was: 18 mei. Mijn broer en ik maakten de lange trip van Arnhem naar Brussel om de Canadese elektronicaproducer Aaron Funk aka Venetian Snares te zien optreden in het kleine bovenzaaltje. Op dat moment had Venetian Snares net het briljante 'Rossz Csillag Alatt Született' uitgebracht. De boomlange Funk kwam het podium op en nam plaats achter een bescheiden batterijtje apparatuur, naar onze mening twee cd-spelers, een mixtafeltje en een sampler. Hij leek vrij weinig te doen. Wat hij wel deed, was in rap tempo halveliterblikken bier wegtikken. Resultaat: de set werd harder en uiteindelijk rommelig. Hij kwam tijdens de set zelfs even naast ons staan. Het zal vast niet zijn geweest om te horen of het in de zaal wel goed klonk, maar tof was het wel. Na afloop van de set - en een tray bier verder - signeerde hij, lichtelijk van de wereld, mijn kaartje. Ook wou hij mijn hand signeren. Op het kaartje stond “AARON FUNK”, op mijn hand “X”.

(jg)

Je zal maar naar een bandje als Oasis willen gaan zien. Voor de gelegenheid hadden mijn broer en ik speciaal langharige pruiken opgezet om niet op te vallen tussen de busladingen vol Mancunian fans die waren afgezakt. Allicht heeft de zaal nooit meer zoveel f**k you’s of c*nts moeten slikken. MTV filmde het geheel. Ergens heb ik nog de videocassette waarop we onszelf herkenden met knotsgekke carnavalpruiken. Hilarisch.

Achttien jaar. In feite waren we met de chiroleiding op weekend, maar als The Orb naar de AB komt, glippen we toch maar lekker met zes man weg. Voor de Orblivian tour hadden de ambientmeesters de zaal in surround sound gestoken, waardoor de speakers achterin de zaal(!) andere klanken gaven dan voorin, waardoor je je eigen stereosound kon kiezen. Madness.

Ergens al eens van Godspeed You!Black Emperor gehoord, maar in de begindagen was dit ongekend fenomeen echt nog … een fenomeen. Op die manier zelfs dat het niet verwonderde dat één van de vele muzikanten plots naar de achterkant van het podium wegkroop om - op de rug gelegen en naar het plafond starend - in volle extase zijn eigen postrockclimax te beleven. Pas na dertig minuten had ik door dat ik met open mond quasi schouder aan schouder stond met Geike “Hooverphonic” aan de balkonreling van het eerste verdiep. Over climaxen gesproken.

Niet dat u ervan hoeft wakker te liggen, maar The Skatalites hebben ook al enkele keren deze concerttempel bezocht. Ik herinner me levendig het moment dat de popular punkrock-jugend reggaemuziek volop omarmde (moet eind jaren negentig geweest zijn) en de bejaarde masters of ska - gewapend met krukken, stoelleuningen en contrabas om zichzelf overeind te houden - compleet uit zichzelf gingen, toen ze zagen dat jongeren tot achterin de zaal begonnen te stagediven op hun Guns Of Navarone.

En als we toch bij Jamaica zijn. Het meest memorabele reggaeconcert ever was zonder twijfel  Black Uhuru ft. Sly & Robbie met Michael Rose als frontzanger. Zeker toen, na een stoomtrein van een dik uur rootshits met zalige dubwalmen, de legendarische Riddim Twins (Sly Dunbar op drums en Robbie Shakespeare op bas) enkel op bas en drums nog een twintigtal minuten instrumentale riddims en hoogtepunten ten beste gaven: een majestueus muzikaal orgasme voor elke red-gold-and-green-fan!

(ma)

James McMurtry (21.02.2015) James wie, denk je misschien, maar deze bebaarde bard zorgde wel voor een krop in onze keel met zijn optreden in Huis 23 (nu het AB Salon). Wij verkiezen vaak de intimiteit van een huiskameroptreden (zie ook lager) en dit optreden was echt een voltreffer van formaat waar we nog met veel plezier aan terugdenken.

The Monotrol Kid (02.06.2014) Als liefhebber van folk en Americana beleefden we in De Club een geweldige avond met The Monotrol Kid die toen net zijn plaat ‘My Talk My Song’ uit had. Sindsdien volgde een nog betere plaat met ‘Rain In The Face’ en binnenkort verbaast deze band de wereld met een nog straffere plaat. Boek maar al een grotere zaal over een jaar of zo! 

Noah And The Whale (05.10.2011) Een band die ook van de Club naar Grote Zaal ging… en schreven we toen echt dat Noah And The Whale nog niet in de herfst van hun carrière zat? Vier jaar later trok Charlie Fink de stekker eruit en sinds 2013 trad de band niet meer op. L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. het zal wel, maar het is toch niet meer hetzelfde.

Haley Heynderickx (20.05.2018) Ongetwijfeld dé ontdekking van de eeuw in ons universum, deze Amerikaanse met Belgische roots. En bijna had ze bij ons thuis geslapen na deze intieme show, maar wij waren te terughoudend of onze deegrol thuis te zwaar, maar dat had eigenlijk geen bezwaar mogen zijn, want sterretjes zagen we na dit kleine optreden in Het Salon toch al.

