James McMurtry - Krop in de keel

Ancienne Belgique, Brussel, 21 februari 2015

Soms drijft een plaat een mens tot vreemde dingen, zeker als het een knaller is. Dat we na het beluisteren van ‘Complicated Game’ alles uit de kast haalden om er toch nog bij te kunnen zijn in Huis 23 mag dan ook niet verwonderen.

McMurtry heeft nooit veel moeite gedaan om in België te spelen en als hij dan toch een keer komt, onderweg naar Paradisio in Amsterdam, speelt hij voor een handvol mensen. Meer kunnen er ook niet binnen in het kleine bovenzaaltje van de AB dat voor de gelegenheid volgepakt zat met liefhebbers van americana, country en de betere singer-songwriter. Veel echte venten dus, maar ook een paar van hun eega’s en nogal wat grijs haar ook, niet zelden in een paardenstaart.

Hij deed wat aan Jeff Bridges denken in ‘Crazy Heart’, de film van John Cooper waarin een oude, verzuurde countryzanger speelt. Maar dan hebben we het niet over zijn gebrek aan bezieling, maar wel over zijn in drank en sigaretten gedrenkte stembanden, zijn golvende grijze haar, zijn Stetson en zijn buikje.

McMurtry deed het, in tegenstelling tot op de plaat, helemaal in zijn uppie, zijn twaalfsnarige gitaar als enige gezel op het podium. Toch klonk de versie van The Things I’ve Come To Know meteen bekend en raakte McMurtry de aanwezigen vanaf de eerste noot.

McMurtry maakte zich er niet vanaf met enkel het voorstellen van zijn laatste worp. De volgende drie songs kwamen allemaal uit de oude doos. Eerst was er het bijtende Red Dress, een song die er mee voor zorgde dat we aan ‘Crazy Heart’ moesten denken door de cynische sneer: “Where'd you get that red dress/
Yes I'm drunk but damn you're ugly/ Tell you one thing yes I will/ Tomorrow morning I'll be sober/ You'll be just as ugly still.”

Daarna dook McMurtry nog dieper zijn archieven in. Hij kwam er uit met Rachel’s Song . Een heel persoonlijk lied van twintig jaar geleden.

McMurtry moest er zelf even van bekomen. Hij nam de tijd om zijn gitaar te stemmen, zijn door jicht geplaagde vingers even te kraken en een verhaal te vertellen over zijn drummer die drumde in een stripteasebar en die tijdens een van de vele stormen die de VS teisteren de straat wou oversteken naar een andere bar, maar net op dat moment een metalen vuilnisbak zag voorbijvliegen en wijselijk besloot om te blijven zitten. Het was de inleiding tot Hurricane Party, een van de sterkhouders uit ‘Just Us Kids’ uit 2008.

Pas dan keerde McMurtry terug naar ‘Complicated Game’ met Carlisle’s Haul dat geïnspireerd is door een periode waarin hij zelf als zwartwerker actief was op een vissersboot, maar dat vooral zijn sympathie met de kleine werkman verklankt. In Choctaw Bingo ontbond McMurtry nog eens al zijn duivels en mikte hij zowaar op de dansspieren (“There even might be some dancing space for you, non baptists”). Heel zijn familie wordt in die lange song liefdevol afgeschilderd als een bende schietgrage, drugs gebruikende leeglopers. Na tien minuten onderbrak hij de song om het hoogtepunt aan te kondigen en te verklaren dat hij er wat hoogtepunten betreft rotsvast van overtuigd is dat het de moeite waard is om er op te wachten en dat je best aan het bewegen bent als het er aankomt.

Met Copper Canteen en How’m Gonna Find You Now bereikte de show zijn hoogtepunt. Niet toevallig weer twee songs uit ‘Complicated Game’ dat we een meesterwerk noemden. Alleen jammer dat wie hier aanwezig was geen goed beeld kreeg van hoe goed de plaat wel klinkt.

Voor het oudje Melinda wisselde McMurtry zijn twaalfnarige gitaar in voor een gewone akoestische gitaar en ook al zijn Saint Mary Of The Woods en Restless mooie, ontroerende songs, toch zakte de set hier wat in. Met een bittere kwinkslag loste McMurtry dat op: “Als je denkt dat dat depressief klonk, wacht dan maar af”, zei hij en zette dan Cutter  in en wanneer hij zong van “the red ridges I can’t hide, there on the outside”, kregen we een krop in de keel.

Peter Pan, dat zijn levenshouding lijkt te vertalen (“I can’t grow up now, I’m to old”) mocht de set afsluiten, maar natuurlijk ontkwam McMurtry niet aan een bisnummer voor die keer dat hij hier speelde. No More Buffalo zond ons terug het nachtelijke, regenachtige Brussel in.