(nvh)

Het eerste: Miles Kane. Oorspronkelijk zou mijn eerste optreden in de AB eentje van de synthpopgroep Hurts zijn, maar om één of andere reden kon ik niet wachten tot dan en besloot ik naar Miles Kane te gaan kijken. De goedlachse Brit kwam het tweede soloalbum ‘Don’t Forget Who You Are’ voorstellen en single Give Up hing al weken tussen mijn oren. Het onmeetbare gevoel van blijheid, dat ik ervaarde, toen ik op het balkon kwam en de prachtige rode zaal zag, kan ik nog steeds voor de geest halen. Het optreden zelf was, zoals je verwacht van een Britse artiest in Brussel, afgeladen vol met enthousiaste, doch licht geïntoxiceerde, eilandbewoners. Na het optreden werd het refrein van de titelsong nog minutenlang luidkeels gezongen door het publiek. 

Het meest intieme: Luke Sital-Singh. Zonder als “grootvader spreekt” te willen klinken: vroeger was alles beter. Ok, misschien niet alles, maar toch Huis 23 (tegenwoordig weinig origineel AB Salon). Het kleine woonkamertje leek alsof je in iemands huis terechtkwam voor een livingroomconcert. Je had nooit het gevoel dat je in de “grote Ancienne Belgique” zat. De perfecte locatie voor singer-songwriters, minimalisten of akoestische gekdoenerij. Luke Sital Singh past perfect in die drie categorieeën, met die weldoordachte popsongs. Het enige nadeel van Huis 23 lijkt wel het gebrek aan doorgroeivermogen. Weinig artiesten traden later op in de grote zaal, wat natuurlijk wel het mystieke anoniememuzikantensfeertje goed deed.

Het meest absurde: de DIW Kerstsoirée. Echt een concert kan je het niet noemen, maar toch is de DIW Kerssoireé één van de meest mythische avonden uit de recente AB-geschiedenis. Ten voordele van De Warmste Week bestormde de bende van De Ideale Wereld de Brusselse concertzaal en toverde ze die voor een avond om tot de meest gestoorde Samson en Gert-kerstspecial ooit. Vissenaarssalade, Ian Thomas als kerstengel en een stagedivende Sociaal Incapabele Michiel, die avond kon het allemaal. Gelukkig met muzikale begeleiding van onder meer Tim Vanhamel, Filip Kowlier en Isolde Lasoen.

Het beste: Warhaus. De eerste tonen van single The Good Lie waren destijds genoeg om meteen een ticket aan te schaffen voor het optreden in de AB Club. Of dit de perfecte zaal is voor Warhaus, weet ik niet, maar het kwam alleszins heel dichtbij. Het kleine zaaltje zal afgeladen vol voor wat een avondje Lynchiaanse popmuziek zou zijn. Moest The Old Roadhouse uit ‘Twin Peaks’ echt bestaan, was het de AB Club en stond Warhaus er elke avond het beste van zichzelf te geven. Slotnummer Bruxelles spookt nog steeds angstaanjagend mooi door mijn hoofd.

(pvg)

Het eerste: Crowded House in 1992 tijdens de ‘Woodface’-tournee. De piramide, die de band steevast bouwde met wijlen drummer Paul Hester bovenop, was een onvergetelijk gebeuren. En de muziek was ook niet mis.

Het grappigste: Dream Theater in 1998, toen zanger James Labrie vol overgave en met de ogen gesloten in de achterkant van de draadloze microfoon aan het zingen was en hij het pas na een half nummer doorhad, tot groot jolijt van band en publiek.

Het slechtste: Sparklehorse in 2002. Het was doodgewoon triest om horen, hoewel Mark Linkous dat in latere concerten helemaal goed maakte, maar toch is dit dus altijd blijven hangen.

Het beste: TV On The Radio in 2004, die de Club gewoon in golven overspoelden met fantastische songs en een ongelooflijke inleving. Dat concert hebben ze nooit meer kunnen evenaren, maar ik ben wel fan gebleven.

Het meest recente: The Alan Parsons Live Project, dat helaas niet helemaal kon overtuigen, al moet ik één van de enigen zijn geweest, die daar zo over dacht. 

(tt)

The Black Crowes (20-08-1991). De groep had met ‘$hake Your Money Maker’ nog maar één album op haar naam staan, maar bracht een zwoel southern rockfeestje in een aardig volgelopen AB die dinsdagavond. De broertjes Robinson waren wat moe van het lange touren, maar dat kon de pret niet drukken.

Calexico (19-09-2012) Na een lange adempauze kwam Calexico de AB nog eens met verstomming slaan. Een betoverend “zuiders” Americanafeest en misschien wel het beste optreden dat ik van de groep zag. De registratie van dit concert zou later door de groep uitgebracht worden op vinyl en cd als ‘Ancienne Belgique Vol.2’.

Arsenal (13-05-2015) De groep vierde haar vijftiende verjaardag in stijl. In een spookachtig bos brachten ze een bij momenten feeëriek en surrealistisch optreden. In de achtergrond kon je Charlotte Adigéry herkennen en Lydmor en Shawn Smith tekenden present om de party extra glans te geven. Als verjaardagscadeautje kreeg elke bezoeker een downloadcode mee om thuis het feestje nog eens te kunnen herbeleven. Hieperdepiep!

Patti Smith (27-10-2015) Patti Smith and her band ’perform Horses’ had ik enkele maanden eerder al op Rock Werchter meegemaakt, maar de doortocht in de AB wou ik voor geen geld missen. Sinds ze voor het eerst in België passeerde in 1976, vindt Patti “The Belgians” nog steeds “the craziest motherfuckers” ter wereld. Graag gedaan, Patti!

Editors (18-09-2017) Met een exclusief clubconcert kwam Editors ‘Music For Life’ van Studio Brussel steunen. Een unieke kans om een wereldgroep als Editors van zo dichtbij mee te maken. Het resulteerde in een intense en uitgebalanceerde set met alle publieksfavorieten, maar ook onverwachte nummers. En een aardig bedrag dat kon overgemaakt worden aan Oxfam.